The Moment I Knew | On-Going

CHAPTER 26

I heave out a deep breath.

Sa totoo lang, hindi ako sigurado kung makakalabas ba talaga ako nang tuluyan. Kung makalabas man, makakalayo nga ba ako? Hindi ba nila ako agad mahuhuli katulad nang dati?

Napabuntong hininga na lang ako ulit at itinapon ang sarili sa kama. I looked at my bag. It's already prepared. Ang kulang nalang ay ang umalis dito.

Paulit ulit kong iniisip kung paano ko gagawin ang pagtakas ko. I should plan this really well. The last time I runaway, they caught me immediately.

Napatawa ako nang bahagya nang maalala ko iyon. Tumakas ako kasi ayaw kong pumayag sa desisyon ni Papa. Gusto niya akong kumuha ng business related course this senior year. Alam ko naman na ako ang susunod na magpapatakbo sa business namin, pero it's just that, never akong nagkaroon ng interes sa bagay na iyon.

I wanted to become a fashion designer. Gusto kong makita na suot ng mga sikat na modelo ang mga gawa kong damit. I wanted to be known as successful fashion designer. I've decided to take Fine Arts in College, and yes, take Arts and Design Track in Senior High.

Yet, it all crashed when my father doesn't approved my dream. Nakakatawa. Pati sa pagpili ng pangarap, sila pa rin ang magdedesisyon. Si Mama naman, mas pabor rin kung kukuhanin ko ay business related. My bright future has been decided, pero alam ko sa sarili kong never akong magiging masaya sa ganoong klaseng set-up. How much more this marriage thing?

Napabangon ako sa pagkakahiga nang makarinig ako ng ingay sa baba. Since, by nature, I'm curious as hell, I checked what is it all about. Sumilip lang ako mula sa hagdan, at nakita ko sila Mama at Papa na may kausap na isang lalaki. Around 40s na ito. Maybe one of their friends?

But then again, my jaw drops when around five men entered. They are all wearing formal attire. Wait? Are they...?

Agad akong napatakip ng bibig at bumalik sa kwarto ko. So much for my luck huh? Natunugan ba nila Papa na baka maglayas na naman ako?

I shook my head. No matter what, I'll pursue this. I heard, three days from now, we will be flying to Italy. Kahit magwala pa ko, hindi ko rin sila mapipigilang isama ako roon. Hinding hindi magbabago ang desisyon nila.

I heard a knock from my door. Binuksan ko iyon kaagad, alam ko na rin naman ang bagay na ito. Ipapaalam na nila sa aking hindi ako makakaalis dahil may nakabuntot saan man ako magpunta.

Bumungad sa akin si Yaya Teresita. "Diana, kasama ko ang dalawa sa bodyguard mo, magbabantay lang sila dito sa labas ng pinto mo."

Great. Ikukulong na talaga nila ako.

I smiled a bit. "Okay po," sagot ko at isinara muli ang pinto. I'm not stupid as they think of me, hindi ako dadaan dito at ipapakita sa kanilang tatakas ako knowing na may magbabantay.

I have a small balcony, sumilip ako roon, and there I saw one guard. Palakad lakad lang siya na parang nabo-bored na sa buhay. I can manage to climb down, right? Pero kung mabalian man ako ng buto, hindi rin ako makakatakbo.

I sighed. I really need to plan this.

I looked at my bag again. At doon na ako nakaisip ng idea. Since madilim banda sa balcony, hindi nila mapapansin kung ihahagis ko ang bag ko palabas. All I need to ensure is that, lalabas talaga siya ng gate namin. Or bumagsak sa may halamanan so that it wouldn't create a thud.

Sumilip ako ulit, I just need a diversion for that guard para di talaga niya mapansing maghahagis ako ng gamit. Sobrang kinakabahan na ako, but this is it. I have to do this.

Nagpatugtog ako nang malakas kahit gabi na. This is enough para di marinig yung ingay ng ihahagis ko. Sumilip ako sa balcony, medyo nakatingin sa taas yung guard nang marinig niya sigurong ang lakas ng soundtrip ko pero agad din naman siyang tumalikod at nagsimulang maglibot. I take that as a signal para ihagis yung bag ko. Good thing, it landed on the spot I wanted it to be. Medyo nakatago siya sa bandang halamanan. Di siya ganoon kita kung di naman pagtutuunan talaga ng pansin. Tinignan ko ulit yung guard at mukha namang di niya nahalata.