CHAPTER 7

24 3 0
                                    

"Nathaniel!" I shouted as I catch a glimpse of this guy in the middle of the crowd. Okay, not totally a crowd but there's a crowd.

I waved my hand and smiled as he turned to see who called him. Agad naman siyang lumapit.

"Hey! You shouldn't shout my name. Malalaman na tuloy nila na ako yung Nathaniel na gwapo at matalino," iiling iling niyang wika. "Diana, can't you see, I'm trying to hide my identity here," he added sounding so dissapointed.

Umiiral na naman pagkabaliw nito.

"Whatever. I have something to ask," I uttered after I rolled my eyes at what he have said.

"Kung nag-breakfast na ba ako? Nope. Tara, kain?" akma niya na akong hihilain nang bigla ko siyang higitin pabalik.

Wow. Ang lakas ko pala.

"Ouch!" he cried. Tsk. Parang babae naman ito.

"Stop acting like a girl, Nat."

"Nat?"

"What? Am I not allowed to call you that?" I just find his name so long kaya naisipan kong Nat na lang ang itawag sa kanya.

Bigla naman siyang ngumiti na para bang tuwang tuwa siya sa bagong nickname na binigay ko sa kanya. Like duh? It's just Nat.

"I like that. Yeah, call me Nat, and I shall call you..." he paused.

"Call me what?"

"I shall call you Dindin," he said and burst out laughing.

What the fudge?!

"DINDIN?! That's so, ew!"

"Anong ew? Ang cute nga eh. Dindin, oy! Tara kain tayo. Di pa ako nagbe-breakfast eh."

Then, hinila na naman niya ako papuntang Cafeteria. Well, kailangan ko rin kasi siyang kausapin kaya nagpahila na lang din ako.

He went to the counter to make an order. Naghintay lang ako sa kanya dito sa isang table. Nang makabalik siya, inabutan niya ako ng chocolate milk at sinimulan ko na siyang tapunan ng mga tanong.

"Did you know that you'll go with other family in Italy?"

"Hindi. Like I said I don't plan to attend with their announcement of disclosures. I went home late at night. Tapos maaga akong umalis para di nila ako masermonan. Talino ko diba?"

"Adik! Anong matalinong bagay don?"

"Basher talaga kita kahit kelan eh no, Dindin?"

"Yuck. Don't call me Dindin!"

"Dindin," he grinned.

I will not win in this. I glared at him instead. "Whatever."

"Bakit mo pala naitanong?" wika niya at saka kinagatan ang sandwich na binili niya.

"It's us, Nathaniel." Nanlaki ang mata niya sa tinugon ko. "WHAT?!" halos magkatapon tapon ang nasa kanyang bibig dahil sa pagsigaw na ginawa niya.

"Yuck! Can you please eat properly?" I demanded. "And yes, kami yung kasama niyo papuntang Italy."

"Wow. I never thought ganun ka-close ang parents natin," Nathaniel remarked.

Yeah. Malakas siguro ang koneksyon ng parents ko and Nathaniel's parents. But it's a good idea somehow. Hindi naman siguro ako mabo-bored if may kasama akong kasing edad ko.

"Just don't annoy me, Nat, when we get there," I warned him.

"What? Did I ever annoy you?" Ugh! Patay malisya pa talaga to.

The Moment I Knew | On-GoingTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon