The Moment I Knew | On-Going

CHAPTER 10

I keep on reminding myself: Always be on your best decorum.

But what the fudge! I cried in public! In front of many students and in front of Nathaniel! I swear, crying in public is not a best sight. Ever.

"I'm fine, Nathaniel. Puntahan mo na si Julia. Kanina ka pa niya hinahanap," wika kong muli sa kanya. I keep on telling him this for the nth time.

"Ubusin mo muna iyang ice cream mo."

Napabuntong hininga na lang ako sa tinugon niya. Binilhan ba naman ako ng half gallon na ice cream. Like what the heck?! Mauubos ko ba 'to agad?

And I already told him that I don't need ice cream pero napakakulit at binilhan talaga ako. What am I? A five-year-old-girl who needs ice cream just to stop crying?

"Seriously, Nathaniel. May project pa kayo ni Julia at may ipapasa kayong draft this day. According to her, wala pang nasisimulan."

"Psh. Kasama niya naman si Sebastian. Matalino naman yun. For sure, tutulungan siya nun."

Napatahimik ako sa sinabi niya. Yeah. Sebastian will definitely help her.

"Aish, sorry. Sorry Diana. Forbidden topic pala iyon."

"No worries. I'm fine," I smiled bitterly.

Naramdaman ko namang hinawakan ni Nathaniel ang kamay ko at pinisil ito. I looked at him and he just gave me a reassuring smile. A smile that tells me, he will be there no matter what.

"Tsansing ka na, Nathaniel ah," wika ko na nakapagpatawa sa kanya.

"You know? Damn! Who told you?!" binatukan ko na lang siya sa sinabi niya habang siya ay tatawa tawa na lang. Nasa labas kami ng school, actually. Tumambay muna kami sa park na malapit sa pinagbilhan namin ng ice cream

Pinagpatuloy ko ang pagkain. Oops, namin pala. Nakikain na rin siya dahil ang bagal ko raw kumain. Duh? It's a half gallon!

"Nat?"

"Hmm?" tugon niya habang nilalantakan ang ice cream.

"Bakit hindi ka pumasok kahapon?" I was curious. Kasama ko lang siya kahapon tapos malalaman ko na lang na umabsent siya sa klase. More like nag-cut siya ng class.

"Ah. Hehehe. Huwag mo nang alamin, Dindin."

Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "What is it, Nathaniel? May tinatago ka ba?"

"Dindin naman! Katago tago talaga iyon-ouch!" agad siyang napasapo sa ulo niyang binatukan ko. Bakit hindi niya na lang sabihin ang totoo para tapos ang usapan?

"Ano nga iyon?" pangugulit ko sa kanya.

"Eh? Di mo pwedeng malaman. Kamumuhian mo ako!"

I rolled my eyes heavenward. Seriously? Hindi ko alam kung nagsasabi ba ito ng totoo or what. "I swear, if you will not tell the reason why, forget about we know each other."

"Okay," sabi niya at nilantakan ang ice cream. Napaawang ang bibig ko dahil do'n.

What the fudge?! So, okay lang sa kanya?

"Yeah. Whatever. Fine. Don't tell me!" agad akong tumayo sa bench at naglakad palayo sa kanya pero agad niya rin namang nahawakan ang braso ko.

"Oh eto na sasabihin na. Tsk." Lihim akong napangiti. Sasabihin naman pala eh. Kailangan niya pa talagang hintayin na magwalk out ako.

"Yes, Nathaniel? What is it?"

"I-promise mo, di ka tatawa?" my forehead creased. Ngayon palang natatawa na ako dahil napakaseryoso ng mukha niya.