Acıları henüz çok yeniydi.
Asla eskimezdi ki zaten.
Hep yenileri açılırdı yerine.
Bir anda her şeyin boşa olduğunu öğrenmişti ama o.
Acılar, ağrılar ve gözyaşları...
Değmiş miydi, acıları hayatının her noktasına?
Bir ayna kaç defa kırılabilirdi?
Bir...
Etraftaki herkes birbirine girmişti şuan. Ben ise sırtımda ki acının azalması ve Ege'yi durdurmak için ayağa kalkmaya çalışıyordum. Ayağa kalktıktan sonra "Ege!" diyerek seslenmiştim. Elim belimde, gözlerimi kısmış bir şekilde onlara doğru bakıyordum.
Sesimle birlikte hepsi bana doğru dönmüştü.
Hepsinin yüzü berbat bir haldeydi. Gelen polis sesi ile yola doğru baktım.
Tam üç polis arabası vardı.
Polisler hızlı bir şekilde biz ve karşı takımı götürürken, sırtımda ki elle ağzımdan ufak bir inleme çıktı.
Yanımda ki adam yani polis, kaşlarını çatarak sırtıma çevirdi bakışlarını. Daha sonra karşıda ki kadın polise doğru seslendi;
"Betül! Kızı hastaneye götür. Sırtına pansuman yapsınlar."
Daha sonra Betül denilen polis ile birlikte hastaneye gitmiştik. Sırtıma pansuman yapan doktor sırtımda ki yaranın nasıl olduğunu sorduğunda verecek bir cevabım yoktu.
Bir şeyler uydurmam gerekiyordu.
"Şey, ufak bir kaza sonucu oldu." dememle pek inanmış gibi görünmeseler de, bir şey dememişlerdi.
••••
Yazardan
Ege karakola geldiklerinde, ablasına ne olduğu ile ilgili telaş içindeydi.
Kim bilir nasıl acımıştı canı...
Kim dayanırdı ki bunca acıya?
Ablasını kabullenmişti o çoktan. Ablasının yaşadıklarını kimseye anlatamamak ve bunca acıyı ablasına çektiren adama hiç bir şey yapamamak canını sıkıyordu.
