Yazarın ağzından
"SEN BİR DAHA BENİM ODAMA GİRMEYECEKSİN!"
"Tamam, baba! Söz bir daha girmem, çağırmam, uyandırmam seni."
"Bak hâlâ konuşuyor!"
Küçük kız dizlerini kendine doğru çekti ve ağlamaya başladı. Babası onu yine dövecekti. Yapıştı babası, küçük kızın uzun, siyah , yumuşak saçlarına.
Elini saçlarından geri çekmeye çalıştığında, eli kıvırcık saçlarına takıldı kızın.
Küçük kız daha fazla ağlamaya başladı.
Hızla makası aldı ve acımadan kesti küçük kızın kıvırcık, siyah saçlarını.
Küçük kız ne bir daha saçını uzatabildi.
Ne de kolay kolay gülümseyebildi....
•••••••••••
Ceylan aklına gelen anılar ile elini saçlarına geçirdi. Bir yandan saçlarını çekiştiriyor, bir yandan ağlıyor, bir yandan da mırıldanıyordu.
"Baba yapma, söz bir daha girmem odana, söz bir daha girmem, giremem ki, yemin ederim."
Esat, ne olduğunu şaşırmış bir şekilde Ceylan'ı izliyordu.
Neden bağırdığını, inanın ki o da bilmiyordu. Dün gece arabasını ormanın içine daldırmış, saatlerce tek başına ağlamıştı.
Çok korkuyordu.
Çok korkaktı.
Korkmuştu bu küçük kızın onu bırakıp gitmesinden. O da gidecekti biliyordu.
Telaşla ayağa kalktı Esat. Sesleri hemen karşı odada duran Kaner, yan odada duran Baran ve diğer yanında duran Can duymuştu.
Baran odasından çıktı ve silahını alıp hızla Esat'ın odasına daldı. Fakat gördüğü görüntü, beklediğinden daha da kötü bir görüntüydü.
Yerde, kız kardeşi dizlerini kendine çekmiş ağlıyor.
Esat ise titriyordu.
"Kahretsin" diye geveledi ağzının içinde Baran.
Can'a doğru döndü ve konuşmaya başladı.
"Can, Esat'ın ilaçlarını içir koçum."
Can başını salladı ve komodinin üzerinden ilaçları alıp, Esat'ın yanına gitti.
Baran silahını pantolonuna yerleştirip yavaşça Ceylan'ın yanına yaklaştı. Yere çömeldi ve elini Ceylan'a doğru uzattı. Fakat Ceylan kendini savunma amacı ile ellerini önüne almıştı.
Ve yine mırıldanmaya başladı.
"Baba lütfen vurma."
Baran beyninden vurulmuşa döndü bir an. Asla, asla vurmazdı ona.
"Hayır, küçüğüm. Vu-vurmam ki ben sana. Nasıl kıyarım. Hem bak ağabeyin var senin burada. O korur seni."
Sesi titremişti bunları söylerken.
Ceylan yavaşça kollarını yere indirdi. Birbirine bastırdığı gözlerini araladı. Etrafta gözlerini gezdirdi.
Hah!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KIVIRCIK | Tamamlandı
ChickLitAcıları henüz çok yeniydi. Asla eskimezdi ki zaten. Hep yenileri açılırdı yerine. Bir anda her şeyin boşa olduğunu öğrenmişti ama o. Acılar, ağrılar ve gözyaşları... Değmiş miydi, acıları hayatının her noktasına? Bir ayna kaç defa kırılabilirdi? Bir...
