SESSİZLİĞİN FISILTISI

Tutuk

     Sırtımı duvara yaslayıp ayakta kalmaya zorluyordum kendimi .
Gözlerimin odağı ise hâlâ aynı koltukta oturan adamdaydı..
Ne yapacağımı bilmiyordum . Sadece sessizliğe gömülüp bulunduğum yerden kurtulmak için bir mucize bekliyordum .

Odada ki kesvetli aura beni sarıp en son boğazıma yapışınca bunaldığımı hissedip ciğerlerime derin bir nefes çektim  .

Ne yapacağıma karar verirken aklıma aniden düşen telefon düşüncesiyle odayı gozümle taramaya başladım .
Belki bu adam telefon konusunda bana yardım ederdi yani umut kapıları gözükmese bile şansımı denemeye değerdi .

Masanın üstünde ya da etrafta telefonu bulamayınca hızlıca bakışlarımı adama çevirdim.
Söylemek ile söylememek arasında biraz tereddütte kaldıktan sonra odada hakim olan sessizlik benim konuşmamla bozuldu.

"Telefonunu alabilir miyim ,"

Lütfen diye ekleyip konuşmamı bitirdim .

"Ne yapacaksın "

"Lazım bana "

Alnına düşen saç tutamlarını arkaya atıktan sonra ağır bir şekilde konuşmaya başladı

" Lazım olduğunu görüyorum lakin veremem ,iyi günüme denk gelmedin şansına küs "

Kaşlarımı çatıp önümdeki gerizeklalıya baktım sanki bende çok şans varmış gibi eğer olsaydı işim rast giderdi bir kereliğine olsa dahi..

İçimdeki umut ipini kesmemek için her türlü çabanın içine girmiştim sonu hep tökezleme oluyordu ancak inadına tutunmaya çalıyordum bazen bırakıyordum kendimi ümitsizliğin kollarına ancak yine de içimde oluşan kıpırtılarla yeniden şansımı deniyordum .

Bulunduğum yerden sonunda hareket edebilmiş , ilk durağım olan pencere tarafına doğur seri adımlarla yürümüştüm .

    Pencereyi açtığımda arkamda bir çift gözün beni izlediğinin farkındaydım ama umrumda değildi .Gerçi o adamda rahat birine benziyordu burdan kaçsam söylemezdi diye düşünüyorum ancak yine de karanlık bir tarafının olduğunu sezmem beni şüpheye düşürüyordu lakin kurtuluşum benim için daha önemliydi.

Soğuk hava, yüzüme çarptığında düşündüğüm tonlarca derdin arasından sızıp oksijenini beynime yaydığı an birazcık da  olsa beni kendime getirmişti .

Etrafı göz gezdirdiğimde kimse pek ortalıkta gözükmüyordu ancak sorun şuyduki biz ikinci kattaydık yani burdan atlasam herhalde parçalara ayrılırdım bir daha umutsuzluğum kapımı çaldığında , yüzümü asıp içimde biriken bütün sitemimle bir off çektim .Bıkmıştım artık ama bıkmışlığıma bir çarenin olmaması daha zor bir durumdu .

Arkadan ses duymamla o tarafa doğru döndüm

"Kendini ordan atmayı mı düşünüyorsun ?"

Sırıtan yüzünün üstüne atlayıp parçalamamak için kendimi zorluyordum.
"Ha yani öyle bir düşüncen varsa kesinlikle atlamalısın ,tutmam "

Ben sinirlerimi törpülemeye çalışırken inatla beni kızdırmaya çalışırmış gibi fütursuzca konuşmasına devam ediyordu .

"Bekliyorum ama,
zaten tek şansın bu olduğu gözüküyor,ve fazla düşünmene gerek yok .Bana da eğlence çıkmış olur "

Pislik gerizekalı ,bu adamın rahatı sinirlerimi tavan yapmaya yetiyordu .

Artık bu adamla aynı odada kalmayacaktım kapıya doğru adımladığımda tekrar kulağıma ilişen sesilye arkamı dönmek zorunda kaldım .

"Nereye "dedi. 

"Odaya geçip sabahın olmasını bekleyeceğim ."

"Tavsiye etmem "