Living with 7 jerks

CHAPTER 87

CHAPTER 87

AMBER ROSS POV

I'm walking to nowhere. I'm still crying and crying na akala mo nababaliw, marami akong nasasalubong na tao pero hindi ko sila pinapansin ni hindi ko na nga din alam kung nasaan ako. I just want to be alone kaya okay lang kahit saan ako mapunta at least walang nakakakilala sa akin.

I just want to hear the truth about us, but my mind keep telling that I'm gonna hurt again if I listen to him. Don't judge my choices, when you don't understand my reasons. Hindi rin naman para sa akin ang ginawa ko kundi para sa aming dalawa din. Para sa mga taong nakapaligid sa amin.

This is the best decision that I made in my life to let him go and never bothered me again. Alam kong maghihilom din ang mga sugat na mayroon ako pagdating ng panahon. Basta ang kailangan ko lang wag siyang isipin at iwasan siya.

I'm gonna talk to my parents tomorrow, gusto ko na ding lumipat ng school para wala ng gulo. Hindi ko kayang tiisin ang lahat! Nasasaktan ako sa tuwing nakikita ko siya kasama si Sapphire.

All I want is to be happy with him, pero iba ang takbo ng tadhana. Kaya naman hangga't maaari kailangan mong lumayo.

Habang naglalakad napadaan ako sa isang park wala ng tao dito at medyo madilim kaya naman nagtungo ako sa park at naupo sa isang swing. Makakahanap naman siguro ako ng peace of mind dito.

Habang nasa swing patuloy pa rin ang pag-iyak ko habang inaalala ang happy memories namin ni Kendric together. I missed the old day's na magkasama kami sa bahay at nagkukulitan. Kung pwede lang sanang ibalik ang lahat sa nakaraan gagawin ko para hindi na sana humantong sa punto na ito.

I can't even imagine myself without them. I want go see them together and going strong. I broke that friendship that they have back then. Kung hindi rin sana ako pumasok sa buhay nila sana masaya pa silang lahat at magkakasama. Actually kasalanan ko din naman kung bakit ako nasaktan.

Ang daming nasira at nasaktan sa nangyari, I hope na maging okay ang lahat kahit hindi na ako kahit sila nalang.

Ilang oras din ata sa park at medyo huminahon na rin ako ng may biglang magsalita mula sa harap ko.

"Thank god I found you" ani nito kaya naman napatingin ako sa kanya.

Nung una akala ko si Kendric but it's Marco pawis na pawis ito at mukhang nag-aalala.

"What the hell are you doing here alone Amber?!" nag-aalalang tanong nito.

Hindi naman ak nagsalita at yumuko nalang akong muli.

"What's the matter?" tanong nitong muli sa akin.

Hindi parin ako kumikubo dahil alam kong any time babagsak ang mga luha ko.

"I'm asking you! What's the matter? Just tell me! I want to hear the matter that makes you cry and makes you sad at the same time" hindi ko alam pero napaiyak nalang ako na parang bata ng sabihin niya ang mga iyon.

Para akong bata na umiiyak at gustong magsumbong sa nanay niya. Magkatabi lanh ang swing namin kaya ramdam na ramdam ko siya.

"It's okay, just cry out loud no one can judge you" ani nito sa akin sabay tap ng ulo ko.

Tumingin ako sa kanya at kitang kita ko sa mga mata niya ang pagkaawa sa akin.

" Marco?" tawag ko sa kanya.

Pinilit nitong ngumiti kahit na awkward sa kanya.

"Hmmmm?" sagot nito.

" Can I borrow your shoulder? I just want to cry in a minute?" umiiyak kong sabi.