Βγήκα από το αμάξι μου νευριασμένη και ταυτόχρονα βγήκε και ο άλλος οδηγός που με είχε μόλις τρακάρει. Ο οδηγός ήταν ένας άντρας που έμοιαζε βγαλμένος από ταινία. Ήταν μελαχρινός με ύψος γύρω στο 1.90, είχε μούσια και πράσινα ματια, σίγουρα αθλητικός τύπος, φορούσε ένα μαύρο κοστούμι με γιλέκο και είχε σίγουρα πολλά τατουάζ. Ήταν πανέμορφος και για μια στιγμή ξέχασα τι είχε συμβεί και απλά τον παρατηρούσα. Ξαφνικά τον άκουσα να με ρωτάει.
-Είστε καλά Δεσποινίς;
-Ναι, ναι ευχαριστώ! Απάντησα.
-Αυτό είναι το τηλέφωνο μου, κανονίστε την ζημιά και τηλεφωνήστε μου για τα υπόλοιπα. Μου είπε.
-Συγγνώμη; Τον ρώτησα.
-Τι ακριβώς θέλετε να σας επαναλάβω; Με ρώτησε με ειρωνικό ύφος.
-Ξέρετε μια συγγνώμη θα αρκούσε για αρχή. Έχω καθυστερήσει αρκετά στην δουλειά μου και εσείς μου το κάνετε πιο δύσκολο αυτή τη στιγμή. Απάντησα με τον ίδιο τόνο.
-Ωραία λοιπόν συγγνώμη και... Αντίο. Σας έχω δώσει την κάρτα μου για την ζημιά. Καλή σας ημέρα. Απάντησε.
Ήταν η τελευταία του απάντηση και μπήκε σαν Κύριος στο αμάξι του για να φύγει. Είχα κοκκινίσει από οργή και δυστυχώς μου ξέφυγε κάτι πολύ άσχημο.
-Ε είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας. Του είπα και σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο ακριβώς μπροστά από το παράθυρό του.
Γύρισα να φύγω και ξαφνικά ένιωσα το χέρι του να αρπάζει το δικό μου και να με πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Ήμασταν πια σε απόσταση αναπνοής, τόσο κοντά που λίγο να κουνιόταν ένας από τους δύο μας θα μπορούσε η κατάσταση να οδηγηθεί αλλού.
Ξαφνικά έσκυψε στο αυτί μου και μου ψυθίρισε...
-Δεν είναι αυτός τρόπος να μιλάει μια Κυρία, δε συμφωνείτε; Τελείωσε την φράση του και κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου.
Τότε ήταν που έφυγε για τα καλά. Εγώ από την άλλη αν δε βιαζόμουν θα είχα μπλεξίματα στην δουλειά μου. Είχα άλλο ένα τέταρτο για να φτάσω στο γραφείο μου και έτρεχα όσο πιο πολύ μπορούσα. Κατάφερα λοιπόν να φτάσω στην δουλειά μου με καθυστέρηση μόλις τεσσάρων λεπτών. Τέσσερα λεπτά που για την Ιζαμπέλ Μπλάκ η οποία ήταν η διευθύντρια του περιοδικού και αφεντικό μου ήταν αρκετά για να μου την πεί.
