Μπήκα στο αμάξι και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να στείλω μήνυμα στον Νίκολας για να βρεθούμε.
"Μπορείς να βρεθούμε;" Τον ρώτησα.
"Σε μισή ώρα να είσαι στην εταιρία μου" Απάντησε.
Σε περίπου είκοσι λεπτά είχα φτάσει στην εταιρία του. Ζήτησα από την κοπέλα στην γραμματεία να τον ενημερώσει και εκείνος με δέχτηκε αμέσως. Μπήκα λοιπόν στο ασανσέρ και πάτησα το κουμπί. Στη συνέχεια χτύπησα την πόρτα του και μου είπε να περάσω.
-Καλησπέρα Νίκολας. Του είπα.
-Χόουπ. Κάθισε. Πως είσαι; Με ρώτησε.
-Συγγνώμη αν σε ενοχλώ απλά ξεμπέρδεψα γρήγορα με αυτό που είχα να κάνω και το θεώρησα καλή ευκαιρία να τα πούμε. Είπα.
-Δεν ενοχλείς ποτέ. Χαίρομαι που σε βλέπω. Θα ήθελες να μου πεις γιατί ακύρωσες το ραντεβού μας; Ρώτησε.
-Βλέπεις η αδερφή μου, μου έκανε μια απροειδοποίητη επίσκεψη και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είχα να την δω γύρω στα επτά χρόνια και είχαμε πολλά να πούμε. Απάντησα.
-Δεν ήξερα. Και; Είναι καλά; Ρώτησε.
Μα πόσο Κύριος ήταν. Με ρώτησε ακόμα και για την αδερφή μου, χωρίς να την ξέρει. Αυτός ο άντρας με εξέπληττε όλο και πιο πολύ.
-Θα είναι καλά, πρέπει να βρεί δουλειά και καταλαβαίνεις. Είπα.
-Μπορεί να δουλέψει εδώ στην εταιρία μου. Είπε.
-Νίκολας όχι. Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο. Είπα.
-Χόουπ χαλάρωσε. Χρειάζομαι μια κοπέλα για την γραμματεία διότι μια από τις κοπέλες που είχα πήρε άδεια εγκυμοσύνης. Οπότε δε το κάνω μόνο για εσένα. Είπε.
-Νίκολας πραγματικά ευχαριστώ. Δε ξέρω πως να σε ευχαριστήσω. Είπα.
-Για αρχή τι θα έλεγες να βγούμε επιτέλους εκείνο το ραντεβού που λέγαμε; Ρώτησε.
-Ναι φυσικά. Είπα χαμογελώντας.
-Σήμερα λοιπόν στις εννέα. Να είσαι έτοιμη. Θα περάσω να σε πάρω. Είπε.
-Έγινε λοιπόν. Απάντησα.
-Και όσο για την αδερφή σου πες της αύριο στις οκτώ το πρωί να είναι εδώ για μια συνέντευξη. Είπε.
-Μάλιστα. Τώρα πρέπει να πηγαίνω. Είπα.
-Όχι τόσο γρήγορα. Απάντησε.
Σηκώθηκε από το γραφείο του και ήρθε κοντά μου. Με κόλλησε σε έναν τοίχο που είχε ακριβώς πίσω μου και με κοιτούσε πάνω κάτω δίχως να μιλάει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και τα πόδια μου έτρεμαν.
