Λίγο αργότερα έφτασα σπίτι και προς έκπληξή μου μόλις μπήκα μέσα είδα την Έιμι να κάθεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Πράγμα περίεργο για εκείνη διότι δεν ήθελε να κοιμάται αργά και η ώρα ήταν ήδη δύο τα ξημερώματα.
-Καλώς την. Μου είπε.
-Ευτυχώς είσαι ξύπνια. Θέλω να σου πω. Της είπα.
-Είμαι όλη αυτιά. Απάντησε.
-Εγώ και ο Νίκολας, είμαστε ζευγάρι. Της είπα.
-Τι; Μα εκείνος δεν έλεγε πως δεν ήθελε δεσμεύσεις; Είπε έκπληκτη.
-Μου εξομολογήθηκε πως δεν θέλει να με χάσει. Μου είπε επίσης πως είναι ερωτευμένος μαζί μου. Έιμι είμαι πολύ χαρούμενη. Της είπα.
-Και εγώ χαίρομαι για εσένα. Είναι απίστευτο. Απάντησε.
-Λοιπόν πήγαινε για ύπνο, είναι αργά. Αύριο θα σε πάω εγώ στην δουλειά καθώς θα πηγαίνω στο περιοδικό. Της είπα.
Η Έιμι με καληνύχτισε και πήγε αμέσως να κοιμηθεί. Είχα τόση υπερένταση που δεν ήξερα πως να την διαχειριστώ. Το τηλέφωνο μου δόνησε και ήταν ο Νίκολας.
"Σε ευχαριστώ για σήμερα" Μου έστειλε.
"Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να με ευχαριστείς" Του απάντησα.
"Αύριο μετά την δουλειά σου πέρνα από την εταιρία μου. Θέλω να σε δω"
"Πολύ ευχαρίστως. Καληνύχτα" Του είπα.
Θεέ μου, τι μου είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος; Τον σκεφτόμουν όλη την ώρα. Το μόνο που φοβόμουν κατά βάθος ήταν το να πληγωθώ. Ίσως κάποια μέρα γινόταν αλλά δεν θα ήθελα να πονέσω. Η ώρα είχε πάει πια τέσσερις και έπρεπε να κοιμηθώ οπωσδήποτε αλλιώς δεν θα ξυπνούσα αύριο. Επιτέλους θα γυρνούσα στην δουλειά μου. Μου είχε λείψει να δουλεύω, παρ' όλα αυτά δεν ήξερα αν έπρεπε να πω στην Ίζαμπελ για την σχέση μου με τον Νίκολας. Απο την άλλη δεν νομίζω να την ενδιέφερε όμως. Λίγο αργότερα άφησα τις σκέψεις μου πίσω και με πήρε ο ύπνος. Κοιμήθηκα πολύ καλά για πρώτη φορά σε αυτόν τον καταραμένο καναπέ. Σηκώθηκα λοιπόν να ετοιμαστώ και ξύπνησα και την Έιμι. Έπλυνα το πρόσωπό μου και τα δόντια μου και στην συνέχεια βάφτηκα. Για ρούχα είχα επιλέξει ένα μαύρο δερμάτινο κολάν με ένα άσπρο μακρύ πουκάμισο μέχρι τα γόνατα, με το οποίο θα φορούσα μια ζώνη στην μέση και τις μπότες μου μέχρι το γόνατο. Έβαλα και τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια μου και για το τέλος άφησα το μπουφάν μου και την τσάντα μου και ήμουν πλέον έτοιμη. Η Έιμι με περίμενε νυσταγμένη στην πόρτα για να φύγουμε. Μπήκαμε λοιπόν στο αμάξι και ξεκινήσαμε.
