Δεν είχα σταματήσει να κλαίω εδώ και πέντε λεπτά περίπου όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο της δουλειάς μου.
-Χόουπ Μόργκαν παρακαλώ; Ρώτησα.
-Ώστε Χόουπ είναι το όνομά σας; Λοιπόν Δεσποινίς Χόουπ σήμερα στις εννέα το βράδυ σας περιμένω στο σπίτι μου για την συνέντευξη. Είπε η βαριά φωνή του και το έκλεισε.
Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί. Δέχτηκε! Θεέ μου η ευκαιρία μου για προαγωγή μόλις είχε πραγματοποιηθεί. Έτρεξα κατευθείαν στο γραφείο της διευθύντριας μου για να της το ανακοινώσω και με κοιτούσε έκπληκτη. Δεν περίμενε να τον πείσω, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα.
-Χόουπ το ήξερα ότι δε θα με απογοητεύσεις. Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή πίστευα πως δε θα τα καταφέρεις αλλά έκανα λάθος. Είπε.
-Σας το είχα πει πως δεν έβλεπα κάπου κάποια δυσκολία. Απάντησα περήφανη.
-Χόουπ, πως τα κατάφερες; Με ρώτησε.
-Ας πούμε πως είναι μυστικά του επαγγέλματος. Είπα χαμογελώντας.
-Όπως και να τα κατάφερες σου αξίζει μια επιβράβευση. Για αυτό λοιπόν πάρε άδεια για την υπόλοιπη μέρα και πάνε σπίτι σου να ετοιμαστείς. Θα περιμένω αύριο λεπτομέρειες. Μου είπε.
Την ευχαρίστησα και έφυγα ενθουσιασμένη για το σπίτι μου. Σταμάτησα με το αμάξι μου στον δρόμο για να πάρω κάτι να τσιμπήσω. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να μαγειρέψω, όχι πως ήξερα να μαγειρεύω κάτι άλλο πέρα από μακαρόνια. Πήρα λοιπόν ένα μπέργκερ και μια κοκα κολα και σε λίγα μόλις λεπτά είχα φτάσει σπίτι μου. Από το άγχος μου δεν μπορούσα ούτε να φάω. Προσπάθησα αλλά δεν κατέβαινε ούτε μπουκιά. Το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να τρέχω πάνω κάτω στο δωμάτιό μου ανακατεύοντας την ντουλάπα μου ψάχνοντας κάτι για να φορέσω στην συνέντευξη. Μία ώρα αργότερα κατέληξα σε ένα μακρυμάνικο κολλητό μαύρο φόρεμα το οποίο θα συνδίαζα με τις μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες μου. Έκανα γρήγορα ένα μπάνιο και μόλις βγήκα άρχισα να ετοιμάζομαι. Έκανα ένα ελαφρύ μακιγιάζ με έντονο κόκκινο κραγιόν και ίσιωσα τα μακριά μαύρα μαλλιά μου. Στη συνέχεια έπλυνα τα δόντια μου και ντύθηκα. Τέλος έβαλα το άρωμα μου και το μαύρο δερμάτινο μπουφάν μου, πήρα την τσάντα μου και τα κλειδιά μου και έφυγα. Η ώρα είχε περάσει πολύ γρήγορα και δεν πίστευα ότι όλο αυτό συνέβαινε. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που είχε δεχτεί, που θα έπαιρνα προαγωγή και που ίσως θα γνώριζα αυτόν τον άντρα καλύτερα. Ίσως είχα μεγάλη φαντασία αλλά πίστευα πως στο μέλλον θα μπορούσα να έχω μια ευκαιρία μαζί του. Λίγο πριν φτάσω αποφάσισα να τον καλέσω για να τον ενημερώσω.
-Παρακαλώ. Είπε.
-Κύριε Κίνγκ, είμαι η Χόουπ. Απάντησα.
-Δεσποινίς Χόουπ, βλέπω δεν αντέχετε χωρίς να με ακούσετε. Είπε ειρωνικά.
-Κύριε Κίνγκ, σας παίρνω για να σας ενημερώσω πως σε λίγα λεπτά θα είμαι εκεί. Απάντησα.
-Ξέρετε ένα απλό πάτημα στο κουδούνι θα ήταν αρκετό. Είπε ξανά με τον ίδιο τόνο.
-Δε θα κάτσω να μαλώσω μαζί σας Κύριε Κίνγκ. Γνωρίζω πως σας είναι δυσάρεστη η παρουσία μου αλλά προσποιηθείτε τουλάχιστον. Απάντησα.
Το μόνο που άκουγα πλέον ήταν ο ήχος του τηλεφώνου όταν κλείνει. Μα τι θράσος ήταν αυτό; Δε φτάνει που ήταν αγενής είχε το θράσος να μου το κλείσει κιόλας. Τελικά είχα δίκιο εξ' αρχής που έλεγα πως είναι μαλάκας. Πολλές φορές τα λεφτά και η εξουσία μόνο κακό κάνουν. Και στην περίπτωση του Νίκολας Κίνγκ αυτό ίσχυε. Καθώς κόντευα προς το σπίτι του άρχισα να σκέφτομαι λίγο πολύ τι θα τον ρωτούσα. Είχα καταλήξει σε κάποιες ερωτήσεις που απασχολούν πολύ κόσμο. Επιτέλους είχα φτάσει.
