SAYAw sAYAW

Chapter 18

I woke up the next day with a lighter heart but a heavier eyes. Namamaga ang mata ko dahil sa ginawa kong pagiyak kagabi. Lagpas tanghali na nang magising ako sa katunayan ay hapon na nga dahil two thirty na ng hapon. Na natili muna ako ng mga ilang minuto sa aking kwarto nang makaramdam ako ng gutom ay na pilitan ako bumababa upang kumain. 

“Kamusta ang prom niyo ate?” Magiliw na tanong sa akin ni Adelene. 

“Okay naman kaso pakiramdam ko ay sobrang tagal kasi hanggang madaling araw syempre pagod na din ang karamihan. Yung iba na tulog na sa upuan, yung iba naman nag cellphone na lang.” Kwento ko sa kaniya na para bang walang mapait na pangyayari ang nangyari kagabi. 

“Excited na ako sa prom ko!” Magiliw niyang sambit. 

“Hindi naman siya tulad ng mga nababasa at napapanood mo. Ibang- iba iyon sa mga iyon.” Mapait ko sambit. 

“Kahit na excited pa din ako!” pagdepensa niya. 

Kumain na lamang ako ng tahimik na gutom ako sa lahat ng nangyari bukod dun ay lagpas tanghali na din kasi. 

“Mukhang na pagod ka ah.” Sambit ng aking lola habang naghuhugas ako ng pinggan na aking pinaghugasan. 

“Pagod man ang katawan at namamaga man ang mga mata  gumaan naman ang dinadala ng iyong puso tama?” Tanong niya na sinagot ko lamang ng isang tango. 

“Hindi ba’t ganun din sa pagsasayaw? Itinutuloy mo pa nga kahit na ayaw ng mama mo. Kahit pa nga natatalo o runner up lang kapag may competition andun ka pa din. Hindi naman tayo palagi panalo, hindi tayo ang palagi napipili pero apo sa isang pagkakataon sa pagkakataon na ilalabas mo ang lahat ng kaya at galing mo sa pagkakataon at kompetisyon para sa iyo mananalo at mananalo ka.” Si lola. 

“Pero nakakapagod din at nakakapanghina din ng loob na palaging talo at palaging din napipili.” Sagot ko sa kaniya. 

“Kaya nga may pahinga apo, may ibang pamahon at may ibang laban. Ginawa iyon para sa panahon ng kapaguran at kahinaan. Sa pagdating ng panibago handa ka na ulit sumabak ng buong lakas.” Paliwanag niya sa akin. Ngiti na lamang ang isinukli ko sa kaniya. 

Ang buong oras ko ay inubos ko sa panonood ng mga movies. Hanggang sa umabot na lamang gabi at sumapit ang panibagong araw. 

Saka lamang ako naglakas ng loob na buksan ang telepono ko. Sandamakmak na messages ang na tanggap ko mula sa mga kaybigan at mula kay jepoy. Inuna ko buksan ang messages mula sa aking mga kaybigan na tinatanong kung na saan ako at kung anong nangyari nung araw ng prom. Ipiniliwanag ko na lamang sa kanilang ang nangyari at lubha ang kanilang pag-alala nila. Huli kong binuksan ang mensahe galing Jepoy. 

Jepoy: Nasaan ka Ade? 

Jepoy: Gabi na pupunta ako diyan. Nasaan ka? 

Jepoy: Nag-alala ako Ade anong oras na nasaan ka ba? Nakauwi ka na ba?  Sabihan mo agad ako please. 

Jepoy: Hindi din alam ng mga kaybigan mo kung na saan ka. Saan ka ba nagpunta? Nag-aalala na ako sa iyo. 

Jepoy: Sorry sa lahat ng na gawa ko. Sorry sa pain na ibinigay ko sa iyo kahit naman na alam ko na hindi mo deserve ang lahat ng iyon. You are the kind of woman that every man would dream of supportive, caring, loving and  I know deep inside you there is more. Na saktan kita lubos akong humihingi ng kapatawaran dahil sa na gawa ko. Sana mapatawad mo ako 

Ade: Bakit hindi na lang akon kung ganoon?

Jepoy: Naging ikaw. Dumaan ako sa puntong alam ko ikaw. Pero na kita ko na baka nagkakamabutihan na kayo nung manliligaw mong si Cedrick. Na isip ko na baka mas magiging masaya ka sa kaniya. Dumating ako sa point na ikaw na talaga ang pipiliin ko pero hindi pa din eh nagbago pa din. Siya pa din talaga sorry.