Sugar Lips • liskook

Episode 14

Bölüm sonunda yaşayacağınız duygular için özür dilerim.
İyi okumlar dilerim

Hayır gerçekten olması mı gerekiyordu bunun?
Açız ve sıkıldık. Gerçekten de bunalmıştım. Sarıldıktan sonra eski kıyafetleri birleştirip yastık oluşturduk onları yere koyup uyumaya çalıştık ama başaramadık. Çünkü sürekli birbirimize bakıyorduk ve asla uykumuz gelmiyordu. "İstersen sen koltukta yat."dediğinde başımı iki yana salladım koltuk hiç rahat değildi hatta yer ondan daha rahattı. "Beraber yatalım."dedim bir anda bana şaşkın bakışlar yolladı. "Gerçekten mi? Yani buna emin misin?"dediğinde biraz tereddüt ettim ama başımı olumlu anlamda salladım. "Jungkook sen rahatsız mı oluyorsun benden?"dediğimde hızla başını iki yana salladı. "Hayır olmuyorum, tamam gel hadi yanıma yatalım."dediğinde yanına gidip kıvrıldım. Yüzlerimiz karşı karşıyaydı, bir süre baktım ona ve sonra göz kapaklarım ağırlaştı tüm gün yorulmuştum ve uykuya daldım.

***

"Ya bizim evde de temizlik var bu sabah-" duyduğum öğretmen sesleri ile gözlerimi ovaladım. Sonunda bulmuşlardı bizi.
"Hey siz! Ne işiniz var burada?!"diye bağıran öğretmene anlam veremiyordum. Gerçekten bunları yapması lazım mıydı?
Jungkook yanımda hala uyuyordu onu dürttüğümde kalktı ve kaşlarını çattı uyku halindeki sesi oldukça kalındı. "Hocam?"dediğinde gülmeden edemedim. "Kalkın burdan! Çabuk müdürün odasına!"dediğinde ikimiz de uyku sersemi ayağa kalktık ve müdürün odasına gittik. Şükür ki müdür beden hocasından daha insaflıydı ve bizi sonuna kadar dinledi.

Elimdeki yaraya falan güzel bir pansuman yaptırdıktan sonra sınıfa gitmek yerine evimize gidebileceğimizi söyledi müdür. Dün fazlasıyla eziyet görmüştük. Gerçekten müdürün bu denli yumuşak kalpli olması garip gelmişti.

Okulun bahçesine baktığımda annem ve babamı görmüştüm, bana dolu gözlerle bakıyorlardı derin nefes alıp Jungkook'a döndüm annesine bakıyordu. Kadının yüzündeki öfkeyi görebiliyordum, neden bu kadar sinirli? Jungkook suçlu değildi o sadece kilitli kalmıştı benimle. Onun bir suçu yoktu. Koluma dokunan bedenle soluma döndüm. "Lalisa, noldu sana? Nerelerdeydin?"dedi Jennie. Üzgünce ona baktım.

"Jungkook'la spor odasında kilitli kaldık Jennie, ne yapacağımızı bilemedik."dediğimde inanamadı. "Ama Baek kyung seni ararken oraya bakmıştı, yokmuşsun."dediğinde kaşlarımı çattım yanımda duran Jungkook bizi duymuş ve hemen Jennie'nin yanına geçti. "Ne demek bulamamış? Biz bağırdık! Sesimizi duyurmak için çok uğraştık! O bizi bulamamış mı?"dedi alaycı bir tavırla Jungkook. Jennie "bilmiyorum öyle dedi."dediğinde Jungkook'a baktım, anlamıyordum ama o bir şeyler anlamıştı.

Bahçeye inmeden önce pencereden baktığımız ailelerimizin yanına doğru ilerledik. Annem ve babam daha onların yanına gitmeme müsade etmeden bana sarılmışlardı. "Çok merak ettik kızım. Çok özledik seni."diyip sarılırlarken derin nefes aldım, anne kokusu o kadar iyi gelmişti ki.

Ailemle sarılırken gözüm Jungkook'a kaydı annesine sarılmıyor karşılıklı birbirlerine bakıyorlardı sadece. Jungkook annesinin önünde eğildi ve arkasını dönüp okula tekrar girdi.

"Nasıl oldu bu olay kızım?"dedi Babam. Derin bir nefes aldım. "Baba şimdi anlatmasam eve gidince anlatırım olur mu, şu an çok yorgunum ve açım."dediğimde başlarıyla onayladılar, arabaya bindik ve eve vardığımızda her şey istediğim gibiydi. Olayları anlattığımda annemler şaşkınlıkla dinliyorlardı. Jungkook'u onlara anlatmak zorunda kalmıştım, ailesini ve aynı psikoloğa gittiğimizden bahsettim.

"O çocuk bir zarar vermedi değil mi sana?"dedi annem neden bunu sormuştu? "Sonuçta yeni okulundan biri ve onun sana olan ilk yaklaşımı hoş değilmiş."dedi annem. Başımla onayladım. "Bana hiç bir şey yapmadı. O sırada zor durumda olduğumuz için birlikte hareket etmek zorundaydık."diyip elimi gösterdim. Babam ilk yardım çantasını getirdi ve güzel bir şekilde sardı elimi.