Büyük biri bilinmezlik...
4 yaşında babasını 7 yaşındaysa annesini kaybeden sevgiye muhtaç bir kız...
İkizinden büyük bir darbe almasının acısını sindiremezken, düştüğü Bu 4 duvarlı odanın, ne kadar sakin görünsede içinde katillerin çam ağaçlarını...
Bazen ağlarsın bakmışsın gülüyorsun sonra ne olduğunu anlamazsin; işte o zaman sende bize katıldın demektir. 🖤
Nasılsınız canlar???
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Müzik çok uyumlu açarak okuyabilirsiniz. Bölümde Burcu'nun eskiden alıntıları var. Bir bolume mahsus sıkıverin dişinizi😘
Madem müzik ruhun gıdası çalın, öyleyse! William Shakespeare...
☆☆☆☆☆☆
Burcu'nun ağzından;
Hani bazı romanlarda kız esneyerek uyanır,yada alarmı çalar,bazen camı bile kırılır mahalledeki çocuklar tarafından.. İşte benim hikayem öyle değildi. Yada benim kısmen bir hikayem yoktu.
Olaydan 1 gün önce;
Görüş alanıma giren güneş ile içimden iyi bir küfür mırıldandım. Elimi yatağın içinde telefonumu bulma ümidiyle gezdirdim,yoktu. Bu demek oluyorduki; alarmı dahi duyamamıştım.
Bir hışımla banyoya doğru koşturdum. Tam 20 dakikada hazırdım. Son bir kez daha telefonumu bulmayı umarak yatağı talan ettim. Kapıya doğru yol alırken diğer elimlede beyaz atkımı sarmaya çalışıyordum boynuma, Otobüs Durağının yolunu tutmuşken.
Etrafta hiç insanın olmaması beni biraz şaşırtmıştı doğrusu. En azından tek temennim durağın çaprazındaki simitçi amca'ydı. Seri ama biraz ritmik adımlarla yaklaştım yanına; "Bitane simit alıyım amca"
"Bu saatte ne işin var dışarda kızım?" biye sordu 40'larının başında olduğu belli olan amca.
"Saat kaçki?" İçimden'Allah'ım lütfen saat 6 filan olmasın' diye dua ediyordum. Yaşlı amca bana saattini gösterince 'yanlış görmüşümdür ya' diye çaktırmadan gözlerimi kaçırıverdim biranda. Ayaklarım geriye doğru dönerken sanki bedenim isteksiz hareket ediyordu.
"Madem beynim bana bir oyun oynadı, bende ona oynarım"...
2 Buçuk saat sonra, okulda;
Gözlerimi zorlukla kıprıştırmaya başladığımda başımı koyduğum okul sırasına tahta kalemle vurulurken hocanın sesi hiçte yumuşak çıkmıyordu: "Nasıl, rahat mı sıran!?" Diye sorduğunda kafamı diğer tarafa çevirerek uykuma kaldığım yerden devam ettim bir yandanda;
"Uyumaya birebir hocam. Sizde deneyebilirsiniz." Dedim. Muhtemelen fizik hocası-anca onda olur bu kalın bıyıklı haliyle kel kafası- beni sınıfın ortasına çekerken tüm sınıf ses bombası gibiydi.
