Büyük biri bilinmezlik...
4 yaşında babasını 7 yaşındaysa annesini kaybeden sevgiye muhtaç bir kız...
İkizinden büyük bir darbe almasının acısını sindiremezken, düştüğü Bu 4 duvarlı odanın, ne kadar sakin görünsede içinde katillerin çam ağaçlarını...
Medyada bölüme uygun Ender Balkır'ın Ruhumda sızı şarkısı var. Biraz eski ama unutulmaz. Şiddetle tavsiye ediyorum🥰
Bölüm çok uzun olduğu için 2 parta böldüm. Sizi fazla tutmayayım hemen bölüme geçelim. Ama bu bölüme ithafen hepinizden bir kara kalp istiyorum🖤
Bazen sevdiğinisöylemek en büyük cezadır...
☆☆☆☆☆☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zayıf bedeni sağa sola sallanırken fısıldadı; "İlk kar..." Bedeni oradan oraya sürüklenirken 'Dur!' Demek istedi. Dur.
Beni anılarımdan uzaklastiramazsın adam. Ben artık o küçük kız değil, eli silahlı, her daim tetikte bir ölüm meleğiyim. Ben... hayallerinden vaz geçen griyim. Ne beyaz olabiliyor, neden siyaha yaklaşamayanım. Dur! Dur be adam. Beni bu kaderden uzaklaştırmıyor, aksine oraya sürüklüyorsun...
Uğultular zihninde koca bir yankı yaparken gözlerini açmakta zorlanıyordu. Güçlü kollar bedenini kavramış adeta uçuyordu. Kalabalığın odak noktası olmuştuk.
"Bu o kız değil mi?" "Her şeyi öğrenmiş diyorlar." Onlar yerine asıl soruyu kendine değil Bora'ya sormalıydı. Kuruyan durakları hareketsiz kalınca nefes alamadı. Gözyaşları çenesinde birikmiş ağır ağır hareket ediyordu.
Aşk mı? Aşk... Hemde denek kobayıyken..?
Sekteye yatırılırken sert zeminle dişlerini gırcırdattı. Sımsıkı kapalı gözlerinin üzerinde gezinen büyük eller adeta açması için yalvarıyordu. Evet, doğru duydunuz Bora Yalnız yalvarıyordu. Hemde bir kadına.
"Seviyorum seni, kadın. Bırakma beni!"
Nefes nefese doğruldum. Bu rüyada neydi? Peki o sözler? Aşk... öyle demiştim değil mi? Bir zamanlar aynaların bile ona olan hayranlığından üstün bir saygıyla ona imrenen ben, nereden bilebilirdimki nefret ateşiyle tutacağımı?
Acılı haykırışlarım gözyaşlarıma karıştı. Sevgi... sevmek. Kelime anlamını yaklaşık 8 ay önce unutmuştum. Her ne kadar kabullenemeseler Burçin'in attığı belkide fırlattığı kardeşiydim ben. Hani kendini çok önemli sanan ama asla var olmaması gereken çizgi karakteri gibi önemsiz bir figürandım ben.
O'ysa... Burçinse bu hikayenin başrolüydü. Ben onun için ise yaramaz bir dublorden başka bir şey değildim. Burçin... Burçin dedim değil mi? Acaba şimdi ne yapıyordu? Belkide...
Hıçkırıklarım boğazıma yapışmaya başlamış ağlamama dahi mani oluyordu. Ne ben bu dünyaya nede bu dünya bana helaldi.
"Belkide. Belkide kardeşim şimdi büyük bir vicdan azabıyla hapiste ziyaretime gidecekti?"
