Büyük biri bilinmezlik...
4 yaşında babasını 7 yaşındaysa annesini kaybeden sevgiye muhtaç bir kız...
İkizinden büyük bir darbe almasının acısını sindiremezken, düştüğü Bu 4 duvarlı odanın, ne kadar sakin görünsede içinde katillerin çam ağaçlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O hâlde fazla tutmayayım sizi; İyi okumalar💕
☆☆☆☆☆☆
"Ne,pardon anlayamadım?"
derken bir adım geriledim. Gözleri bana Yalan söylemediğini ifade ederken buna inanmamıştım. İnanamıyordum, Tamam burada biz tutsaktık ama bu kadarı da fazlaydı.
"Hayır!"
diye bağırarak ormana doğru koşmaya başladım. Biz Savaş kobayları olamazdık. babam bunu bana yapamazdı. Bana hiçbir zaman kızı gibi davranmamıştı, ama sonuçta biyolojik kız değil miydim?
Ağaçların dalları bedenimde küçük çizikler oluştururken umursamadan koşmaya devam ettim. Bir anda dengemi sağlayamadan yere düşmem bir olmuştu.
Acı bir sızı bedenimi sararken ne zaman çarptığımı bilmediğim başımdan akan kanlar Düzenli bir şeklinde toprakla buluşuyordu. Ağır metal kokusu rüzgar esintisi ile burnuma dolmuştu. bilincimi kapanıyordu sanki...
▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎
Gözlerimi açmıştım ama nerede olduğumu bilemiyordum. Yıkık dökük odunlardan bir kulübeydi. Üstüme örtulen ince battaniye buradaki tek ısıtıcı gibi duruyordu. Battaniyeye daha çok sarılarak ayağa kalktım.
"Kimse yok mu?"
diye seslendim odundan kapı içeride yaçıldığında içeriye Oduncu elbiseli dağınık saçlı bir adam girdi.
"Uyanmışsın demek,güzellik?"
dedi pis pis sırıtarak.
" S-siz kimsiniz"
tek kaşım havaya kalkmışken yeşil gözlerim ela gözleri ile buluşmuştu. Gözlerinde bir duygu aradım. Neşe, hüzün belkide nefret... ama tek gördüğüm büyük biri bilinmezlikti...
"Ahh...Demek Onu merak ediyorsun, ustanın bir arkadaşı diyelim. Kısaca kork benden"
Uykusuz gözleri gözlerime kilitlendiği zaman işte orada bir duygu gördüm... İntikam.
"Yalan söylüyorsun değil mi? Borayı tanımıyorsun, onun arkadaşı bile değilsiniz. Yalan söylemeyin bana!"
Hafifçe sırıttı. Pis gülüşü yüzünden eksilmiyordu.
"Beni- beni neden buraya getirdiniz, sizi tanımıyorum bile. Arkadaş değilsiniz, anladım. Onu anlayacak kadar zekiyim.Ama asıl soru Ben neden buradayım ve siz kimsiniz?"
