Nakazani

Rozdział XI

Po raz kolejny Bill Weasley długo zastanawiał się czy robi dobrze. Do samego końca targały nim wątpliwości. Ale nie było czasu na wahanie, jego stan zmuszał go do konsultacji z Beth.

To była jego kolejna wizyta w Oakshire i już nie obawiał się ciekawskich czy nawet natrętnych spojrzeń. Mała wioska była nad wyraz urocza o tej porze roku. W większości przykryta śniegiem, przywoływała ducha świąt.

Wszystkie domy ozdobione były lampkami, które migotały oświetlając ciepłą poświatą otoczenie. Na ulicach znajdowało się wiele osób, co było bardzo nieoczywiste dla maleńkiego Oakshire.

Z pewnym wahaniem zapukał do drzwi, po kilkunastu sekundach usłyszał 'Wejdź Malcolm'. I chociaż imię się nie zgadzało, nacisnął klamkę i wszedł.

Bethany Smith wyjrzała z pokoju i bardzo się zdziwiła. Komizm całej sytuacji podreślały rogi renifera, które miała założone na głowie.

- William? A co ty tu robisz?

Rozmowa odbyła się nad czajniczkiem mocnej, angielskiej herbaty z przyprawami korzennymi. Beth uważnie go słuchała i po tym, jak skończył, westchnęła.

- Williamie, bardzo przepraszam za niewybredne słowa, ale twój brat jest idiotą. To na wstępie, moja prywatna opinia. Niestety ten fakt nie ma znaczenia dla Waszej sytuacji – Urwała i widział, że mocno się nad czymś zastanawia. – To, co mi opowiedziałeś, brzmi niepokojąco. Mam jeszcze jedno pytanie, ale wymagam od Ciebie brutalnej szczerości. Od kiedy masz te napady, bo wiem dobrze, że sytuacja z dzisiaj nie była pierwszą.

- Od października. – Gdy Bill wypowiedział to na głos, nagle wyprostował się i zesztywniał, jakby coś sobie uświadomił.

- Czy od momentu nocy poślubnej byliście kiedykolwiek ze sobą? –Bill zaprzeczył,a Beth nieustępliwie ciągnęła temat: - A czy w międzyczasie miałeś kogoś? – Potrząsnął głową. – A Hermiona?

- Z tego co mi wiadomo to nie. Cały dnie spędzamy w pracy w Egipcie. Beth, wracając do października – wtedy Ron ożenił się z Lavender i wyszła na jaw jej ciąża. Tylko, że Hermiona o tym nie wiedziała.

Bethany Smith pokiwała głową: - To nieistotne. Problem nie leży w Hermionie, Williamie, tylko w tobie. Twoja wilcza natura jest aktywna, nie jej. Najwyraźniej stało się coś, co ją rozdrażniło. Domyślam się nawet jakie czynniki na to wpłynęły. Będziesz musiał porozmawiać o tym ze swoją żoną. – Odczuł dziwny dyskomfort, jak kobieta wymówiła słowo żona. Starał się unikać takiego słownictwa jak ognia.

- Nie krzyw się jak dziecko. Nie jesteście dziećmi, a to co się dzieje jest jak igranie z ogniem. Powiedziałabym nawet, że z życiem. To, że wpoiłeś się w nią i wasze wpojenie zostało przypieczętowane w formalny sposób nie oznacza końca tego tematu. Niestety wilcza natura nie jest zbadana do końca przez nas, naukowców. Z tego, co opowiadasz, twoja krew znowu zaczęła śpiewać.

- Czy to może uśmiercić Hermionę? – Billa zmroziło, gdy dotarło do niego, co mówi kobieta.

Bethany prychnęła: - Gdyby tak było, uwierz, nie siedzielibyśmy i pili herbatki. Nie, głuptasie. Nie uśmierci to Hermiony w żaden sposób. Nie dosłownie. – Umilkła, jakby próbowała znaleźć właściwe słowa.

- Hermiona kochała Rona, prawda? – Bill przytaknął. – Ale stało jak się stało i teraz jest twoją żoną, a Ron ma inną partnerkę. Mimo wszystko minęło niewiele czasu i jak sądzę, nie otrząsnęła się w pełni z uczucia do niego. Co usiłuję powiedzieć, twoja wilcza natura próbuje rozwiązać zaistniałą sytuację. Obrazowo: Tworzycie z Hermioną całość, jesteście dwiema połówkami jabłka. Przez twoje naznaczenie jesteś dużo wrażliwszy na wiele rzeczy i wyczuwasz je intuicyjnie. Dodatkowo łączy was bardzo silna więź, która stworzyła się w momencie odebrania dziewictwa i naznaczenia. W tej chwili dusza Hermiony krwawi, bo dowiedziała się wielu krzywdzących informacji, a i wcześniej relacja z Ronem była kłopotliwa i sprawiająca ból. I ty, jako jej mąż i bratnia dusza, czujesz to dosadnie. Jej cierpienie i nie zgadzasz się na to.