Soul Of An Airplane- COMPLETED (PUBLISHED Under GSM)

Kabanata 34

Kabanata 34

Soul Of My Airplane

I decided to go back immediately to DIA after the confrontation of my parents. Hindi ko kayang manatili sa Pilipinas matapos ang pangyayari. I canʼt think enough about it. The pain from my motherʼs words. The pain from my fatherʼs lies. The pain from everything. I canʼt handle it.

Iʼm upset. My father lied to me for so many years. Nasayang 'yong mga taon na dapat kasama ko si Mommy. Sa lahat ng okasyon na dapat ay kasama ko siya ay wala siya dahil sa pagiging selfish ni Daddy.

And Auntie Adele!? How could they do those things to us!?

Mahabang panahon akong nagdusa at naniwalang si Mommy ang nagloko-na si Mommy ang may kasalanan kung bakit nasira ang pamilya namin. Little did I didn't know na ang taong pinagkatiwalaan ko nang lubos pala ang siya ring sisira ng tiwala ko.

"Anong nangyari? Bakit ang bilis mo naman yata makabalik?" Alaister asked curiously.

Iʼve had been so grumpy the whole day dahil sa nangyari. And it really affects my job.

Pagdating ko kaninang umaga dito sa States ay agad akong tumawag kay Tito Darius para sabihing nakabalik na ako sa trabaho. Wala na akong dahilan para magtagal pa sa Pilipinas. Nagtaka pa si Tito Darius dahil ang paalam ko ay tatlong araw akong aabsent.

Gusto kung magpahinga; sa mga problema, sa trabaho at lalong-lalo na sa pamilya ko. Sobrang nakakapagod ang nangyari.

"I... Donʼt know what to do anymore." Bumuntong hinininga si Alaister dahil sa sinabi ko.

"Ang gulo ng pamilya ko. Ang gulo ng mga nangyayari... All this time akala ko si Mommy ang nagloko. Akala ko si Mommy ang dahilan kung bakit nasira ang pamilya namin. Akala ko tama na si Mommy ang sisihin ko. Mali pala ako. Mali ako ng taong sinisisi. Si Daddy pala 'yong dapat kong sisihin sa lahat." My voice crocked. Nanatiling tahimik si Alaister.

Gusto kong may masabihan sa problema ko kaya nagpapasalamat ako dahil nandito si Alaister.

"Now... I feel so offbeat with my father. My conscience is eating me up for hating my mother for so long... For those hurtful words Iʼm thinking towards her. I hated her for so long without knowing her reasons why she left me-us."

Puno nang pagsisi ang isip at puso ko ngayon. My heart craved for my mother. Pero matapos kong malaman ang nangyari dati dahilan para iwanan niya kami ay mas lumala 'yong kagustuhan kong makasama siya. Sinisi ko siya sa kasalanang hindi naman pala niya ginawa.

"Wala ka namang kasalanan, Lieutenant. Hindi sinabi ng mommy mo ang dahilan dahil ayaw niyang mas masaktan ka sa katotohanan. Pinoprotektahan ka lang niya. Ayaw niyang maranasan 'yong sakit na naransan niya," untag ni Alaister sa akin.

I felt atrocious towards my mother. I felt guilty. Sobrang haba nang panahon na sinisi at kinamuhian siya. She didn't deserve my hate at all.

Pagkatapos mag-usap namin ni Alaister ay agad na akong dumiritso sa Alley para magtrabaho kahit hindi ko pa naman shift. Ayaw kong manatili sa kwarto at hindi abalahin ang sarili dahil iisipin ko lang ang mga nangyari kahapon.

Naabutan ko si Santi na nasa paanan ng eroplano nito, naka-upo kasama si Anthony. Nakasuot pa lang ang dalawa ng putting tʼshirt at denim jeans. Halatang mamaya pang madaling araw ang biyahe ng mga ito.

Agad tumayo si Santi nang namataan ako kaya napalingon din si Anthony sa gawi ko. He's obviously confused why I'm here.

I blew a loud breath bago naglakad palapit sa eroplano.

"Good evening, Lieutenant," agad na bati ni Anthony sa akin. Tumango lang ako dito. Wala ako sa mood makipag-asaran sa kanya. At mukhang alam din naman yata ni Anthony iyon.

"Iʼll just excuse my self. I still need to talk to my girl. Captain, Iʼll go ahead... Lieutenant," agad na paalam ni Anthony na ikinangiwi ko. Sinundan ko nang tingin si Anthony hanggang sa nawala ito sa paningin ko. Girl huh? Tss!

I withdrew a long breath again bago ko binalingan si Santi. Muntik akong mapa-igtad dahil sa mariin na titig ni Santi sa akin. I wanted to twitch my lips towards him pero 'di ko na lang ginawa, mukha kasi itong seryoso talaga sa kakatitig sa akin e.

"Kumusta ka na?"

Santi jammed his hands in his front pockets. I looked away. He leaned closer kaya mas lalo akong nag-iwas nang tingin.

"Как ты, мой котенок?" (How are you, my Kitten?) ulit nito.

Gustohin ko mang mainis sa tawag ni Santi sa akin ay hindi ko magawa. Hindi pa rin ako makapaniwalang marunong pala talaga itong mag-Russian.

"Я не совсем в порядке," (Iʼm not really okay,) pag-amin ko. "I donʼt know how to be okay again." I bowed my head at bumuntong hininga ulit.

Santi stepped closer to me at tumayo sa harapan ko. Medyo naiilang ako sa lapit namin but at the same time I like the feeling of him being near me.

He lifted up my chin and made me look into his eyes. He then raked his fingers through my hair. I didnʼt move. Hindi rin ako nagprotesta sa ginawa ni Santi. My chest rose and fell with rapid beats.

Ang kulay berdeng bote na mga mata ni Santi ay mas lalong nadipena dahil sa sobrang lapit namin sa isaʼt-isa.

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. I can almost hear its beating!

"Hindi mo kailangang magpanggap na okay ka, Lieutenant. Hindi mo kailangang suluhin ang mga problema mo. Iʼm here, Lieutenant. Iʼm always here for you. Be my problem. Be my weakness... I will protect you. Iʼm willing to submit myself to you," mahabang saad ni Santi at mas lalong lumapit pa sa akin.

Before I could even protest, Santi leaned closer to me and kissed my forehead.

I closed my eyes. I can feel his sincerity the way he kissed my forehead. Mas lalong bumigat ang pakiramdam ko. Mas lalong gusto kong umiyak at ibuhos sa kanya lahat ng problema at sakit na nararamdaman ko. Mas lalo akong nasasaktan sa isiping naiintindihan niya ako. Bakit ganʼon?

Ganito ba talaga ang mararamdaman mo kapag sobrang haba ng panahon na sinarili mo ang problema mo?

"You donʼt need to pretend that youʼre okay when youʼre with me..." malambing na bulong ni Santi sa akin. Tuluyang bumubos ang luha ko nang maramdaman ko ang yakap ni Santi sa akin.

My tears streamed down like itʼs first time. Parang ngayon lang ito nakawala sa mahabang panahong pagpipigil ko.

"Просто плачь, мой котенок, я здесь," (Just cry, my Kitten, Iʼm here," Santi whispered again at hinaplos nito ang buhok ko.

This pain will eventually fade. This wound will eventually heal. This feeling towards Santi will eventually... Bloom. And I know I donʼt have the will to stop it.

I know this pain will be replaced by his love. This fear of falling in love will eventually lose. I know. One of these days. Because falling in love is not like taking an aircraft to land. Itʼs not mandatory. Just like whom you fell in love with.

"Будь моей душой, лейтенант. Будь моей душой в моем собственном самолете, лейтенант." (Be my soul, Lieutenant. Be my soul in my own airplane."

"Because I am so much willing to be your heart."