Soul Of An Airplane- COMPLETED (PUBLISHED Under GSM)

Kabanata 26

Kabanata 26

Lack

Buong araw akong walang pahinga dahil sa pag-iimbistiga tungkol sa nangyari kagabi. Justine did the same kaya para na kaming lantang gulay pagdating ng hapunan.

It frustrates me knowing na walang CCTV cameras sa bandang pinangyarihan kagabi. I can't even figure out why the hell they don't install cameras in East part. It was still in DIAʼs premises! It gave me a headache!

Pagkatapos nang pagsabog nang eroplano isang linggo lang ang pinalipas at nagsisimula na naman ang mga terorista.

"D*mn! I feel like I just had done six rounds!" Tumalim ang paningin ko kay Justine dahil sa sinabi nito habang nag-iinat-inat.

"What?" Taas-kilay na baling nito sa akin. I rolled my eyes at him.

"Ang bastos mo!" naiinis kong sabad but Justine laughed at me.

"What? Walang bastos doʼn sa sinabi ko Lieutenant. Ikaw ha!" Mas lalo akong nainis when Justine pointed my cheek teasingly.

"Tss! Stop it, Lieutenant!" naiirita kong hawi sa kamay niya.

"Napaka-init naman ng ulo nito! Six rounds ng push-up naman kasi ang sinasabi ko, Lieutenant."

Justine's laughed roared.

"Tss! Mama mo push-up!" naiinis na saad ko na mas lalong nagpatawa kay Justine. Minsan talaga naiisip ko rin kung bakit nakapasa ito sa pagiging airforce e shunga-shunga naman.

"Hahaha! Inis ka na niyan, Lieutenant? Paʼno muna 'yong inis?" Napabuntong-hininga ako dahil sa mga pang-iinis ni Justine sa akin.

I leaned back in my shivel chair dito sa opisina bago ipinikit ang mata ko. Hindi ko man lang naramdaman ang gutom dahil sa pagiging busy. I don't even remember when was my last snack bago namin sinimulan ang pa-iimbistiga.

I closed my eyes tight even more. Wala kaming makuhang lead sa kung sino man ang mga taong nakamaskara kagabi. I can't point out too kung ano ang ginagawa nila sa parteng iyon. At kung ano ang laman ng brief case na dala nila. Kasi wala man lang ni katiting na bakas ang naiwan. They're obviously professional in their job.

"Paki-deliver na lang dito, Cadet Sanchez... Yeah... Thank you." I heard Justine talking to Evin on the other line pero 'di ako nagbukas ng mata.

I want to relax so much. I crave for rest, for my comfy bed and sleep all day. Because that's the least thing we can do because of our job's nature. We can't have our regular rest not because it's our choice, but because we don't have a choice. I can sacrifice it for my job thou. That's how much I love it.

I just don't understand why my mom did those things to my father when she knew my father's job nature. It should be her who understands him in the very first place. But she did some affairs with someone who also had a family. I hate thinking about it but I can't help myself to. Dahil iyon ang pinaka-unang dahilan kung bakit ko pinursige ang trabahong ito. Kung bakit mas minahal ko ang trabahong akala ko dati ay hindi-hinding ko gugustuhin because of my father's lack of time to us before.

Ngayon naiintindihan ko na dahil ako mismo ay hindi ko mabigay ang tamang oras na dapat ay uubusin ko kasama si Daddy. I can't spend enough time for my family. Kahit nga mismo sa sarili ko ay hindi ko iyon maibigay. I can't entertain my suitors because I am lack of time.

"You need to eat a lot, Lieutenant, pumapayat ka na." Justine smirked at me after he put some foods in my plate.

I groaned. Nagsisimula naman itong mang-asar sa 'kin.

"Anyway, naitawag ko na nga pala kay Major Eliazar ang nangyari kagabi. Sabi niya kailangan na nating matapos sa lalong madaling panahon ang mission natin dito dahil may mga bagong mission pa daw tayo."

Nagkibit na lang ako ng balikat dahil sa narinig. Sure we can finished this mission in a shorter time kung may mga leads lang sana agad kami. Kaso mukhang gusto yata ng mga terorista na pahirapan kami. I yawned.

"This mission is getting boring. I prefer in a battle field with guns and flying planes than this sh*t. It kills me to death," tinatamad kong saad. Justine sighed. I know he feels the same.

I start eating as so as him. Justine knows me well. He knew that I always preferred in field na laging baril at monitor ng chopper ang hawak ko kesa sa ganito.

"Ano na rin pala ang balita doon sa huling terrorist na nahuli natin? His background, may nalaman na ba kayo?" I asked while I'm slowly chewing my food.

"Tatanungin ko pa si Cadet Del Rosario tungkol doon. Siya ang naatasan sa pag-check ng background... And Adonis will be out of this mission next week."

I knot my forehead dahil sa sinabi ni Justine.

"Why?"

"His mother was found dead inside her car last day. Kanina pa sinabi ni Major Eliazar at sinabi sa akin na kailangang umuwi ni Lieutenant Esperanza."

My heart ache dahil sa narinig. This kind of news will always take all my strength. Ito lagi ang kahinaan ko. I can't imagine myself in that situation. I better chose to let my mother with her other man than lose her forever. No, I can't handle that kind of pain. D*mn! Why I keep on thinking about her?

Kinabukasan ay boses ni Talia ang una kong narinig pagbukas ko pa lang ng pinto sa opisina. Dito na rin kasi ako natulog sa extension room sa opisina dahil sobrang pagod na ako para pumunta pa sa suit ko.

"Are you sure Major Eliazar don't want Delaney to maneuver the chopper for Adonis? It's more convenient, you know?"

"She's in need here. And you know Major Eliazarʼs orders."

Tumikhim ako bago dumiritso sa coffee maker at nagtimpla para sa sarili. I can feel Justine and Talia's gazed at me.

"Where is Adonis? And Lieutenant Lustre?" Talia heaved a sighed bago nginuso si Justine.

"Baʼt ako?!" Justine mumbled kaya tinaasan ko ito ng kaliwang kilay.

"Oh? Bakit gusto mo ako?" Sumama ang mukha ni Justine dahil sa pagtataray ni Talia.

"Hindi kita gusto-"

"What the!?" I butted in. Para na kasing mga tanga 'tong dalawang 'to. "Nagtatanong lang ako baʼt nagtuturuan na kayo?" I halted them.

"Sabi kasing ikaw na!" 'di nagpapa-awat na saad ni Talia.

"Fine! Pasakay na si Adonis sa eroplanong babiyahe sa Pinas. Humihingi siya ng pasensya dahil hindi na siya nakapagpaalam sa 'yo, Lieutenant."

Tumango ako at wala nang sinabi pa. I don't know how to react in this kind of situation. At ayaw kong maranasan ito kahit na alam kong hindi ko naman ito maiiwasan. But d*mn it scares me.

"And I already sent our condolences to his family," dagdag nito.