Soul Of An Airplane- COMPLETED (PUBLISHED Under GSM)

Kabanata 22

Kabanata 22

Save

Alas nuebe ng umaga nang magkagulo ang mga security team sa may entrance ng Airport. Pati na rin ang mga pasahero. ‘Di magkamayaw ang pagtakbo ng mga tao sa paligid dahil sa takot para makalayo sa mismong lugar. Ang iba ay nakiki-usyoso kaya nagkabanggaan na ang karamihan. I can see Justine positioning his gun, pointing on the man who’s holding a grenade in his right hand and a hostage in his left.

“Oh my God! Help!” sigawan sa paligid. Natataranta lahat dahil sa takot.

Adonis and I are behind the wall. I am sneaking para makalapit ako sa p’westo ng hostage taker at si Adonis ang nag-co-cover sa akin.

Talia and Alessia, together with Evin are preparing for the medical team.

“Assh*les! Put all your guns down or I’ll blow this b*tch’s head!”

Ang nangangalaiting boses ng hostage taker ay mas lalong nagpatakot sa lahat lalo na sa hinostage nito.

“Man! We can talk this over. Give us the woman and we’ll talk,” paki-usap ni Justine. But the man’s sarcastic laugh roared. Tinawanan nito si Justine dahil sa paki-usap nito.

I slowly walk palapit pa lalo sa p’westo ng hostage taker. I’m hiding at the wall and signalled those people who saw me to just shut up and ignore me dahil baka mahalata ako.

“I’m not as dumb as you, boy! Hahaha. Let me go or I’ll blow this b*tch together with all of you!?” sigaw ulit nito. Justine closed his eyes irritatingly.

Nagsigawan ang mga tao sa paligid as I go nearer and the man removed the pin of the grenade. I saw how Justine’s adam’s apple moved.

“I’ll count to ten. I’m telling you, boy, I’m impatient when I count,” sabay halakhak nito.

The woman cried. Her voice is shaking out of fear. She keeps on pleading the hostage taker.

Hindi ako basta-bastang makakalapit dahil baka makatunog ito at maging dahilan pa para mapahamak ang biktima at ang iba pa sa oras na itapon nito ang granada. This is not a simple situation, forgodsake!

“One! Two!” Mas lumakas ang hagulhol ng biktima dahil sa pagbibilang ng hostage taker.

“P-Please, don’t do this. I have a f-family,” pakiki-usap ng biktima.

“Well, I don’t have. So shut up, b*tch! You’re too noisy!” the man hissed.

I clenched my jaw and tightend my grip on my swiss knife.

He doesn’t have a family kaya niya idadamay ang taong may pamilya. Gago ba siya?!

“Man,” ulit ni Justine sa nakiki-usap na boses.

Itinaas ng hostage taker ang kamay nitong may hawak ng granada. Unti-unting ibinaba ni Justine at ng iba pang FBI at security guards ang kani-kanilang mga baril.

The man smiled languidly.

Kasabay ng akmang pagtapon nito sa granada ay ang pagpalipad ko ng kutsilyo na tumatak sa mismong pulsuhan ng hostage taker.

The loud noise of panicking crowd is all over. Agad kong tinakbo ang p’westo ng hostage taker at hinablot ang biktima palayo rito at sabay na sinipa ito sa dibdib. Parang nag-slow motion ang paligid habang tinitingnan ko ang granada na malapit nang tumama sa sahig. Mabuti na lang at agad itong nasalo ni Justine.

“Lieutenant!” rinig kong sigaw ng kung sino man sa likuran ko.

Another loud noise lingered on my ear. Na sinundan ng dalawang magkasunod na putok ng baril. 

I turned my back sa gulat. Only to see the hostage taker  holding a gun pointed at me. But to my horror that made my heart panicked is, I wasn’t shot… But it was Santi.

Para akong nabingi bigla. Wala akong paki-alam sa mga taong nagkanda tumba-tumba at tanging nakatanga lang akong nakatitig kay Santi na ngumiti pa sa ‘kin bago dahan-dahang natumba. Bago pa man ito tuluyang humandusay ay agad ko ng tinakbo ang pagitan namin at nasalo ko ito.

My hands are shaking and the only noise I can hear is  the sound of my heart beating so fast.

“Medic! Medic!” natatarantang sigaw ng mga tao sa paligid. My eyes fixated on Santi whose bleeding at mas lalong nanikip ang dibdib ko.

“Move!”

Doon pa lang ako bumalik sa huwisyo nang bigla akong tinabig ni Alessia at pinagtulungan na nila si Santi na ilagay sa emergency bed.

Hindi ako nakapag-react at nanatili lang ang tingin kay Santi na nakapikit na at sinasakay na sa Ambulance kasama si Alessia. There’s a blood stains on my uniform and my hands. It was Santi’s blood.

Mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko at hindi ko na maipaliwanag ang nararamdaman ko. Hanggang sa hindi ko na makita ang ambulansyang sinakyan nila kay Santi.

             I roamed my eyes and saw the hostage taker handcuffed by the FBI. May tama rin ito ng baril sa balikat at sugat nito galing sa kutsilyong binato ko kanina.

Doon pa lang nag-sink-in sa akin ang nangyari. Santi was shot because of me. Because he saved me. Ako dapat iyong nabaril at hindi si Santi!

As the realizations sunk in me, my tears stung in the corner of my eyes as my heart ripped in pain to its core. He was shot.