Kabanata 01

1.3K 29 0
                                    

Kabanata 01

Memories


I don't know why I feel so uncomfortable when I'm in our house. I always hear my mom and dad fighting. The reason was about my mom's affair with another man. It hurts me knowing that she's not leaving the house just because of me. And every time I heard my dad's growling voice and sharp sound of the bottle of rum in their room's wall winched me in so much nervousness.

I was afraid. Afraid that my mom might leave us. What will I do then? I am too young and too broken to be left by a mother. I don't know if I can do it alone.

"Bakit hindi ka marunong makuntento sa kung anong meron ka, Adelaine!" My Dad's voice echoed that even here in my room, I can hear it loud and clear. Nagsimula na naman ang mga itong mag-away.

These past few days ay mas lalong lumalala ang away nina Mommy at Daddy. I can't barely handle it pero hindi ko na iyon sinasabi dahil ayaw kong dumagdag sa problema nila. Madalang na rin ang pagkain namin na magkasama kaming tatlo. Lagi na lang na mag-isa akong kumakain. Kung hindi naman ay si Daddy ang kasalo ko dahil wala lagi si Mommy.

"Stop acting like you are a saint, Daylan! It's your fault! It's your entire fault! Stop blaming me or someone else's for your stupidity!" my mom fired back.

Ramdam ko ang galit sa boses ni Mommy. Hindi ko maintindihan kung bakit siya pa ang may ganang magalit gayong siya naman ang may ibang lalaki based on what I always heard everytime they're fighting.

Nagtalukbong ako ng kumot at nagtakip ng unan sa tenga para hindi marinig ang sigawan ng mga magulang ko. Nakakasawa rin kasi na araw-araw na lang ganito ang ingay maririnig ko. Nakakasawa na lagi ko na lang silang nakikitang nag-aaway. It really affects me. Hindi ko na masyadong napagtutuonan ang pag-aaral ko dahil ang sitwasyon ng mga magulang ko ang lagi kong iniisip. Hindi na katulad dati ang pamilyang nakagisnan ko.

We are supposed to be a perfect happy and complete family that everyone envied for. But that was before.

Because their last fight was the worst that lead my mom into a decision of leaving. She left me without a second thought. She left us.

"M-Mom," umiiyak na sambit ko habang nakatingin kay Mommy na nag-iimpake ng mga damit nito. "M-Mommy... Don't leave us please... Don't leave me." I pulled the hem of her dress and cried even more.

"I'm sorry, Delaney... W-When you grow up, you'll understand why I did this." My mom's tears welled up in her eyes.

I shook my head as the tears keeps falling from my eyes. How could she do this to me? Paano ko maiintindihan kung bakit niya kami iiwan? Paano ko iyon maiintindihan kung hindi naman niya ipapaliwanag? Paano ko iintindihin na iiwan niya kami dahil sasama siya sa iba? Na mas pipiliin niya ang ibang tao kesa sa amin - akin?

"P-Please, Mom, don't leave us. D-Don't leave me..." I begged again. "D-Don't you... Don't you love me anymore?" nasasaktang tanong ko.

My mom shook her head and wiped off the tears in my eyes kahit na patuloy pa rin naman ang pag-iyak ko.

"I love you so much, baby... God knows how much I love you that I'm willing to sacrifice everything... Huwag ka lang lalong masaktan."

"T-Then why do you want to leave me?"

My mom looked away. Mas humikbi ako dahil ayaw kong iwan niya kami ni Daddy.

"M-Mom, I'll be a good girl. I'll study h-harder and graduate with Latin Honors. Alam ko pong ga-graduate akong with Honors, Mommy. I... I won't ask for anything, Mom, just... Just don't leave us," natataranta kong pagmamakaawa dahil sinara na ni Mommy ang bagahe niya.

Soul Of An Airplane- COMPLETED (PUBLISHED Under GSM)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon