Selene

Chapter 9

“Ito nga pala ang panlinis at gamot para sa mga sugat mo, Miss Selene. I forgot to give it to you yesterday kaya ngayon ko lang naibigay. Kompleto na iyan.” Ani niya sabay abot ng isang maliit na plastic bag.

Tumango ako. “Salamat po ulit, Doc. Guevarra.”

Hinalungkat ko ang laman no'n. Isang rolyo ng gauze, isang 'di kalakihang betadine at alcohol, at isang pack ng cotton. Mayroon ring transparent tape. May iba pang nasa loob pero 'di ko na alam kung ano ang mga iyon. Ipinagsawalang bahala ko nalang.

“Maayos lang ba ang tulog mo, Selene? Did you feel uncomfortable?” rinig kong tanong ni Jana sa tabi ko.

Nilingon ko siya. Ang mukha niya ay nag-alala. Hindi ko alam kung para saan at bakit siya nag-alala. Kung tungkol naman iyon sa unang tulog ko at sa kwarto ay hindi na kailangan dahil komprtable naman ako. I am comfortable and settled. My room makes me feel like it. At gusto ko ito.. sobra.

Marahan kong inilingan ang tanong ni Jana bago ngumiti. “Sobra ang pagkakomportable ko, Jana at nagpapasalamat ako sa inyo dahil do'n. Pinatuloy niyo ko, a mere stranger, treat my wounds and even lend me space to live in. Sobra sobra na iyon para sakin. All of you had such a great heart.”

“Aww! Ikaw rin naman, Selene. You have a great heart. Sa pananalita mo palang. And I thought my heart explode sa sinabi mo. Geez! Ang ganda mo kasi!” Madrama itong humawak sa kanyang dibdib na para bang totoo ang sinabi. Nailing nalang ako sa drama niya ngunit agad ring napangiti. Pati si Doc ay napailing.

Akala ko ay seryoso siyang tao dahil iyon ang nakita ko the first time I saw her pero hindi pala. She’s a jolly and a happy person.

Tumayo si Harold—harold nalang itatawag ko kay doc ang haba kasi nang doc. Guevarra,—sa pagkakaupo. Aalis na siguro kaya tumayo narin ako.

“I have to go, Miss Selene and Jana. May appointment pa kasi akong pupuntahan,” sabi niya at lumigon sakin. He extend his arms towards me. “And rest well, miss Selene. Goodbye.”

Tinanggap ko iyon. “Salamat po ulit, doc. Goodbye.” Marahan ang naging kamayan naming dalawa.

Bago paman niya iyon binitawan ay ngumiti siya sakin at walang lingon na umalis.

Inihilig ko ang aking ulo. Kunot noo ay dahan dahan akong umupo. Ano 'yon? Anong ibig sahihin ng ngiting 'yon? Hindi naman sa na-c-creepy-han pero may iba kasi sa ngiti ni Harold, na para bang he's amused or something or... I don't know.

May laman kasi.

“Jana,” kuha ko nang pansin sa katabi kong busy sa pinapanood.

“Oh?” Nakatingin parin sa t.v.

“Ok lang ba iyon?” I asked.

Mabilis na napilingon sakin si Jana na kunot ang noo para bang nalilito sa tanong ko.

“Huh? Sino?”

“Si Doc. Ok lang ba siya? Para kasing may kakaiba sa kanya.”

“Uh, si Harold?” She inquire at tumigin sa likod ko kung nasaan ang pintuan palabas na para bang tinignan niya kung nandoon parin si Doc. Guevarra.

Tumango ako.

She shrugged bago binalik ang tigin sa telebisyon. “Wala namang kakaiba sa kanya. Gano'n lang talaga 'yon, like he know something you don't know. I know it's creepy, but don't worry he's harmless. Marami lang talaga iyong alam. You better get used to it para hindi ka na mabigla. Mahilig pa naman iyon mambigla.”