Selene

Chapter 24

Fear become my companion the day my mother died. I was terrified when that unstable wolf appeared right in front of us. I wasn't afraid for my self but i'm afraid for my mother's life. Hindi ako normal kaya kahit na mahina ako kumpara sa wolf na 'yon ay alam kong mabubuhay pa rin ako but not my mother. Normal lang siyang tao, walang kakayahan, kayang-kaya siya ng halimaw na 'yun.

Then.. my fear happen. She was killed. Right in front of my eyes. She was gone in span of seconds. She was my strength and weakness in my world full of undiscovered truth. Siya ang tanging ilaw ko sa nagdidilim na mundo. Nothing's really permanent. Walang nagtatagal sa mundong 'to. Lahat may hangganan at sa araw na 'yun ang huling araw na  malakas ako. That day my light disappear.

"Mahal na mahal kita, anak. Selene,"

Agad akong napabangon at napasinghap ng malakas. Puno ng pawis ang aking mukha at katawan. Tila ba'y ilang kilometrong layo ang tinakbo ko sa bilis ng pagtaas baba ng dibdib ko. Napahawak ako doon. It's beating so fast. Malalim akong huminga nang palabas at paloob. Ilang ulit ko iyong ginawa bago tuluyan akong kumalma.

It's coming to me again. The nightmare of my past. Akala ko nawala na ito. Akala ko nakalimutan ko na ang masalimuot na pangyayaring 'yon. Akala ko nawala na ng tuluyan sa isipan ko ang lahat ng 'yon. Pero, bakit bumabalik na naman?

The past I've been able to forget, came back. Ang pangyayaring pilit kong kinalimutan.

Why now? Bakit ngayon pa? Was it because my fear came back too?

I'm afraid. Natatakot akong baka hindi ulit ako makakaahon sa bangungunot na ito. Natatakot akong baka hindi lang si Mama ang nawala sa'kin kundi pati ang mga mahahalaga mawala din.

Hindi. It won't happen Selene. Stop thinking things!

I shake my head. Napaparanoid na naman ako.  Malalim akong bumuntong hininga at hinilamos ang mga palad sa aking mukha. I still have trainings to attend. Hindi maganda kung magpapadala ako sa emosyon ko ngayon, mawawalan ako sa focus.

Umalis ako sa kama saka nagtungo sa banyo para mag-ayos, kahit na medyo masama ang pakiramdam ko. I can't miss a single training. Lalo na't ano mang oras ay mapapasabak ako sa totoong labanan. Masyado na akong nakakaabala. Ayaw ko naman pagdating sa ganito ay aabalain ko sila. As long as i'm capable of something i will do it on my own, i won't ask for help .

Pagdating ko sa ground ay naabutan ko sina Jana at Klaus na magkatahing nakaupo at nag-uusap. They looked serious that the knot on their forehead was constant.

"Any problem?" Agad kong tanong sa dalawa.

They looked at me. Nanlaki ang mga mata ni Jana na nakatingin sa'kin habang naka iwas naman ng tingin si Klaus sa akin.

Naningkit ang mata ko sa dalawa. "May tinatago ba kayo sa'kin?" Mabilis na umiling sa'kin si Jana. Then, "Are you two perhaps, dating?" Lalong umiling sa akin si Jana.

Para kasing may something sa dalawa. Right after the ceremony ay madalas ko silang nakitang dalawa na magkasama. They either talking seriously or talking and laughing. Nagtataka na ako.

"Of course we're not, Selene. Mga jokes mo talaga. Anyway, ready ka na ba sa training mo?"

Tumango ako. Kahapon pa ako ready kaso biglang nag-lessen. Yesterday's information drained half of my excitement. Nawala ang pagkasabik ko sa araw na'to at napalitan iyon ng panghihinayang. I felt anytime soon i'm loosing someone who's important to me and that's Jason.