Selene

Chapter 19

“Veron Bernardino,”

Nagising ako sa pagkatulala nang magsalita si Jana. Tinitigan ko siya.

“The boy. Veron Bernardino ang pangalan niya. He's a teen, a 17 year old I guess. Sabi ng kaibigan niya, kasama raw nila ito with some of their friends ng bigla nalang nawala sa tabi nila. They panicked ngunit hindi nila pinaalam sa mga nakakatanda dahil ayaw nilang makaabala kaya nagpasya sila na hanapin kasama ang iba pang kaibigan and that was their mistake. The warning they felt the time he went missing was just ignored until they found him dead. They found him in the middle of the woods with only one stab wound near his heart.”

“His friends. Are they okay? May sugatan ba sa kanila?”

“Wala naman. They're fine. Dumating kasi sila sa lugar nang wala ng buhay si Veron. Wala silang na encounter o nakita bukod sakanya.”

I took a deep breath saka tumango. Salamat naman.

Nilibot ko ng tingin ang bahay. There's only few of us here. Sa oras na nangyaring pagsigaw dumating agad ang Alpha at sinabihan kami na magsi-uwi at pumasok sa bahay.

“Mabuti naman. Are they still having a meeting?”

Tukoy ko sa mga pack warriors na in charge kanina sa bawat borders at ni Alpha Zach at Beta Klaus. She nodded.

I didn't know how it happened, papa’nong may nakapasok sa territoryo kung may nagbabantay naman. Para bang nasalisihan sila kaya 'di nila alam na may nakapasok.

“Paanong may nakapasok?” I couldn't help but ask. Nagtataka lang kasi talaga ako.

“Hindi ko rin alam..” iling niya. “Some warriors said that nobody's in there. Wala silang naramdamang presensya at wala silang nakitang ibang lobo o something na kahina-hinala. Doon lang nila naramdaman nang marinig nila ang sigaw, ngunit agad ring nawala.”

“So, it's still unknown?”

“Yes.”

“But.. how come I felt him o her? Bakit ko siya naramdaman even before the accident occur?”

Naguguluhang tanong ko. Bahagya siyang natigilan dahilan para matitigan ko siya. 

“How come, na nalaman kong may nakapasok?”

I was even more confused kung bakit ako lang ang nakakaramdam. Masyadong malakas ang presensiyang iyon kaya nakakapagtakang wala silang naramdaman sa oras na iyon. Masyadong malakas na para bang 'di ako makahinga, it's somewhat suffocating and terrifying.

Nagkibit balikat lang siya. Malalim akong bumuntong hininga at nanghihinang sumandal sa sofa. Muli kong inalala ang nangyari kanina, ang presensiya ng nilalang na iyon. It was too strong to the point i'm shaking, kung hindi lang sinabi ni Jana na nanginginig ako 'di ko pa mapansin. Hindi ko alam kung anong meron sa nilalang na iyon. Basta ang alam ko lang ay natatakot ako.

“I guess, you should rest, Selene. The night's been so long. Alam kong pagod ka na. Besides, madaling araw na.”

Wala sa sariling napatingin ako sa orasan and she's right.. alas tres na ng madaling araw. Bumuntong hininga ulit ako at 'di na nakipagtalo pa. Marami ang naganap na 'di namin inaasahan at alam kong pagod narin ang iba pa.

Tumayo ako sa pagkakasalampak sa sofa at binalingan siya. Kung magpapahinga ako dapat siya rin.

“Magapahinga kana rin. You have been running around the whole night.”

Siya kasi ang tumulong para makauwi ng maayos ang lahat alongside with Beta Klaus at ibang warriors. Siya rin ang umagapay sa pamilyang namatayan. Ang dami niyang ginawa kanina kaya alam kong hindi lang ako pagod.

“No, it's ok.. ok lang ako. May pag-uusapan din kami ni Zach. Saka na ako magpahinga pagkatapos.”

Hindi ko na siya pinilit pa at isang tango lang ginawad ko sa kanya bago tumalikod paakyat ng hagdan. Determinado siyang manatili doon at maghintay kay Zach. I know it's about Veron's death. She might know something kaya hinayaan ko nalang siya. She's an oracle and it's her duty to report if she know something is not right or something that only her knew.

I know something is not right. Tinatago lang ni Jana at ayaw niyang malaman ko kung ano. The presence, the silent killing and the unknown being. May alam si Jana. Halata kong alam na niya kung sino o ano ang pumatay.. at 'di ko maiwasang kabahan. Kinakabahan ako dahil pamilyar sakin ang pumatay. Pamilyar na pamilyar sa'kin ang presensiya niya. Ngunit ang pinatataka ko, bakit may naiba.. bakit parang may nag-iba?

Sunod na sunod na katok ang nagpagising sakin kinabukasan. Wala sa sarili ko itong pinagbuksan, nabigla nalang ako ng mabilis niyang isinarado ang pinto at nilock saka hinatak ako pabalik sa kama.

“Ang aga pa, Jana.”

Maktol ko pero balewala lang niya. Nakatitig siya ng mariin na para bang kinikilatis ako dahilan para umayos ako ng upo. Ang antok ko'y biglang nawala.

“You know him right?” Natigilan ako. “Kilala mo kung sino ang nakapasok at pumatay kay Veron.”

Hindi ako makapagsalita. Gusto kong sabihin sa kanya ngunit 'di ako sigurado kung siya ba talaga iyon. Gusto ko muna'ng kumpirmahin kung siya ba talaga. Kung si Jason ba talaga 'yun.

“No.”

Tumitig siya sakin na para bang hindi siya naniniwala so, I do the same. Tinitigan ko siya hanggang sa siya mismo ang unang pumutol. Gusto ko sanang panghinaan ng loob dahil akala ko mahahalata niya ang pagsisinungaling ko but she didn't at nagpapasalamat ako doon. I may be good at lying and hiding something pero hindi sa mga taong matagal na akong kilala. They can see it, easily.

“I can't believe someone entered the territory without getting noticed.” Kunot noong saad niya.

“Ito ang unang pagkakataon na may nakapasok nang hindi man lang napansin ng nagbabantay, even Alpha Zach. He didn't notice the suspect already crossed the border. Pati ang presensya nito. How did it happen?”

Hindi makapaniwalang tanong niya. Isang mabilis na iling ang ginawa ko sagot sa tanog niya. I don't know. Wala akong alam sa nagyayari kaya pa'no ko masasagot kung bago pa alang ako dito. I don't know that they can feel when someone crossed the territory. Ganyan rin ba ang nangyari ng mapadpad ako dito? Naramdaman nila ang pagpasok ko?

“Ang mundo ay puno ng higit pa sa pangkaraniwan ngunit may iba pa.. at iyon ay ang tao.”