Selene

Chapter 15

Werewolf was just a myth to me until I've known a pack of them. Not just a pack but also me. Hindi ko na imagine ang maging isa sa kanila. I thought I was normal and the power that I have is a gift, but no. I was beyond normal at ang pagkakaroon ng kakayahan ay isa lamang iyon sa mga katangian sa kung ano ako.

The thought of being a werewolf is hard lalo na't hindi ka pinanganak na alam mo na agad kung ano ka. Masyadong magulo at parang 'di na kakayanin ng utak ko na tanggapin lahat ng 'to.

I was just a normal girl with some gift, now, I'm a werewolf with the power they hold.

“Are you even listenig to me? Hoy!”

Kumukurap kurap akong napatingin sa kanya ng bigla niyang hinampas ang braso ko dahilan para mapahawak ako dito.

Jeez! This woman knows how to punch huh. Ang sakit ng braso ko.

“Jana! Masakit!” Daing ko.

“Masasaktan ka talaga kapag 'di ka makikinig sa'kin.” Bulyaw nito. Napanguso naman ako.

“Eh, sa, nakakawalang gana makinig. Your stories are boring me. I know, may makukuha ako sa mga kinikwento mo pero, pwede bang time out muna tayo. It's been a long day to me. Hindi pa masyadong pumasok sakin ang nangyayari. I'm stepping one at a time. I don't want to force myself to accept this fully knowing that it would only drain me. Kaya please lang Jana. Let me take a rest about this first.”

“Alam ko naman 'yun, Selene. Alam kong nahihirapan kang tanggapin ang totoo. Ako rin naman. I can't accept easily for what I discovered about myself. Heck, I wouldn't accept it! I'd rather run away than dealing with these nonsense, pero Selene.. this nonsense is the reality. The reality we can't escape. We can't run or even hide away from it, instead we face it. Kailangan tanggapin at harapin.”

Napaisip ako sa sinabi niya.

Kailangan ba talaga? Paano kung ayaw ko? But reality was rubbing it in my face, that I'm no ordinary at all. Hinding hindi ko matatakasan to kahit pa magtago ako. It will still come to me.

“Siguro nga, Jan.” Mahina kong naturan.

Saglit akong tumulala ngunit agad ring lumingon sa kanya ng maramdaman ko ang pagtayo niya sa higaan. She was fixing her hair and blouse then turn her head towards me.

“Anyway! I have to go. Masyado na akong nag-enjoy dito at nakalimutan kong may gagawin pa pala ako at dahil alam kong hindi ka naman bababa for dinner, pahatiran nalang kita rito so, have an early goodnight to you, Selene.” She smiled at naglakad patungo sa pinto. Tumigil siya bigla't lumingon sakin then wave her hands at me.

Isang maliit na ngiti lang ang ginawa ko hanggang sa lumabas na siya.

Kinabukasan, maaga akong nagising dahil sa ingay. Parang ang dami nila sa baba. Inis kong tinakpan ang aking teynga pero hindi parin sapat dahil dinig na dinig ko parin ang lakas ng boses nila. I don't have a choice kundi ang bumangon at pumunta ng banyo. My body was heavy as will as my eyes. Pakiramdam ko pipikit ito anumang oras kaya naman para akong tangang nangangapa dahilan ng muntik kong pagkadapa, but I ingored it

After many minutes lumabas na ako. Medyo mamasa masa pa ang buhok ko dahil hindi naiblower sa pagdadahilan wala ako nun. Ang balak kong hilamos ay nauwi sa ligo. Hindi kasi mawala ang antok ko kapag hilamos lang.

Habang pababa ako ng hagdan rinig na rinig ko ang ingay na nanggagaling sa dining. Kahit nung naliligo pa ako, I can still hear them. They were too loud na para bang may fiesta at hindi nila magawang hindi tumahimik.

Nang nasa may amba na ako ng kusina, di ko maiwasang kabahan. Ito ang unang beses na sasabay ako sa kanila. Simula ng mapunta ako dito ay hindi ko sinubukang lumabas o sumabay man lang. I'm afraid that they'll see me as an ignorant. Bago pa lang ako sa pamumuhay na 'to, i'm sure iisipin nila iyon. At ngayon, i'm about to know their reactions.

Laughing faces and bright auras welcomed me as I walk in. Ang kaninang masasayang mukha ay napalitan ng pagtataka. Nagtataka kung bakit ako nandito. Kahit na ako, nagtataka ako bakit ako bumaba kung alam ko namang ganito ang magiging reaksyon nila pag nakita ako. I'm still a stranger to anyone, so why I am here trying blend in their pack? Tama ba ang naging desisyon kong bumaba o babalik na lang ako sa taas kung saan naroon ang safe zone ko at maghintay kung kailan okay na? Pero kailan ba magiging okay ang lahat kung wala akong gagawin? I need to do something in order to fit in. I have to be who I really am, a werewolf.

“Hey, Selene! Halika breakfast tayo. And please don't mind who stares at you. Ngayon lang kasi sila nakakakita ng maganda.”

I didn't notice Jana until she comes to my side and dragging me with her to the table. I can still feel their stares. They're digging holes into my face. Hindi ko maiwasang kabahan at mahiya nang marinig ko ang mahihinang tawa.

“Why, are you accepting now that you are ugly?”

Naptingin agad ako kay Jana ng itanong iyon ng isa sa kanila. She rolled her eyes na minsan ko lang makitang ginawa niya.

“Why, tanggap mo na rin ba na bakla ka at ang magiging mate mo?”

“What did you just say?”

“Bakla ka at ang magiging kapareha mo! Gordon bingi!”

Wala sa oras akong napakapit kay Jana ng umangil at nagbago bigla ang mga mata ni Gordon.

Lagot na! Ba't ba ang hilig mang asar ng babaeng to!

Two guys were trying to hold Gordon, refraining him habang kalma na kalma lang si Jana nakatitig ng mapang uyam dito.

Gordon was snarling at her while being refrained when a growl broke in. My eyes immediately snapped to the right where the growl came from dahilan para naitulos ako sa kinatatayuan.

There sitting proudly with darken eyes is none other than Zachary Caine Stone. The sinfully handsome Alpha I have known. As soon as I can feel it, the excitement I have felt melted when I saw another woman holding his hand seeming to calm him down. And now, all I can feel was the hurtful tugging in my heart as I stare at them.