Selene

Chapter 10

“Niloloko mo ba ako? A... werewolf? Totoo?” Hindi makapaniwalang tumitig ako sa kanya.

Sure it wasn't believable! Paanong werewolf siya—sila? Sobrang unbelievable! Mas paniniwalaan ko pa ang pagiging oracle niya, kakaiba man ay katanggap tanggap naman kesa dito.

“Sana nga niloloko lang kita but it's the truth, Selene. We are werewolf. Lahat ng nandito ay taong lobo. Pati na ikaw, Selene.”

Para akong napipihan sa sinabi niya.

Me? Werewolf? Hindi ko hilig ang magmura pero.. Tang*na! Joke time ba 'to? Dahil hindi nakakatawa!

My whole being was on shocked dahil sa sinabi niya. Oo, may katangian akong wala ang iba tao and that makes me different. Then, I happen to know na hindi pala ako nag-iisa dahil kay Jana because she's different too. Pero ang sabihin niya'ng isa akong taong lobo? Isa ako sa kanila?

Hindi ko na alam!

“M-me? I... I... W-were..?” I can't even compose a proper word. No. No, hindi ito totoo. “No way!”

“Alam kong mahirap paniwalaan pero ito ang totoo, Selene. Isa ka sa amin.”

Parang ayaw kong maniwala ngunit sapat na siguro sakin ang kakayahan ko. Sapat na siguro ang nakalakihan kong katangian. I don't want to believe, but I feel at ease. Dahil sa kabila ng mga nalaman ko ay parang mas guminhawa pa ang naramdaman ko. Ang weird lang!

I know some stories of wolves or werewolves. They have super strength, sharp hearing, fast speed when they run and many more. Nakakahanga ngunit nakakakilabot dahil sa mga nabasa o nalaman ko pang iba ay pumapatay sila. They are merciless.

But.. i'm not like that. Hindi ko kayang pumatay kahit na ang manakit. I just can't. Pero sa mga katangian na meron sila? I am. I have. May kakaibang lakas, matalas na pang-amoy at pandinig. Meron ako no'n at dahil doon alam kong hindi ako nag-iisa. Ngunit gusto ko pa rin kompirmahin. Gusto kong malaman kung hindi ba talaga ako nag-iisa.

“Pwede bang malaman kung ano ang kakayahan ninyo?” may pagdadalawang isip kong tanong.

Ibig ko yatang palakpakan ang sarili dahil natanong ko iyon ng 'di nauutal.

Kinakabahan ako sa magiging sagot ni Jana.

“Lahat ba?” Tumango ako. She sighed.

“Well. As you know, werewolves was just a myth for people dahil narin sa mga haka-haka at kwento at paniniwala nila. Sa mga kwentong 'yon ay nakapaloob doon kung ano ang itsura namin but no one really knows our true form except sa'min. Sa bawat kwento ay may kasama iyong katangian o kakayahan ng isang lobo. From vigorous strength, fast and quick speed, sharp hearing and quick recovery to any wounds, were true. Lahat nang iyon ay totoo, Selene. Pero we are harmless naman. At alam kong alam mo ang mga kakayahang meron kami dahil gano'n ka rin. Dahil lahat ng iyon meron ka rin.”

Oo. Alam ko. Alam ko pero parang ayaw kong paniwalaan.

Masaya ako dahil sa wakas I am not alone. At last, I won't be alone. Dahil nandyan sila kagaya ko kakaiba. Isang taong lobo.

Masaya ako ngunit 'di ko parin maiwasan ang mangamba. Hindi ko magawang isipin na baka panadalian lang 'to. This freely feeling. It bothers me. Kaya kahit na masaya sa pakiramdam ay hindi ko magawang magsaya dahil sa huli ako parin ang malas na si Selene.