Qoppa

2. Jonge Wolf

Met een misselijkmakende doffe klap vliegt mijn achterhoofd tegen een solide oppervlak. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen, ik kreun. Het klinkt oorverdovend en een pijnscheut trekt door me heen tot in mijn kleine teen, wat me doet ineenkrimpen. Ik voel dat mijn hele lichaam pijn doet. Met gesloten ogen blijf ik liggen en probeer te vatten wat er net is gebeurd.

Ben ik uitgegleden? Ongelukkig gevallen? Beelden van een boek en kleine, vierkante blokjes komen aan de oppervlakte drijven. Nee, onmogelijk. Ik ben gewoon thuis uitgegleden en heb nu een lichte hersenschudding of zo. Mijn mond trekt automatisch in een grimas. Volgens Jos zou dit hét ultieme bewijs zijn dat ik wel degelijk hersens heb.

Geleidelijk aan kom ik weer bij mijn positieven, het lichte briesje dat mijn haar overhoop gooit doet deugd. Het duurt even eer ik besef dat er binnen in huis geen wind zoals deze kan zijn. Tegelijkertijd komt het beeld van een boek en kleine, vierkante blokjes weer opzetten, samen met het overrompelende besef dat ik net letterlijk uiteen ben gevallen. De misselijkheid slaat in golven om me heen. Wat is er gebeurd, waar ben ik beland? Ik probeer de paniek tegen te houden die zich als een olievlek vanuit mijn hart verspreidt.

Na een paar keer diep in en uit te hebben geademd, heb ik genoeg moed verzameld en probeer ik voorzichtig mijn ogen te openen. Eerst kleine spleetjes maar zodra ik merk dat mijn hoofd er niet méér pijn door gaat doen, vliegen ze helemaal open.

Ik kijk recht naar boven, langs de stam van een grote boom met ruwe bast, helemaal tot in de kruin met wel duizenden kleine takjes en grote zachtgele bladeren die eruitzien als ... printpapier? Ik knipper een paar keer met mijn ogen, het beeld verandert niet.

"Vast nog een effect van de knal op m'n hoofd net," mompel ik.
Voorzichtig voel ik aan de ondergrond. Die voelt normaal aan en als ik mijn hoofd draai, dan zie ik gras voor zover ik kan kijken. Behoedzaam probeer ik de rest van mijn lichaam ook te bewegen. De opluchting golft door me heen als ik op het eerste gevoel niets gebroken lijk te hebben. Stuntelig probeer ik rechtop te zitten, de buil op mijn achterhoofd klopt venijnig. Uiteindelijk weet ik me met mijn rug tegen de boom te installeren en kan eindelijk eens goed rondkijken, zonder al te veel bruuske bewegingen te moeten maken.

Zo te zien bevind ik me op een weiland dat grenst aan een bos met een, op zijn zachtst gezegd, vreemde begroeiing.

Hoge grijsgroene bomen met wat op wol lijkende blaadjes, bepalen de skyline. Hier en daar wordt het bladerdek doorbroken door toppen van iets wat ik alleen maar kan vergelijken met spitse sparren. Alleen hebben ze hier een nogal shockerende tint paars. Lage struiken met stengels die er uitzien als die van een aronskelk maar dan zeker zes keer zo groot zomen de bosrand af. Samen met groepjes kleine, donkergroene selder-achtige plantjes lijken ze een, op het eerste zicht vrij ondoordringbare, buffer te vormen.

"Waar-ben-ik-in-godsnaam-beland?"
Hoofdschuddend probeer ik te vatten wat ik allemaal zie. De buil op mijn hoofd protesteert dus ik hou er heel snel weer mee op. De boom waartegen ik zit is zowat de enige in het hele weiland, z'n blaadjes ritselen in de wind. Wanhoop nestelt zich diep in me, wat doe ik hier? Ik wil hier helemaal niet zijn!

Mijn oog valt op mijn tas en het boek ernaast dat met de achterkant naar boven ligt, even verderop in het gras. Op handen en voeten kruip ik er heen, onzeker of ik deze bewegingen wel aankan. Zodra ik er mijn handen op kan leggen, druk ik mijn tas heel dicht tegen me aan, alsof het de kostbaarste schat op aarde is.

Ik staar naar het boek en voel haat opborrelen: door dat stomme ding ben ik hier nu terecht gekomen!  Alleen, in een vreemde wereld en met een fikse buil op mijn hoofd!

De wind wakkert aan en blaast hard in mijn gezicht, de boom ruist en kraakt. Onder het plotse natuurgeweld schuift het boek steeds dichterbij, tot het tegen mijn been aan ligt. Daarna wordt de wind onmiddellijk weer een gewoon briesje.