ZawGyi
ေလးငါးရက္ခန႔္ ဝမ္ရိေပၚ၏ေဝယ်ာဝစၥကို လုပ္ေပးေနရသည့္ေရွာင္က်န႔္မွာ က်င္းေကာ္အတြက္ေတာင္ အခ်ိန္သိပ္မေပးနိုင္ခဲ့ေပ။ အခုလည္းထမင္းစားပီး ေအာက္ထပ္တြင္တီဗီၾကည့္ေနတုန္း ဝမ္ရိေပၚ၏ဖုန္းမွာအဆက္မျပတ္ျမည္ေနပီး လူကဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းမသိသျဖင့္ ဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ေခၚဆိုေနသည့္သူမွာ ယြီပင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုင္လိုက္မိသည္။
"ရိေပၚေရ...ငါ့ကို ဟိုက္ခြမ္းေကာဖုန္းဆက္တယ္။ မင္းအခုထိလက္ပတ္တီးလာမေျဖေသးဘူးလားတဲ့။ သူဖုန္းဆက္ေတာ့လည္းမကိုင္ဘူးတဲ့။ ပတ္တီးကမေန႕ကတည္းက ေျဖလို႔ရေနပီဆို"
ေရွာင္က်န႔္ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွအဆက္မျပတ္ေျပာလာသည့္ စကားသံမ်ားကိုနားေထာင္အပီး
"ရိေပၚလာရင္ေျပာလိုက္မယ္"
"ေရွာင္က်န႔္လား? ငါကရိေပၚထင္လို႔ ေဆာရီး"
"ရတယ္"
"ရိေပၚက ဘယ္သြားေနလို႔လဲ?"
"မသိဘူး"
"တစ္အိမ္ထဲေနပီးေတာ့ မသိဘူးလား?"
"ငါက သူ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနရေအာင္ အားေနတယ္ထင္ေနလား?"
"မထင္ပါဘူး..ငါက စတာပါ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕.."
ဖုန္းေျပာေနတုန္း ဝမ္ရိေပၚေရာက္လာသျဖင့္
"ဟိုမွာလာပီ...မင္းဘာသာ ေျပာလိုက္"
သူ႕ဖုန္းကိုကိုင္ကာေျပာေနသည့္ ေရွာင္က်န႔္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚမွာ
"ဘယ္သူလဲ?"
"ယြီပင္း..ေရာ့...ဖုန္းကအဆက္မျပတ္ျမည္ေနလို႔ ငါကိုင္လိုက္တာ"
"အင္း"
ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ယြီပင္းဖုန္းေျပာပီးသည္ႏွင့္ ေရွာင္က်န႔္မွာ
"မင္းလက္က ပတ္တီးျဖည္လို႔ရေနပီဆို"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
"မေန႕ကတည္းက ရတာဆို။ ဘာလို႔ေဆး႐ုံမသြားတာလဲ"
"ဟို...ငါေမ့သြားတာ..ဒီေန႕မွပတ္တီးျဖည္လို႔ရမယ္ ထင္လိုက္လို႔"
YOU ARE READING
Meet Point Of Parallel Lines
Fanfictionငယ်စဉ်ကတည်းက အရာရာတွင် အနိုင်မခံအရှုံးမပေးစွာ ပြိုင်ဆိုင်ခဲ့သော လူနှစ်ယောက်... မထင်မှတ်ဘဲ မိဘများက လက်ထပ်လိုက်ကြသောအခါ ညီအစ်ကိုတွေဖြစ်လာကာ တစ်အိမ်တည်း အတူတူနေဖြစ်လာသော်လည်း... ဆုံမှတ်မရှိတဲ့မျဉ်းပြိုင်တွေဟာ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန် တစ်နေရာရာမှာ ဆုံလာ...
