Hey
Birlikte gidelim
Tamam
Önceden olduğu gibi birlikte gitmek istemişti okula Iwaizumi. Madem araları düzelmeye başlayacaktı, normale dönmeye başlamaları da gerekiyordu, değil mi?
Oikawa her zamanki gibi gecikmişti ama çocuk bunu dert etmedi. Buna bile sinirlenip kızarsa daha iyi duruma gelemezlerdi, artık kendini biraz daha dizginlemeye çalışacaktı o yüzden.
"Sonunda." diye mırıldandı yine de kendini tutamayıp. Oikawa sırıtmıştı.
"Öldün mü Iwa-chan?"
Iwa-chan demişti. Dün de öyle yazmıştı. Bunu uzun süredir yapmamasına rağmen şimdi yapıyor olması Iwaizumi'nin gülümsemesine yol açmıştı.
Yürürken sürekli Oikawa'ya bakmaktan alıkoyamıyordu kendini. Sabahın köründe bile mükemmel görünüyordu, bunu hep kıskanmıştı Iwaizumi. Kötü anlamda değil tabii, sadece gerçekten böyle mükemmel olması değişik geliyordu.
"Ne oldu?" Çocuğun baktığını fark edince sormuştu. Iwaizumi hemen kaçırdı bakışlarını, utanmıştı biraz.
"Yok bir şey."
"E bakıyordun?"
"Bayağıdır ilk kez beraber yürüyoruz ya, hâlâ inanamadım gibi."
"Abartma."
"Abartmıyorum."
Aklına bir şey gelmişti, ama söylemekle söylememek arasında kalmıştı. Kızabilirdi belki, o yüzden kararsızdı.
"Hey, Oikawa."
"Ne?"
"Haftasonu hastaneye giderken seninle gelebilir miyim?" Yanında gidince hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilse de yalnız kalmasını istemiyordu. Evet, annesi onunla oluyordu ama sanki kendisi olmayınca çocuğu tamamen yalnız bırakmış gibi hissediyordu.
"Neden?"
"Bilmem. Oradan çıkınca biraz takılırız istersen."
"Peki." Terslememesine sevinmişti. Onunla geçirebildiği kadar vakit geçirmek istiyordu.
Bitmesine az kaldı..
