AYNADAKİ GÖZLER

AG1🐾

Görmesen de duy beni...

Güneş kendini yeni yeni gösterirken yataktan hızlıca kalktım. Her zaman okula geç kalmak gibi bir korkum vardı fakat bugünün hafta sonu olduğunu hatırlamamın verdiği rahatlıkla kendimi yatağa bıraktım. Biraz yatakta oyalandıktan sonra uykumun tutmamasıyla aşağıya inip Esma Teyze'ye kahvaltı için yardım etme kararı aldım. Banyodaki işlerimi hallettikten sonra mutfağa gittim.

"Günaydın Esma Sultan" Esma Teyze ona Esma Sultan diyerek hitap etmemden oldukça hoşkanırdı. Bir anne edasıyla yaklaşarak cevap verdi.

"Günaydın kuzum erken uyanmışsın bugün. Hayırdır bir şey mi oldu?"

"Yok Esma Teyzem yok uyku tutmadı sadece bende sana yardım edeyim dedim."

"Her şey hazır yavrum sen geç otur"

Havanın güzel olduğunu düşünerek bahçeye hazırlamıştı Esma Teyze. Bahçeye çıktığımda masaya benden önce kurulmuş olan anne ve babamı görünce biraz şaşırdım. Genelde hafta sonları çalışırlardı.

"Günaydın."

"Günaydın." Babamın sesine nazaran daha neşeli çıkmıştı annemin sesi.

"Sizede günaydın" diyerek karşılık verdim ve kahvaltı masasına kuruldum. "Sizin çalışmanız gerekmez miydi"

"Evet öyle olması gerekirdi fakat yarın taşınıyoruz" babamın açıklamasından sonra gözlerim yuvalarından çıkacakmışcasına açılırken neredeyse dilimi yutmak üzereydim.

"nE demek taşınıyoruz? Okul ne olacak? Ya sizin işiniz?"

"Ezgi Bi sakin olur musun?"

Ne sakin olması anne! Kolay mı arkadaşlarını bırakıp gitmek?

Babam sakin olduğumu anlayınca konuşmaya devam etti.

"Muğla'da ki şirketin başına geçeceğiz. Ev ve senin okulun hazır merak etme. Kahvaltıdan sonra eşyalarını topla!"

Cevap bile vermeden masadan kalkıp odama yöneldim ve ağlayarak kendimi yatağa bıraktım. Benim düşüncelerimin Bi önemi yoktu tabi... Sinirle kalktım ve eşyalarımı toplamaya başladım. Evet burada kalanlara veda etmek istemiyordum. Muğla'ya taşınınca arayıp haber ederdim. Bana çok kızacaklarından emindim fakat vedalardan nefret ettiğimi en iyi onlar bilirdi.

***

Esma Teyze'nin beni uyandırmasıyla yataktan kalktım ve duşa girdim. Gece boyunca ağlamam sebebiyle gözlerim kan çanağına dönmüş ve altları morarmıştı. İşi daha fazla zorlaştırmadan eşyalarımı aldım ve arabaya yerleştirdim. Neyse ki Esma Teyzelerden ayrılamıyordum. Arabaya bindiğimde anne ve babamdan uzaklaşmak için kulaklıklarımı taktım ve bir şarkı seçip açtım.

Kimi sevsem hep benden giderlerdi, beni sevmediklerini düşünürdüm. Sevselerdi bir yolunu bulup kalırlardı diye söylenip dururdum. Ama bazen elin kolun bağlı hiçbir şey yapmadan, bir veda bile edemeden gitmen gerekirmiş. Tıpkı şu an benim yaptığım gibi...

***

Kulağımdaki kulaklığın çıkmasıyla irkildim. Annem kulaklığı çıkarmış gülümseyerek saçlarımı okşuyordu. Kendimi geri çekerek, soğuk bir şekilde "Geldik mi?" diye sordum.

Annemin suratı düşmüş olsa da bunu bana belli etmek istemezcesine tekrar gülümsedi.

"Hayır tatlım. Kahvaltı molası verdik."