Dudakların Jilet Gibiydi [BxB]

Onlar bile üzülürler

"Emre hızlı ol! yaklaşıyorlar"

Ellerimizi birleştirdik daha hızlı koşmaya başladık.

"Sina buraya! Gel"

Karanlık bir mahalleye girdik iki ev arasında bulunan ince bir boşluk vardı ikimizinde sığabileceği bir boşluktu. Yorgun olan nefeslerimiz birbirimizin yüzüne çarpması farklı bir ortam yaratıyordu. Adamların sesleri gittikçe kesilince kafamı arkaya yasladım.

"Sana demiştim gecenin üçünde evden kaçmayalım diye salaksın oğlum"

"Ya ne var aksiyon oldu işte"

"Çok güzel aksiyon oldu emre, ölüyorduk amına koyayım"

"Kurtulduk işte"

"Neyse hadi çıkalım bunal-"

"Şşş"

"Ne-"

Ben ne olduğunu anlamadan dudaklarını dudaklarımla birleştirdi. O sırada anladım adamların tam saklandığımız duvarın önünde olduklarını.

Ama adamlar şuan umrumda değildi. Şuan önemli olan dudaklardı. Dudaklarımda hissettiğim Emre'nin dudakları.

Sanırım bu öpücükten sonra şunu anladım

Anıl Emre

Dudakların jilet gibiydi..

Öptükçe kanamak isteyeceğim türden

(...)

Ve yine Emre'nin dudaklarını izliyordum.

Başka bir kızı öpen dudaklarını.

Her zaman kendimi buna alıştırmaya çalışsamda hep kaçıyordum.

Yine kaçtım. Erkekler tuvaletine.

İstemsiz akan gözyaşları, mide bulantıları en kötüsü de sinir krizi.

Bir insan aşık olduğunda böyle hissetmesi normal mi?

Bence değil. Bu tam bir bağımlılık.

Ona, onun dudaklarına olan bağımlılık.

Shakespeare'in bir sözü var 'insan sevmeye başlayınca yaşamaya da başlar' diye.

Hayır bu doğru değil ben tam tersi ölüyorum.

Her geçen gün daha çok..

Tuvalette kendimi sakinleştirip tuvaletten çıktım ellerimi yüzümü yıkadım.

"Sakinsin Sina sakinsin her şey yolunda"

Tuvalete giren okulun popüler gayleriyle tuvaletten çıkmam bir oldu.

Asla yargılayan bir insan değilimdir ama yargılayan insanı bende yargılarım ve açıkçası ne kadar gay ve sürekli 'saygı duyun' diye gezseler de asıl saygısız her boku yargılayanların onlar olduğuna eminim, herkes emin.

Hiç bir zaman umrumda olmadılar. Olmayacaklar gibi de duruyor.

....