Please Stay.

PART 24

Ok. Another day. Another therapy. :/

Imbis na sumaya ako. Wala... :(

"Hello!" Bati ng lalaking nakangiti at nakatayo sa harapan ko. Ang aga ngang nakarating ng mokong na to.

"Hi..." I said. Pero sa totoo lang. Wala ako sa mood makipagusap sa kung kanino. Gusto ko... Ako lang mag-isa. Ngayon?...

"O... Ang lungkot mo ata?" He asked.

"Obvious naman diba?" I said. Medyo nainis ako nun. Hindi ba halata?! Letche!

"Sorry naman po." He said.

Ayun... Di na lang ako umimik. Walang kahit anong ingay. Sa loob ng room ko...

Bigla nalang nabasag yung katahimikan nung narinig na akong naiyak ni Paolo.

Of course. He asked me of I'm alright?

"Of course I'm not.!" I said.

"Dahil ba kahapon?." Paolo asked. I dont even said any words. But then I nodded.

"Tara? Lakad tayo?" He asked.

Bigla akong nabuhayan. Inaya niya kong maglakad?!

"S-sure!" I said.

Dahan dahan ko naman'g ibinaba yung isa kong paa sa sahig at inalalayan ako ni Paolo.

Nung nakaupo na ako dun sa kama. Kagad naman'g kinuha ni Paolo yung wheelchair.

"Tara na?" He asked. Habang inaabot niya sakin yung kamay niya.

Kinuha ko naman yun at nagpaalalay.

Nung nakaupo na ako sa wheelchair at nung papunta na rin kami dun sa room.

I wanted to ask him to random questions. Well? Let's try!

"Pao."

"Hm?"

"Gusto mo ba talaga ako?"

"H-huh? Oo. Bakit?"

"Wala naman...? Weh?"

"Oo nga!"

"Asa naman!"

"Ay! Ang kulit!"

"Hahahaha. Oo. Sorna. Ok? Tunay bang liligawan mo ko?" I asked with a very deep toned voice.

"Oo. Gagawin ko ang lahat makuha ko lang ang matamis mong oo." Paolo said. Edi WOW! I like that.

Saktong nasa harapan na kami ng room. Nagpaalam naman na rin kami sa guard. Kaya pwede talaga kaming pumasok.

Nung nasa loob na kami. Napansin kong kulong at walang ingay. Pwes?! Ako ang magiingay. Naalala ko kasi kagabi. Sabi ni Daddy... Kung natatakot o kaya naboboring ako sa isang kwarto, kumanta nalang daw ako. Kaso... Ang pinagkaiba lang. Di ko kasama si Daddy ngayon.

Nagpatulong ako kay Paolo na tumayo. Hinawakan ko yung railings. Ito na ulit tayo...

"One... Two... Three..." I whispered.

"I'm half a heart without you, I'm half a man at best... With half an arrow in my chest. Cause I miss everything we do. I'm half a heart without you." I sang. Then. Dahan kong iginalaw galaw yung paa ko, bago ako maglakad.

----------------------------------------

"Ano? Isa pa." Paolo worriedly ask. Ilang beses na rin kasi akong nadapa, nang hindi nagpapatulong sakanya na tumayo. Wala! Ayun. Tuloy lang. Kahit masakit tanggapin na matagal pang panahon bago ako makapaglakad. :/

"Ok ka lang?" Paolo asked. Well? Ayun. Nadapa ulit ako. Tas? Nilapitan na niya ko. Ewan ko ba?

"Bitawan mo ko!" I shout. Ayun. Binitawan rin naman niya ko. Kaso nasa mga mata niya parin yung pagaalala.

Pinilit ko parin'g tumayo kahit namamanhid na yung tuhod at paa ko.

Sige. Ayun! Nakinig naman si Paolo. Pero, sinusundan parin yung mga hakbang ko, kung saka-sakaling madapa ako o ano.

"K-kaya ko t-to! S-si M-Margaux? M-m-magpapatalo? W-walang g-ganyang salita s-sa diksyonaryo ng u-utak k-ko!" I said.

Wala paring imik.

"U-uy! W-wala k-ka bang t-tiwala s-sakin?!" I asked.

Wala paring imik. Aba?!?!?!

"Pa--"

"Margaux. Tama na. Ayoko nang makita kang nasasaktan. Mamaya nalang! Katapusan pa nito... Lalala pa yang bali mo." Paolo said.

"But---"

"No! Let's go!" Paolo said.

Pero wala... Di parin ako nagpapigil. Humawak parin ako dun sa railings at tumayo.

"Margau--" tumigil si Paolo sa pagsasalita nung nakatayo na ako ng diretso at makaabot sa gawing gitna nung railings.

"O? Iimik ka pa?" I asked impatiently.

Hindi nga siya umimik pero nakatingin parin siya sa paghakbang ko.

"Hindi na..." Is the only word he can say for now.

Sabi ko saiyo e! Magpapatalo? Hindi yan uso kay MARGAUX JADE VALENCIA yang salitang yan!