𝟏𝟏:𝟑𝟗 ; 05C

54 8 22
                                    

VIVIENNE'S

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

VIVIENNE'S

—; August 13 2020, 10:36 PM

I smiled by myself as I see the others sleeping, then my gaze fell on Alex which is also sleeping with Kiel on her side. I became really soft when I see her crying, blaming herself from what's been happening even though it is not her fault— it is not our fault.

I am Vivienne Winters, and just like my surname, I am cold as ice. Snob, rude, walang pake sa mundo— that's what most of them call me but you know what, I don't fucking care. I am just being myself and I don't care on how people judge.

But honestly, I wasn't like this back then. I am a jolly person when I am with someone, which is my brother. He is there for me all the time, and I feel joy whenever I am with him.

———————————

"Ma! Plea- AHHH!" I screamed as my stepmother keeps on beating me up. She always does this whenever my father isn't around. She is acting like a perfect mother when he's around, but a total opposite when he's not.

She was about to beat me again but my brother went in front of me, protecting me from this monster. "What do you think you're doing?! Gusto mo isumbong kita kay papa?!!" sigaw ni Kuya Gabe sa kanya. She became more angry and kicked my brother in his stomach, and he yelled in pain. "Try to tell this to your father, and you'll face the greatest consequence." sabi niya bago kami iwan sa loob ng kwarto.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong niya sakin. I nodded my head and smiled at him, he also smiled back. "Remember that I am always here with you, no matter what happen." he sincerely said, which really made me feel like I'm special.

• • • • ❖ • • • •

"Diba sabi ko sayong bata ka, paglutuan moko?!! Nasaan na yung pagkain ko?!!" sigaw niya sabay tapon ng plato sa sahig na naging dahilan ng isang matinding ingay. "S-sorry po ma, w-wala na po kasing p-pagkain sa ref." takot kong sabi kaya't nilapitan niya ako at sinakal. I can't breathe since her grip is too tight. My tears kept on falling, parang mamamatay ako. I just closed my eyes and accepted my fate, dito na matatapos ang buhay ko.

"ARGGGH!" sigaw ni Mama at binitawan ako, kaya ako'y napatumba sa sahig. Agad naman akong nakaramdam ng isang yakap, so I opened my eyes and there he is— my brother, who always saves me. Kumalas siya sa pagkakayakap niya sakin at hinarap si Mama.

"You know what? Sumusobra kana, and I'll tell dad about you abusing us." he said and called my father, at agad-agad naman itong sumagot.

"Yes, nak. Bakit ka napatawag?" tanong ni Papa.

"Pa, itong magaling mong asawa, inaabuso kami. Matagal-tagal na niya itong ginagawa pero ngayon lang namin sinabi kasi binabantaan niya kami." diretsong sagot ni Kuya Gabe kay Papa na lalong nagpakaba ngunit nagpagalit rin kay Mama.

"Teka lang nak, papunta nako jan." nagmamadaling sabi ni Papa tsaka pinatay ang tawag.

Nakikita namin kung gaano kagalit si Mama. Medyo nanginginig na siya, nagtitimpi siya kanina pero ngayon, nakangisi na siyang nakatingin samin.

"Diba sabi ko, pag nagsumbong kayo, paparusahan ko kayo?" nakangisi niyang sabi sabay kuha ng kutsilyo na nasa kanyang likuran. Halos nanlumo nako sa aking nakita at nararamdaman ko nalang na hinihila na ako ni Kuya Gabe papunta sa kwarto niya at nilock ang pinto nito.

"Ito, hawakan mo to." sabi niya sabay abot sa akin ng isang pocket knife na regalo sa kanya ni Papa. Pagkabigay niya nun ay saktong pinagpapalo ni Mama ng malakas yung pinto, na para bang sinusubukan niya itong sirain.

Hinila naman ako ni Kuya papunta sa kanyang mahabang kabinet, at ipinasok ako sa loob nito. "Dito ka lang ha, wag kang lalabas hanggang di ko sinasabi." sabi niya at hinalikan ako sa noo. Tumango nalang ako at sinarado na niya ang pinto ng kabinet. Narinig kong nalang na nasira na ang pinto ng kwarto kaya tinahimik ko ang sarili ko at tinakpan ang aking mga tenga. Umiiyak ako pero ayokong gumawa ng kahit na anong ingay, kaya tinakpan ko na lang ang bibig ko.

Pagkaalis ko ng aking mga kamay saking mga tenga, halos nanlumo ako sa mga sigaw ng aking kuya, na para bang sinasaktan siya ng aming ina. But I am here, doing nothing. I'm not brave, isa akong duwag!

"Oh, you're here." sabi ni Mama pagkabukas niya ng kabinet. Agad-agad niya akong hinila palabas at itinabi kay Kuya na ngayo'y duguan dahil sa mga saksak na kanyang natamo. Nakatingin siya sakin ngayon at ngumiti. Bigla ko siyang yinakap, at yinakap niya ako pabalik kaya napaiyak ako.

"Hays, ayoko ng drama. Tatapusin nalang kita para magsama na kayo ng kapatid mo!" sabi niya at sasaksakin na sana ako pero unanahan na siya ng aking ama. Napatingin si Mama kay Papa at napaluha ito bago siya bumagsak sa sahig.

Napatingin naman ako kay kuya. Hinawakan niya ang aking pisnge at hinalikan ako sa noo.

"Remember that I am always here with you, no matter what happen."

• • • • ❖ • • • •

I just felt tears that kept on flowing on my cheeks, and I tried to wipe it off but it doesn't stop from falling. Then I just felt someone hugging my waist, then I looked at him with wide eyes.

"Just let it all out, I would not tell anybody." Dylan sincerely said. I snuggled in his chest and let it all out. I may be cold, but I still have a soft heart. I tend to be bold, but I still cry. My coldness does not depict who I truly am, it is just my way on protecting myself and my own feelings. 

• • • • ❖ • • • •

I was awoken by a knock on the door, and I noticed that everyone is in their deep sleep. Even Dylan is still beside me, and I carressed his angelic face. Oo, gusto ko siya pero I don't want to confess, since I don't want to get attached with anybody— I don't want to experience heartbreak again. Ayoko silang istorbohin kaya nagpasya ako na buksan yung pinto. Pagkabukas ko nito, wala namang tao sa labas ngunit may pumukaw sa aking atensyon.

"Kuya?" I asked myself, slightly confused as I see his figure going into a different direction. I can tell that it's him not only based on his body features, but in my heart, I know that it's him. Out of curiosity, I followed him.

He kept on walking, and I am still here following him. Until he went to the fire exit. Somebody's telling me not to open it, but I don't care. I just want to see him. I looked at the door and slowly opened it. 

I looked around the area, but he isn't here. I looked at the stairs below, and he's also not there. I can't even see his shadow. I loo—

Oh fuck, I am next.

𝟏𝟏:𝟑𝟗Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon