Boy Toy (bxb)

Chapter 14

Pov Diyaz

Het is dinsdag.

De dag van de presentatie.

Levi niet meer gesproken sinds gisteren.

Maar hopen dat het goed gaat, positieve gedachten leiden tot positieve dingen.

Ik kijk rond de tafel en niets ziet er aantrekkelijk uit om op te eten. Komt waarschijnlijk door de knopen in mijn magen. Ik heb niet eens stress voor de presentatie want om eerlijk te zijn schoolprestaties zijn nu de minste van mijn zorgen. Maar Levi...

"¿qué hay." Mijn gedachtegang word verstoord door de bezorgde stem van mijn mamá.

Ik kijk op en mompel dan een excuus dat het over school gaat. Terwijl ik dat doe sta ik op en pak ik mijn lunchbox in. Misschien zal ik meer honger hebben deze middag.

Ik werp een blik op de klok en zie dat het nog best vroeg is om te vertrekken. Ik besluit dan om op de zetel te liggen en daar ligt Mariana last minute haar huiswerk te maken. Ik zie dat procrastinatie in de familie zit.

Omdat ik zo een goede broer ben besluit ik om haar te helpen. Ik leun voorover en bekijk wat werk ze heeft. Ik ben er zeker van dat we dit vorig jaar hebben gezien. Ik leg mijn vinger op de opgave en begin het te lezen. " Mari, ik zou je graag willen helpen maar euh.", wat voor soort moeilijke opgave is dit of ik ben gewoon dom,"Oh kijk naar het uur. Ik moet vertrekken." Ik zou eerder sterven dan toegeven dat ik geen 4de jaar vraagstuk kan oplossen. 

Trotsheid zit ook in de familie.

➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸➸

Positieve gedachten leiden tot positieve dingen. Deze zin herhaal ik als een soort mantra door mijn hoofd. Levi is nog steeds niet komen opdagen en ik hoop niet dat hij me in de steek laat voor deze presentatie. Op de achtergrond hoor ik Justin en Lola discussieren over waarom sokken in sandalen een fashion crime is.

De bel ging af. Shit. Op dinsdag is ons eerste lesuur Nederlands : tijd voor de spreekbeurt dus. Ik probeerde nog vóór de start van de lessen Levi te vinden en misschien te kunnen praten over wat er gisterenavond gebeurd was. Ik wilde gewoon niet dat de spanning tussen ons ook te voelen zou zijn in de klas. Had ik iets verkeerd gedaan of gezegd? Oké, ik geef toe dat ik niet helemaal onschuldig, maar zijn reactie was overdreven.

Tevergeefs zocht ik de volledige speelplaats af en speurde ik zelfs de gangen rond naar Levi, maar voorzichtig, voor het geval mevrouw Dijkstra me zou zien en me naar buiten zou sturen. 

Hoe dan ook, de zoektocht was mislukt. Ik wilde detective worden van mijn buik schrijven (niet dat dat ooit wou worden), totdat ik merk dat Levi niet eens in de rij staat om naar het klaslokaal te gaan.

Het lag dus niet aan mijn (misschien beperkte) detectiveskills, maar gewoon aan het feit dat hij niet op school is.

Verschillende complottheorieën vullen mijn gedachten. Zou hij ziek zijn? Dat kan niet, ik heb gisteren niks gemerkt. Zou er een file zijn? Of misschien is hij wel verongelukt?

Toen schoot het me te binnen dat ik de reden kan zijn. Was hij echt zo boos gisteren of ja geïrriteerd?

Terwijl ik, zoals gewoonlijk, aan het overdenken was, bleek meneer Coppens al van de trappen gestapt te zijn en bij onze rij te zijn gekomen. Ik schud mijn hoofd even en realiseer dat iedereen al halfweg de trap op is en ik hier nog sta te piekeren. Over wat? Over een jongen die me waarschijnlijk haat, laat staan dat hij me ziet zitten?

Ik ren snel de trappen op en sluit me aan bij de rest van de klasgroep.

Ik plof me naast de lege stoel van Levi. Het is eigenlijk best wel aangenaam om een keer rust te krijgen van  Levi onnozele praat en aantastingen. Ook al negeer ik hem altijd is het nog steeds moeilijk. 

Stiekem hoop ik op een herschikking van de plaatsen.

(Het zou wel leuk zijn eens naast Dylan te zitten, hij is wel nice. We houden allebei van films, dat heb ik ontdekt op de première-avond van Black Panther. We waren er toevallig allebei en hebben dan wat gepraat.)

"Goedemorgen iedereen. Op aandrang van velen, heb ik besloten jullie nieuwe vaste plaatsen te geven. Gelieve allemaal naar de achterkant van de klas te gaan." : zei meneer Coppens wat opdringerig.

I manifested this. Misschien staat het universum vandaag toch aan mijn kant. We verzamelen ons allen achteraan de klas en mr. Coppens begint met het afroepen van de namen. "... Justin en Kiera..."

RIP JUSTIN

Begrijp me niet verkeerd Kiera is verschrikkelijk aardig, maar ze praat zoveel. Dat weet ik omdat ze vroeger mijn buurmeisje was en ze had altijd wel iets te vertellen. Hoe onbenullig het ook was. Daarom heeft ze als bijnaam de roddeltante van de klas.

En dan besef ik dat het universum toch niet aan mijn kant staat wanneer Levi letterlijk door de deur loopt. "Mijn excuses dat ik te laat ben meneer," hijgde hij, "Mijn trein was wat later."

Nu ben ik echt fucked.

Hey guys,

 Oh god ik ben langer weggebleven dan de vorige keer. Daarom heb ik een extra langer hoofdstuk geschreven voor jullie! We hebben de fucking 20k behaald dit is echt ongelofelijk. Oprecht ik kan het niet geloven dat mensen dit verhaal nog lezen. En we zitten ook bijna aan de 1k votes (net over de helft, maar dat is een klein detail). De vakantie is bijna gedaan (sorry om jullie aan dat feit te herinneren) en ik hoop dat jullie iets leuk hebben gedaan. En als jullie iets leuk hebben gedaan wat was het dan? Ik dacht nu is het perfecte moment om een hoofdstuk up te loaden zodat ik jullie kan troosten van het feit dat de vakantie bijna voorbij is (sorry om jullie voor de 2de keer aan dat feit te herinneren ;) Bedankt nog voor de trouwe lezers en de liefe reacties. Hier eindig ik mijn AN! Peace out!

Hoe denken jullie dat de spreekbeurt zal verlopen?

Sunflower