Rus Damat||Texting

Yirmi Yedi

Valla yazdım bitti saa 01:00'ı beklemek de istemedim o yüzden yayımlayayım dedim fksşskdlsnsmdös

Bu arada gençler artık 30k olduk nazar değmesin diye söylemiyordum ama söylemek istedim sdgkjdsşlkjgdslşgdsş

Bu yüzden hepinizin yorumlarına cevap veremiyorum maalesef, umarım anlayışla karşılarsınız. Ama siz yine de bol bol yorum yapmayı unutmayın yorumlarınızı okumayı çok seviyorumm ve cevap verebildiğim kadar hepsine cevap vermeye çalışacağımm...

Buraya kitabı okumasını istediğiniz arkadaşlarınızı etiketlerseniz çok mutlu olurum

Ha bir de medyadaki şarkı, 30k kutlama şarkısı LCJSŞSMSŞXMDŞXMKD Bunu dinleyerek bölümü okuyabilirsiniz

İyi okumalar...

---------------------------------

*Sırma*

''Sen ne yaptım dedin?''

Sedef, Ayza'ya şok içinde bağırırken, ben susmakla yetindim. Ayza ise bir yandan ağlıyor, bir yandan da neler yaptığını bize anlatıyordu.

''Ya yaptım bir hata, biliyorum. Lütfen üzerime gelmeyin! Zaten kız için çok üzülüyorum... Kıskandım ve bir anda oldu! '' dedi ağlayarak. Kafamı olumsuz anlamda salladım. Sakinliğimi, olabildiğince, korumaya çalışıyordum.

'' Emin ol daha üzerine gelmedik Ayza'' dedim ve ayağa kalktım.

Kuzenim olabilirdi, bu hayattaki en yakın arkadaşım olabilirdi, aramızda kan bağı olabilirdi fakat bu, yaptığı şeyi desteklediğim veya arkasında durduğum anlamına gelmezdi.

Kesinlikle büyük bir hata yapmıştı, ve cezası ne olursa olsun çekmeliydi.

Ayza yatağa oturmuş, elleri ile yüzünü kapatarak ağlarken yanına geçtim ve önünde diz çöktüm. Önünde olduğumu hissetmesi ile yavaş bir şekilde elini yüzünden çekti. Hala hıçkırıyordu ve yüzü, ağlamaktan kıp kırmızı olmuştu. Kaşlarımı çattım.

'' Şu anda ağlamanın nedeni, bilinmeyen kıza haksızlık yapmış olman değil. Arda'nın seni kabul etmemesi''

Bir saniyeliğine afallasa da, burnunu çekti. Diyeceklerimin devamı olduğunu anlamış olacak ki bir şey demeden gözlerime bakmaya devam etti.

''Ve ben sana acıyorum Ayza. Arda seni kabul etseydi, kız senin umurunda bile olmayacaktı.''

Sırıttı.

Bu hareketi ile kaşlarım havaya kalktı. Elinin tersi ile göz yaşlarını sildikten sonra beni hafifçe geriye iterek ayağa kalktı. Kaşlarım çatıldı. Ne yapıyordu bu? Daha demin içi dışına çıkana kadar ağlamıyor muydu?

Tabi ya! Bize kendini acındırmaya çalışmıştı...

Ellerini arkasına koyup, küçücük alanda bir ileri bir geri adımalar atmaya başladı. Olduğum yerden kalktım ve arkamda duran yatağa oturdum. Az önce Ayza'nın yatağında oturan Sedef de yanıma oturdu. Çatık kaşlar ile Ayza'yı izlemeye başladık.

'' Tabii ki umurumda olmayacaktı, ki zaten şu an da umurumda değil. Arda'yı ona vereceğimi düşünerek aptallık ediyor'' dedikten sonra gür bir kahkaha attı.

"Ben Arda'yı sana yar eder miyim? Orospuya bak sen. Gelmiş burada benim olanı benden almaya çalışıyor. Hah!"

Bu Ayza değildi. Bu kesinlikle benim kuzenim olamazdı.

''Ayza, neler diyorsun sen?''

''Diyorum ki...'' adımlarından çıkan tok sesler, evin içinde yankılanıyordu. '' Arda benim. Her zaman benimdi ve öyle de olmaya devam edecek''