Yürümeye başladığında karanlık sokaktaki sokak lambalarının sarı ışıkları sadece kendini aydınlatırken heryerden birşey çıkabilirmiş gibi hissediyordum. Ona yaklaşmaya çalışırken yolun boş olması da tedirginliğimi arttırıyordu.
Karanlıktan gelen se...
Herkese merhaba arkadaşlar. Düzenli okurları olmayan bu kitabıma sayfa eklemeye geldim. Sayfalar çoğaldıkça ailemiz de büyüyecek. Buna tüm kalbimle inanıyorum.
İyi okumalar 😘😘 minik yıldızlara dokunmayı unutmayın!!
"Hiçbir kıyafet içindeki kötülüğü gizleyemezdi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşüncelerim birbiriyle çarpışıyor ve geriye hiçbirşey kalmıyordu. Belirsizlik damarlarımdaki kanın kurumasına sebep olacak kadar kötüydü. Ya bekleyecektim ya da ileri gitmek için herşeyi göze alacaktım. Kaç gündür onun yanındaydım? Zaman beni geride bırakırken hızlı karar verip erken kaybediyordum. Artık yavaş düşünüp mantıklı hareket etmeliydim. Tekar yatağa yöneldim sadece uyumak istiyordum. Eğer bir gün gerçekten uyanabilirsem yorgun olmayacaktım.
"Açelya."
"Açelya uyan artık!"
Bedenimi sarsan eller ile uyanmıştım. Başımda inanılmaz bir ağrı vardı ve yine rüya görmüştüm. Her zamanki gibi berbattı.
Karan "Hazırlanman lazım."
Yerimde doğrulurken yüzüne baktım.
Karan"Yine mi ağladın?"
Anlamadım dercesine yüzüne baktım.
Karan "Neyse vakit kaybediyoruz."
Odaya baktığımda birkaç kişi beni bekliyormuş gibi bakıyordu. Aynanaın karşısındaki makyaj malzemeleri, düzleştirici ve maşaları görünce yatağa tekrar uzandım.
Derin bir nefes verirken ayağa kalktım. Ne yapmam gerektiğini bile bilmiyordum. Hiçbirşeyi mahvetmemem için son anada söyleyecekti belki de. Banyoya gidip elimi yüzümü yıkadıktan sonra aynanın önündeki sandalyeye oturdum. Fazlasıyla güzel olan ve her detayı özenle hazırlanmış olan bu odanın terasında kahve içmek çok iyi olurdu. Ki bu sadece zihnimin hayalleri arasında kalacaktı.
Saatler geçmişti ayak tırnaklarıma kadar bakım yapmalarını gerektiren bu kadar önemli ne olabilirdi? Söylenmelerim ve çabuk olmalarını söylememe sesini çıkarmayan kuaför ve makgöz sonunda elime kıyafet verip çabuk olmamı söylemişlerdi. Kim kime emir veriyordu anlamıyordum. Giyindiğimde ilk olarak aynanın karşısına geçtim. Kendimi sırıtırken bulduğumda hemen ciddileştim. Çok güzel görünüyordum. Üzerimdeki zümrüt yeşili olan elbise mükemmeldi. Göğüs dekolteli ve cömert bir yırtmaç ile tamamlanmıştı. Beyaz tenim ile uyum içindeydi. Son olarak yeşil küpeler ile tamamlanmıştı. Nereye gideceğimi ve ne yapacağımı bilmiyor oluşum gülüşüme gölge düşürüyordu.
Kapı açıldığında içeriye o girmişti. Giydiği takım onu daha ciddi ve yakışıklı gösterse de hiçbir kıyafet içindeki kötülüğü gizleyemezdi. Kaşlarımı çatıp ona bakarken bende duygularıma şekil vermeyi öğrenmiştim. Yaşadıklarımı dışa yansıtmamaya. Her gün kaybettiğim bakışlarımın ardındaki umutlar sönerken, başkaları baktığında gayet güzel yaşıyormuş gibi düşünebilirlerdi. Çoğu kişi benim öldüğümü düşünürken "ben yaşıyorum" demek istiyordum. Yüzleşmem ve kızmam gereken tek adam karşımdayken ben ondan kurtulmak istiyordum. Kaçmam gereken ama kaçamadığım tek kişiydi.
