Yürümeye başladığında karanlık sokaktaki sokak lambalarının sarı ışıkları sadece kendini aydınlatırken heryerden birşey çıkabilirmiş gibi hissediyordum. Ona yaklaşmaya çalışırken yolun boş olması da tedirginliğimi arttırıyordu.
Karanlıktan gelen se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzerimdeki elbiseye baktım. Bembeyazdı aynı gökyüzünden süzülen kar tanesi gibi tertemiz, kirlenmemiş ve duruydu.Elbiseden gözlerimi ayırdığımda ayaklarıma baktım.Çıplaktı hissettiğim soğuk ürperti ile gözlerimi gökyüzüne çevirdim.
Sadece eteğimi dalgalandıracak kadar hafif rüzgar esiyordu.Tüylerim ürperirken bu kadar ürpermem normal miydi?üzerine bastığım kayalar buz gibiydi ama beni çok etkilemiyordu yoksa soğuğa alışmış mıydım?
Kulaklarımda hissettiğim o mükemmel ses ile gözlerimi kapattım.Daga sesleri kalbime işlerken gözlerimi açıp hava ile uyumlu olan grimsi denize baktım.İçimde tuhaf bir his oluştu bu olanlar çok tanıdıktı.Oysaki herşey, beyaz elbise, yüreğimdeki hafiflik, deniz ve uçurumun kenarında olmam...
Evet herşeyi hatırlıyorum.Bu benim ölmek istediğim şekildi.Herkesin ölmek istediği bir an ve görünüş vardır.Benimki buydu en masum halimle ölmekti uçurumdan denize düşerek ölmek... Peki ya şimdi sorun nerdeydi ölüm bana en sevdiğim şekilde kollarını açmışken hissettiğim bu şey neydi? Yoksa ölmek istemiyor muydum?
Hayallerimdeki vuslat karşındaki tek adımda duruyordu, zamanı değil dedim... Zamanı değil herşey tam olsa da zaman eksikti.Şimdi olamazdı.Geriye bir adım attım o sırada beni iten güçlü elleri göremedim.Katilimi görememiştim.Zamansız vuslatı sağlayan kimdi göremedim.Ben katilimi göremedim.Gördüğüm son şey gri bulutlar olacaktı.Elimi kaldırdım düşmek, çok sert bir rüzgara ayaklarını kullanmadan karşı koymak gibiydi bağırmak için ağzımı açtım denizin içine düşerken hissettiğim boşluk tarifsizdi. Dudaklarımdan içeri giren su bedenime ihanet ederken bağırmak istedim, sadece bağırmak...Başım denizin dibine çarparken herşeyi unuttum.Benliğimin yerini acı aldı her kelime kelime olmaktan çıkıp acıya dönüştü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Başım!" korku ile bağırdığımı düşünsem de sesim hayatımda ilk kez bu kadar kısık çıkmıştı.Sadece fısıldamıştım.Bir elimi başıma götürürken diğer elimden destek alarak yerimde doğruldum.Gözlerimi açamıyordum.Etraf hem çok sessizdi hem de kulaklarımdaki uğultu çelişkide kalmamı sağlıyordu.Kafamdaki acıyı dindirmeye çalışmak için düşündüm.Kırılan bir bardak, bir oda ve bir siulet bunları düşündüğümde beynim narkoz kullanmadan ameliyat ediliyorlarmış gibi hissettim.Başımda hissettiğim bu acı da neydi?
