Etekler, zarafet simgesi, hayatımda değerimin olduğunu bana farkettiren tek şeyler yani evet bildiğimiz etekler kimsenin hissettiremediği değeri hissettirirdi ama artık o da olmuyo.
Hyunjin'in bana onun için hiç bir anlam katmadığımı dolaylı da olsa söylediği günün üstüne tam üç gün geçti ve ben bu üç günde zaten kendime azıcık olan o değerlilik hissim o an son buldu.
Üç gündür odamda yanlız başıma ağladım -gerçi duvardaki çizdiğim hyunjin resmini saymazsak- okula dahi gitmedim. Durumum her geçen gün daha da kötü hâl alıyor. Kendimi her üzüldüğümde etek kesmekten bıktım ama buna devam ediyorum. Sanki bir kurtarıcım olucağına inanıyorum hatta belkide bu kişinin Hyunjin olucağına inanmıştım ama değilmiş.
Ben burada kendimi yıpratırken eminimki o güzel kızlarla gününü gün ediyordur.
Eteğimin birini gene kesmek için atılırken camımdan gelen sesle kafamı o tarafa çevirdim.
"Lanet olsun Hyunjin burda ne işin var?!" Elimdeki makası saklamaya çalışırken aynı zamanda laf yetiştiriyordum.
"Elindeki ne?"
"Bundan sana ne? Ayrıca neden burdasın?"
"Şaka mısın? Üç gündür seni göremedim ve haklı olarak merak ettim, camında da perde var göremiyorum hiç birşeyi."
"Tamam görmek istediğini gördün gidebilirsin artık."
"Eteklerine ne yaptın sen?"
"Hiç bir şey dedim ya, git artık."
"Onları kestin mi?"
"Hyunjin sana git dedim!"
Aniden kolumdan hafifçe tutup kendine çekti.
"Bırak beni Hyunjin, canım acıyor."
"Felix sana dokunmuyorum bile. Şu lanet inadını bir köşeye bırak ve bana doğruları söyle."
En sonunda pes edip kendimi saldım, o arkamda duran eteklere gözünü dikmiş bakıyorken bir anda gözleri beni buldu.
"Felix sen manyak mısın? Neden böyle şeyler yapıyorsun?"
"Seni ilgilendirmez."
"Bal gibi de ilgilendirir. Artık madem bu kadar yakınız tabikide ilgilenicem."
"Ne olarak yakınız Hyunjin? Sadece arkadaşız biz."
Kalbim bunların hiç birini demesede en mantıklısını yani beynimi dinlemek zorunda kalmıştım çünkü daha ben bile kalbimin ne dediğini anlamıyorum.
"Doğru söylüyorsun Felix, biz sadece arkadaşız, zaten başka da bir şey olamazdık."
Gidiyordu. Beni burda herkes gibi o da yanlız bırakıp gidiyor. Ne kadar git desemde içimden bağırarak gitme dediğimi duymuyor.
"Ve, yarın okula gel." Son sözünü de söyleyip geldiği pencereden tekrar evine doğru gitti.
Bir süreliğine bile olsa kafamı toplayabilmek için düzgün uzun bir elbise ve üstüne cevpli bir sivit giydikten sonra yanlızca yanıma telefon ve kulaklığımı alıp dışarı çıktım.
Tek isteğim biraz yanlız kalmak olduğu için telefonumu uçak moduna alıp karışık bir şarkı çalmak için telefonu açtım ve sonradan tekrar üstüme giydiğim sivitin cebine attım.
Am I the girl that you dream of? All those little times you said that I'm your girl You make me feel like your whole world I'll wait for you, babe, that's all I do, babe Don't come through, babe, you never do Because I'm pretty when I cry
Ben o hayalini kurduğun kız mıyım? Bütün o küçük anlarda senin sevgilin olduğumu söylediğin beni tüm dünyanmışım gibi hissettiriyor Seni bekleyeceğim, bebeğim Tüm yaptığım bu, bebeğim Gelmiyorsun, bebeğim Asla gelmiyorsun çünkü ben ağlarken güzelim ...
Ayaklarım kısa sürede beni eski evimizin olduğu yere getirmişti, kısa süre gibi gelmişti ama nerdeyse iki saattir yürüyorum.
Buraya neden geldim bende bilmiyorum ama biraz burda dursam çok daha iyi olucak gibi. Burası şu an oturduğumuz evden daha büyük, batmadan önce burada yaşardık. Çok sevdiğim bir arkadaşım vardı gibi klişe laflar söyleyemem çünkü yoktu. Evet hiç arkadaşım yoktu.
Taşınıp liseye geçtiğim zaman arkadaşlarım olmaya başladı. O zamandan önce hiç arkadaşım yoktu.
Ben böyle düşüncelere dalarken arkamdan ne bir araba geldiğinin ne de bana onlarca kez korna çaldığının hiç farkında değildim.
Hepsi senin yüzünden Hwang Hyunjin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Felix'in depresyon günleri geliyor bakalım süper kahraman hyunjin onu kurtarabilecek mi
