Born To Die❛Hyunlix

Love

Yanlızlık. Çok anlamlı bir kavram. Açıklaması zor ama bir o kadar da kolay. En basit yoluyla şu an diyerek açıklardım çünkü şu an sadece yanlızdım.

Mektuptan sonra biraz sahil yollarına yöneldim hava almam gerekiyordu. Ne anlam taşıyor bilmiyorum, kime gönderilecek bilmiyorum ama kırıldım, ne bilim yani oldu işte ama bende neden kırıldım diye aklımdan geçirmeden edemiyorum. Salaklık yapan bendim.

Ne olursa olsun Hyunjin şu anda hastaydı ve ben onu sırf bir mektup yüzünden yanlız bırakmıştım, ne kadar kötü biriyim.
...

Okul saatimin bitişine doğru ailemin anlamaması için eve gittim, ardındansa işe gittim Hyunjin'in hasta olduğunu açıkladım ve işe başladım.

Tüm bunları yaparken kafam dolu mu desem yada bomboş mu hiç bir fikrim yok ama tek düşündüğüm şeyin Hyunjin olduğuna eminim.

Ona küsmek gibi saçma birşey yapmayacağım tabikide, ne de olsa çocuk değiliz. Hem yarın partisinde onu yanlız da bırakamam, kim bilir kaç kişi çağırmıştı şimdi o.

Kendi kendime düşünürken müşteriye hazırladığım kahveyi taşırdığımı elim son hamleye kadar yanınca farkettim. Elim kıpkırmızı olmuştu ama umrumda bile değildi, şu an tek umrumda olan sey o lanet Hyunjin ve mektubuydu.

Mesayim bittiğinde kafeyi kapatıp şoförü aradım ve eve gittim. Camdan bakınca Hyunjin'i göremiyordum, hâlâ yatıyor olmalıydı.

Anlık olarak kendime hakim olamadım ve saate bile bakmadan aynı Hyunjin'in yaptığı gibi camımdan çıkıp Hyunjin'lerin evine yöneldim. Kapıyı sessizce çalıp hizmetliye Hyunjin'in uyuyup uyumadığını sordum, uyuduğunu söyleyince uyuyan prensin yanına gittim.

Şu anda tam başında dikiliyordum, çok güzel uyuyordu. Dayanamayıp yanına yattım, elimi biraz yüzünde gezdirdim ve en sonunda ellerim dudaklarını bulduğunda oraya ait olan dudaklarımla birleştirdim, hareketsizdim sadece dudaklarımızı dokunduruyordum.

Dudaklarımı çekip bir kez daha yüzüne baktım "Neden seni sevmekten vaz geçemiyorum."

Yanında uyumam ne kadar doğruydu bilmiyorum ama tek bildiğim şu anda olmak istediğim tek yerin burası olduğuydu.
...

Sabah gözlerimi açtığımda Hyunjin dolabının önünde durmuş üstünü değiştiriyordu.

"Günaydın."

"A ne ara uyandın?"

"Yeni, sen ne zaman geldin? En son yanımda değildin."

"Eve uğramam gerekmişti. İyi hissediyor musun?"

"Kesinlikle evet ve bu senin sayende."

Ne diyeceğimi bilemediğim için düşmüştüm Hyunjin de bir şey demeyince arada bir sessizlik oluştu. Yatakta oturur pozisyona geçip ayaklandım.

Sessizliği bozan taraf bendim "Parti kaçta olacak?"

"On gibi falan işte."

"Sabaha kadar diyosun yani."

Dolabından bana doğru dönerken konuştu.

"Tam olarak öyle."

Biraz duraksadıkran sonra aklıma evde neden yanlizca Hyunjin olduğu geldi, sonuçta bir abisi vardı.

"Dün aklıma gelmemişti ama Chan nerde?"

"Söylemedim mi? Onun ayrı evi var, bizimle pek kalmak istemedi."

"Neden ki?"

"Ailesel."

"Anladım, afedersin."