Truth Killer || Texting

➷14➹

Amy POV

Kafayı yemek üzereydim. Sabahtandır o'na ulaşmaya çalışıyordum ama hiç bir yerden ulaşamıyordum. Mesajlara bakmıyordu. Numarası da yoktu, evet almamıştım. Daha adını söylemiyordu, numarasını vermez diye almayı denememiştim

Gerizekalıyım.. Daha adını bile bilmediğim birine sadece 1 günde bu kadar bağlanmak büyük bir aptallıktı. Ama elimde değil.

"BAK ARTIK SİKTİĞİMİN MESAJLARINA!!! OF!" diyip telefonu bi köşeye attım. Derin nefesler alıp elimi saçlarımdan geçirdim. Peki, evine gidecektim o zaman. Mesajlarıma neden bakmadığını bilmeliydim. Belki bir şey olmuştu?

Telefonu alıp bir taksi çağırdım. Ardından hızla üstümü değiştim, aşağı indim ve beni bekleyen taksiye bindim. Adresi söyleyip camdan dışarıyı seyretmeye başladım. Endişeyle sadece durabiliyordum, ki tam duruyordum da denemezdi. Dizimi deli gibi sallıyordum. Sinirle adama dönüp "Biraz daha hızlı süremez misin?" dedim yüksek bir tonda. Adam sabır diler gibi baktı ama bir şey demeden sürmeye devam etti. Ben de telefonu açıp attığım mesajlara bakmış mı diye kontrol ettim

Amy: Günaydıııın
(08.12)

Amy: Hala mı uyuyorsun?
(09.26)

Amy: Kalksanaaaaaa
(10. 47)

(15 cevapsız arama)

Amy: Cidden korkmaya başladım. İyi misin? Neden bakmıyorsun?
(12.09)

Amy: İnternetin mi yok acaba.. Of keşke normal telefonun olsaydı ordan arardım

Amy: Gerçekten korkuyorum...

Görüldü bile olmamıştı. İnterneti yoktu belki? Ama yine de içimde berbat bir his vardı. Sakin olmaya çalıştığım ama başaramadığım bir sürenin ardından araba evin önünde durdu. Parayı ödedikten hemen sonra indim. Koşup kapıyı deli gibi çalmaya başladım. Endişeden ellerim titrerken yine de deli gibi kapıyı yumrukluyordum. Dakikalarca çaldım kapıyı ama açmadı

"Aç kapıyı!!!" diye bağırdım defalarca. Ama açan olmadı. Gözlerim dolu şekilde kapının önüne çöktüm. Nerdeydi bu çocuk?

Biri boğazını temizlediği zaman kafamı kaldırıp baktım. 30 yaşlarında bir adamdı. Anlamaz gözlerle adama baktım

"Kapımda ne aradığınızı sorabilir miyim küçük hanım?"

"Kapınız?"

"Evet burası benim evim" dediğinde kaşlarımı çatarak baktım

"Yo hayır burası bir arkadaşımın evi. Kızıl saçlı, kahverengi gözlü bir çocuk"

"O çocuk evi kiralamıştı. Sadece 1 günlüğüne kiraladı. Yüklü miktarda para verince nedenini sormadım" dediği anda şokla baktım. Nasıl yani, şimdi her şeyi bilerek mi yapmıştı? Bilerek mesajlarıma ve aramalarıma bakmıyordu o zaman. Beni bırakıp gitmişti. Bile isteye

"Küçük hanım iyi misiniz?" dedi adam gözümden istemsiz akan yaşı görünce. Gözümü silip "Evet evet teşekkürler" diye bir şeyler geveledim. Sonra da hızlı adımlarla ordan uzaklaştım.

Gitmişti. Hiç bir şey söylemeden çekip gitmişti. Ne yani tek geceliğine kullanıp atmış mıydı? Bu denli orospu çocuğu muydu cidden? Hayır hayır olamazdı..  "Aptal tabii ki öyle, daha bir gündür tanıdığı birini yatağa atmak için evine çağırmış birinden ne bekleyebilirsin? Seni kullandı ve attı. Bu kadarsın onun için" diye düşündüm kendi kendime.

Gerizekalıydım.. Ona neden bu kadar çabuk bağlandım bilmiyorum bile. Belki dokunuşları yüzündendi. Belki gülümsemesi, gözleri veya saçları? Ne diyorum ben?! Ondan bu denli etkilenmemem gerekiyordu. Kabul etmeliydim bir orospu çocuğuydu. Ama ben.. Bilmiyorum belki de ablam yok diye.. Yokluğu yüzünden içimde olan boşluğu doldurmaya çalışıyordum. Her şekilde hata yapmıştım. 

Boş boş bir süre yürüdüm. Bir yandan gözümden istemsiz akan yaşları siliyordum bir yandan da düşünüyordum. Bir parka gelince oturdum ve göz yaşlarımı bırakarak ağlamaya başladım. Parkta olan bazı kişiler dönüp bana bakıyordu. Açıkçası şuan pek umrumda değildi. Tek umrumda olan nerde olduğuydu. Yüzümü ellerime gömdüm.

"Amy..." dedi biri arkamdan. Onun sesi miydi? Hızla kafamı kaldırıp oturduğum bankta arkama döndüm. Yanlış mı görüyorum diye gözlerimi ovuşturup yeniden baktım

Hayır ordaydı, karşımda duruyordu. Kızıl saçları biraz dağılmıştı, gözlerinde endişe ve biraz da üzgünlükle bakıyordu bana. Hızla yerimden kalkıp tokat attım

"Gerizekalı! Nerdesin sen?! Hiç bir aramama ve mesajıma bakmadın! Endişeden evine gittim ama öğrendim ki senin evin değil!" ben bağırırken bana sarılıp sakinleştirmeye çalışıyordu. Göğsüne yumruk atıp itmeye başladım

"Beni bırakıp gittin! Öylece çekip gittin! Kullandın ve gittin!!" ağlamam artmıştı ama yavaş yavaş yumruklamayı ve itmeyi kesip bana sarılmasına izin verdim. Kafamı göğsüne gömüp ağlamaya devam ettim. Sakinleştirmek için saçlarımı öpüp okşamaya başladı. İyi hissediyordum.. 

"Özür dilerim güzellik.." dedi yumuşak bir tonda "Ama beni unutman gerekiyor"

"Hayır hayır hayır. Olmaz." dedim titreyen bir sesle "Gidemezsin"

"Amy.. beni unutman gerekiyor. Tamamen. Gidiyorum."

"Hayır! Gidemezsin"

"Daha beni tanıyalı 1 gün oluyor. Bu kadar nasıl bağlandın bana"

"Bilmiyorum. Ama tek bildiğim gitmeni istemediğim. Nolur... gitme" dediğim zaman başta biraz durdu. Sonra iç çekip biraz daha sıkı sarıldı. "Pekala..." diye mırıldandı "Peki gitmiyorum. Sakin ol" 

Derin nefesler alıp sakinleşmeye çalıştım, en azından gitmiyordu. 

--------------------------------------------------------

Selam gençlik, iyi bayramlar diyorum ilk olarak

Ve evet biliyorum bölüm çok erken geldi. Ehehehehehehehehe

-->Ehm.. Amy'yi nasıl buldunuz bunu sorim

--> Rana bu sorum sana, Amy'yi iyi yansıtmayı becerebilmiş miyim

--> Başka soru.... hmm... Sorum kalmadı iyi günler okuduğunuz için tişikürler.

--> Oylamadıysanız da oylayın aga çok az oylama ağağağağağ