Number Zero

İyi Uykular ve İyi Şanslar

Yazarın Anlatımından:

4 yıl önce:

Daha 8 yaşında bir çocuktu. Hayatında mutlu insanları sadece 2 yerde gördü: Rüyasında ve 2 odalı minik evin tek camından.

Küçük kızın herhangi bir adı yoktu. Çok sevdiği babası (!) Reginald Hargreeves 2-3 günde bir eve gelir, ona yemek getirir, Almanca ve Rusça ödevlerini kontrol eder ve yenisini verirdi. Çok kaba bir babaydı Zero'ya göre. Babası ona Number Zero diyordu ama kendisi Number hitabını sevmiyordu. O yüzden içindeki ses ona Zero diye sesleniyordu hep.

Hayatında Rapunzel gibi hiç dışarı çıkmamış bir çocuktu Zero. Ama onun saçları sarı veya uzun değildi. Gözleri yeşil değildi. Görkemli bir şatoda yaşamıyordu. Uzunluğu hiç kesilmediğinden sırtına gelen kahverengi saçlı, burnunda ve yanaklarında çili olan, içeri gidildikçe açıktan koyuya giden yine kahverengi gözleriyle 2 odalı evde yaşayan Zero'ydu.

Evin kapısının anahtarının şıngırtıları minik evi sardı sabah saat 6'da. 3 kere kilit açılma sesi duyuldu Amerika'da. Bu ses Zero'yu uyandırmıştı. Babası gelmişti. Başka birini beklemesi de garip olurdu zaten.

Reginald: Number Zero?

Zero: Efendim baba?

Reginald: Yataktan kalkıp pijamalarını değiştirmen ve buraya gelmen için 1 dakikan var.

Şehir manzarasının yanındaki yatağından fırladı Zero. Küçük yatak odasında yatağının hemen yanındaki dolabı açtı. Zaten iki tür kıyafeti vardı. Lacivert, üzerinde şemsiye bulunan üniformalar ve açık mavi yakalı pijamalar. Hemen üniformasını kaptı ve giyindi. Pijamasını katlamaya yeltendi ama babasının içeriden "Son 10 saniye" diye bağırması üzerine bundan vazgeçti. Hemen odasının kapısını açtı ve salona geçti. Salon ve mutfak birleşikti. Geldiğinde babasının elinde her zamanki not aldığı kitap ve yemekler vardı. Arkası dönüktü çünkü mutfağın tezgahına getirdiklerini koyuyordu. Yemekleri yerleştirdikleri sonra konuşmaya başladı:

Reginald: Evet Number Zero. Bugün hepimiz için çok önemli bir gün. Bugün aşını olacaksın.

Zero: Ne aşısı baba?

Reginald: Herhangi bir aşı işte. Açken vurulacaksın bu yüzden kahvaltıyı hazırlama. Ben karışımı yaparken şu koltuğa geçip beni bekle.

Zero daha minicik bir çocuk olduğundan biraz tedirgin olmuştu ama ona göre o hiçbir şeyden korkmazdı. Koltuğa geçti ve beklemeye başladı.
Yaklaşık 10 dakika sessiz kaldılar. Babası meşgulken rahatsız edilmeyi sevmezdi. Zero bunları biliyordu çünkü yaşamıştı. Bunları düşünürken babasının işi bitmişti.

Reginald: Kolunu aç.

Oh hayır aşı çok büyüktü. Canının acıyacağı çok belliydi ama kimseye korktuğunu belli etmezdi. O yüzden kolunu açtı.

Reginald, ona Zero küçükken yaptığı acı ve çığlıklarla dolu şemsiye dövmesinin tam ortasına vurdu aşıyı. Hiç acımadan...

Zero gözlerini sıktı. Canı çok acımıştı. Babası iğneyi çekti ama o gözlerini açamadı. Ve babasının bir şey dediğini duydu "İyi uykular ve iyi şanslar Number Zero"

————————————————————————
(420 kelime)

Merhabaaa ilk bölüme hojgeldiniz aşklar

Biraz kötü olabilir ama ilerledikçe güzel şeyler olacak

Kendinize iyi bakınnnn

Koronasız öpüldünüzzz