Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Σ' αυτό το χαρτί μου ζήτησαν να γράψω κάτι τελευταίο ☆

Είσαι μαλάκας.
Ειλικρινά, αυτό μπορώ μόνο να σου πω.
Σπατάλησες το τώρα για λίγο γαμήσι παραπάνω.
Δεν έχω τι να σου πω.
Δε μπόρεσα να είμαι το παραπάνω.
Πάντα ζητάς και κάτι άλλο, λες κι είμαι κυρίως πιάτο σε κυριλέ μενού .
Το μπούτι της μιας και της άλλης
Και στη μέση
Μια απεικόνιση του δικού μου μουνιού.
Μαλάκα.
Είσαι απλώς άλλος ένας
Που θέλει να γαμήσει ο,τι κινείται για να πειραματιστεί.
Θες απλώς τομάρια.
Κι εγώ είμαι εκατό κιλά ψυχή.
Τι να με κάνεις βρε κακομοίρη;
Με χρησιμοποίησες.
Με χρησιμοποίησες ενώ σε αγαπούσα.
Με έκανες να μη θέλω να ακούω ούτε το όνομα σου
Με έκανες να βλέπω σε κάθε οθόνη τα μάτια τα δικά σου
Και μετά με απογοήτευσες.
Γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις, βρε γελοίε.
Με σπατάλησες
Ενώ ήμουν η μόνη που μπορούσα να σώσω τη στρεβλή οικονομία σου.
Ήμουν η μόνη που αξιοποιούσε τα όμορφα στοιχεία σου.
Πώς σου φαίνεται που δε θα με ξαναβρείς, μαλάκα;
Σε πέντε χρόνια από τώρα
Θα εύχεσαι το σύμπαν να σου κάνει πλάκα
Γιατί θα έχω φύγει.
Θα έχω φύγει, ενώ έδινα και την πνοή μου για την ηλίθια ύπαρξη σου.
Θα είμαι ευτυχισμένη χωρίς να τρώω την ψωλή σου.
Μακάρι να ήξερες πόσο θα με μετανιώσεις..
Θα ψάχνεις την πρωινή φάτσα μου
Με όποια γυναίκα κι αν στεριώσεις.
Θα ψάχνεις τις συνήθειες μου στα ελαττώματα τους.
Θα ψάχνεις το κόκκινο σουτιέν μου στα αδιάφορα εσώρουχα τους.
Θα μ' αγαπάς. Και το ξέρω.
Θα χωράς ακόμη στην παλάμη μου
Γιατί θα είσαι ακόμη μικρός.
Κι εγώ μεγάλη, θα σε κοιτώ και θα γελάω.
Τόσο παιδάκι.
Με άφησες για να ζήσεις το δικό σου παραμυθάκι
Ελπίζω να σου αρέσει το σεξ μαζί της, παρ' όλο που δε σ' αγαπάει.
Εγώ θα είμαι αυτή που ειρωνικά θα σε κοιτάει
Ενώ πίνει δυστυχισμένη το ποτό της.
Αγοράκι.
Αυτό είσαι.
Ένα έφηβο, σπυριάρικο κουταβάκι.
Δεν πρόλαβες να ζήσεις, και μου έχεις και υφάκι.
Δεν πας να γαμηθείς να ασπρίσεις;
Είσαι ένα μάτσο αναπάντητες κλήσεις.
Μια μέρα θα καλείς, μα θα είναι κατειλημμένο.
Ερωτευμένο ,ίσως και παντρεμένο
Να ήξερες να έκανες τη σωστή επιλογή.
κι ας μην υπάκουγες το οργισμένο σου πουλί.
Σε βαρέθηκα.
Με θυμάσαι μόνο όταν πεθαίνω κι όταν επισκέπτομαι τη μάνα σου.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες , αλλά δεν είμαι πια η πουτάνα σου.
Μετανιώνω την παραμικρή στιγμή που μ' ακουμπάς.
Λυπάμαι. Δεν ξέρω αν μ' αγαπάς.
Νιώθω σαν χρήση για να μην είσαι μόνος σου.
Να βρεις άλλη να γαμάς.
Ποσώς με ενδιαφέρει ο πόνος σου.
Λίγοι είστε εσείς που ανατρέφετε τον πόνο σας σαν παιδί σας;
Δεν είμαι επίδεσμος για την κατάθλιψη σας.
Λάθος σας τα μάθανε.
Κανένας δε θα μπαλώσει την ψυχή σας.
Βλαμμένοι.
Κουλοί.
Λοβοτομημένοι.
Ούτε να απλώσετε τα κουλά σας να αγγίξετε τον εαυτό σας.
Κάνετε σεξ μπας και ξεκουνηθεί το εγώ σας.
"Ουάου δείτε την πρώην μου, είναι μουνάρα".
Ναι, μόνο που με πλήγωσες, παπάρα.
Αυτό, τους το πες;
Ή τους είπες μόνο πόσο καλά με πήδαγες;
Βαρέθηκα να λαμβάνω 200 λάικς τη φορά.
Και άντρες που φέρονται σαν μωρά.
Λίγη ζωή ζήτησα.
Κι εσύ τι έκανες;
Μου την πέταξες στη μούρη.
Έτσι είσαι; Ε θα τη ζήσω.
Μόνο μην διανοηθείς να γυρίσεις πίσω.
Γιατί θα σε κάνω να κλάψεις όσο έκλαψα εγώ.
Όσο έκλαψα τα βράδια που έκανες σαν να μην υπάρχω.
Που ήσουν απασχολημένος όσο υπέφερα.
Που ήμουν δεδομένη.
Θα σε κάνω να ψάχνεις και την παραμικρή συντεταγμένη
Για τη ζωή μου.
Κι αυτή τη φορά, δε θα θες το μουνί μου.
Θα θες τον έρωτα που μάτωσα κάποτε να σου δώσω.
Θα θες τους στίχους, τα δάκρυα, το αλκοόλ.
Θα θες τα πάντα να τρέχουν από τα ντουβάρια.
Στο σαλόνι, την κρεβατοκάμαρα, το χολ...
Θα έχω φύγει όμως.
Λυπάμαι.
Μια μέρα, δε θα σε θυμάμαι.
Όπως τόσους και τόσους που ήρθαν πίσω.
Είχα, αλήθεια, τόσα να σου χαρίσω...
Και τα πήρα όλα πίσω.
Τα κομμάτια που είχα τυλίξει να σου κάνω δώρο
Έγιναν κομμάτια μου.
Ή αγάπη που μου στρέρησες, λάμπει στα μάτια μου.
Τα κατάφερα, γελοίε.
Σε απομυθοποίησα.
Τώρα, δεν είσαι τίποτα παρά στίχοι και παλιές φωτογραφίες.
Τώρα σε ξέρουν μόνο από ιστορίες.
Κοιτιούνται μεταξύ τους κι αμφιβάλλουν αν είσαι καν κάτι αληθινό.
Γιατί στην ιστορία μου, εγώ κρατάω το στυλό.
Το δέρμα μου ανθρώπινο, κι εσείς πιόνια στην ίδια σας τη ζωή.
Κρέμεστε από λέξεις σαν ξύλινες μαριονέτες.
Θα είστε για πάντα αυτοί που μου γάμησαν την ψυχή
Οι εχθροί του δικού μου κοινού.
Θα είστε η μόλυνση του συγγραφικού μου μυαλού.
Όλοι όσοι δε διανοήθηκαν πόσο τέρας θα γινόμουν.
Θα κοιτάτε μπερδεμένοι το πρόσωπο μου
Και θα αναρωτιέστε πού πήγε ο μαλάκας.
Θα με κερνάτε οινοπνεύματα της πλάκας
Και θα ρίχνετε το ύπουλο δίχτυ σας.
Εγώ δε θα κρέμομαι ούτε καν απ' το δεξί αρχίδι σας
Αντίο, παιδάκια.
Με κουράσατε.
Τρέξατε τόσο, μα δε με πιάσατε.

Να πείτε στο Ν., το 2040, πως δεν τον αγαπάω πια.
Είμαι ακόμη αδύνατη, ζω κοντά στη θάλασσα κι έχω δύο παιδιά.
Το ένα το λένε Μιχάλη.
Ελπίζω να βρήκε κάποια άλλη.
Ίσως κι εκείνη βάφει τα μαλλιά της μαύρο μπλε.
Είμαστε μια πιθανότητα που δε συνέβη ποτέ.
Καληνύχτα.
(Τον αγαπάω βέβαια, αλλά είναι μυστικό).
Καληνύχτα.
Είπα πολλά.
Είμαι μεθυσμένη.
Καληνύχτα.
Περπατάω, κι ας είμαι πληγωμένη.

~2019