...Καθόμουν με την Ιωάννα σε ένα πεζοδρόμιο που θύμιζε την Αλμυρή. Μας είχε πάρει ο ύπνος όρθιες...Μετά, πέρασε αυτός. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτός ο δρόμος οδηγούσε λέει στο Rainbow. Δε μας είδε. Ξύπνησα αμέσως. "Ε!" του φώναξα. Δεν άκουσε. Περνούσε από την αντίθετη μια παρέα κορίτσια. "Ν". Γύρισε και με είδε. Ήταν μικροσκοπικός όπως όταν τον γνώρισα, τα μαλλιά του μέχρι το πηγούνι, μπλουζάκι με τους Μότορχεντ. Δεν έδειχνε να χάρηκε που με είδε. Δίσταζε να με πλησιάσει. Δε με αγκάλιαζε... Ένιωθα να πεθαίνω. Τον πλησίασα, κάτσαμε κάτω και τον πήρα στα χέρια μου σαν μωρό, έτσι κάναμε πάντα... Κι αυτός έκατσε. Τον κράταγα και τον κουνούσα. Η Ιωάννα είχε ξυπνήσει και μας κοίταγε σιχαμένα. Δε με ένοιαζε. Τον κουνούσα σαν μωρό...
~2019
YOU ARE READING
Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου
Non-FictionΤα ονομάζω "παράπλευρα". Γιατί αυτό είναι. Παράπλευρες απώλειες στον έρωτα. Εσφαλμένοι κωδικοί. Άντρες που δεν ήταν ποτέ δικοί μου, που πάλεψαν να με χωρέσουν στην παλάμη τους, κι εγώ σαν άγρια άμμος, ξεγλίστρησα κι έπεσα πάνω σε δύο σελίδες καλοκαί...
