Είσαι 17 χρονών κι όμως έμπλεξες με την αιωνιότητα. Γιατί γελάς σαν άγγελος κι αυτό θα μείνει γραμμένο κάπου σαν σύνθημα από μια ξεχασμένη επανάσταση. Γιατί ο τρόπος που καπνίζεις το τσιγάρο σου μπερδεύεται με την αθωότητα των ματιών σου σαν ξεφτισμένη κλωστή, κι ο καπνός σου ενώνεται με τα σύννεφα του παραδείσου -Έτσι δεν τον λένε; Γιατί αν ο έρωτας υπάρχει κι είναι άνθρωπος, σε ζήλεψε. Γιατί με γεμίζεις αστέρια όπου με αγγίζεις, και έχω γίνει μια αυγουστιάτικη νύχτα στην αγκαλιά σου. Γιατί είσαι όμορφος σαν τη ζωή, κι η ζωή δε μπορεί παρά να είναι ειδυλλιακή τώρα που σε γνώρισα. Γιατί η καρδιά σου είναι ένα κοχύλι: ακουμπάω το αυτί μου στο στήθος σου και ακούω ωκεανούς...
Κι ίσως η αιωνιότητα μου σε φοβίζει, αλλά την αξίζεις. Αξίζεις μουσικές και πίνακες που δεν έχουν συνθέσει ακόμη οι άνθρωποι. Τα λουλούδια του κόσμου μπλέκονται στα μαλλιά σου, ανθίζουν συγχορδίες ανάμεσα στις μπούκλες σου... Άσε με να γράψω για σένα. Άσε με να χαράξω το χαμόγελο σου στο φεγγάρι για πάντα.
Και, σου το ορκίζομαι, δε θα πεθάνεις ποτέ.
~2018
YOU ARE READING
Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου
Non-FictionΤα ονομάζω "παράπλευρα". Γιατί αυτό είναι. Παράπλευρες απώλειες στον έρωτα. Εσφαλμένοι κωδικοί. Άντρες που δεν ήταν ποτέ δικοί μου, που πάλεψαν να με χωρέσουν στην παλάμη τους, κι εγώ σαν άγρια άμμος, ξεγλίστρησα κι έπεσα πάνω σε δύο σελίδες καλοκαί...
