Εδώ και ώρα κοιτάζω το σκίτσο στον τοίχο.
Η μουσική χτυπάει τα αυτιά μου σαν κύμα που διαβιώνει το βράχο. Η ώρα δύο και. Δεν έχω τελειώσει το ποτό μου, αλλά έχω μια υπέροχη, ήρεμη ζάλη. Είναι ένας άντρας που καίγεται κατα λάθος από ατύχημα σε εργαστήριο. Το σκίτσο, λέω. Αυτό δείχνει. Έχω ερωτευτεί τα γαλάζια μάτια του, τα πυκνά μαλλιά του και την καταστροφή που τον βρήκε. Το ότι η μούρη του λιώνει σιγά σιγά και μετατρέπεται σε σκελετός• κάπως έτσι φαντάζομαι κι εσένα. Να ανακαλύπτεις το λάθος όταν ήδη το δέρμα σου έχει αρχίσει να παίρνει φωτιά κι όταν δεν υπάρχει πια γυρισμός. Γιατί, λάθη γίνονται. Και κοστίζουν. Κοστίζει που αυτός άνοιξε το λάθος δοχείο. Κοστίζει που ήσουν ο λάθος άνθρωπος. Κοστίζει που, κατά λάθος, βρεθήκαμε. Κοστίζει που, κατά λάθος, ήσουν άλλο ένα "για πάντα".
Βλέπεις; Τώρα κατάλαβα γιατί είμαι τόσο ερωτευμενη με αυτό το σκίτσο. Γιατί ο άντρας σου μοιάζει τόσο πολύ.
Και πεθαίνει.
~2022
KAMU SEDANG MEMBACA
Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου
NonfiksiΤα ονομάζω "παράπλευρα". Γιατί αυτό είναι. Παράπλευρες απώλειες στον έρωτα. Εσφαλμένοι κωδικοί. Άντρες που δεν ήταν ποτέ δικοί μου, που πάλεψαν να με χωρέσουν στην παλάμη τους, κι εγώ σαν άγρια άμμος, ξεγλίστρησα κι έπεσα πάνω σε δύο σελίδες καλοκαί...
