Γράμματα για τους Εκείνους της ζωής μου

Ο διάδρομος του σχολείου

 Ο διάδρομος του σχολείου είναι ένα μακρύ πάτωμα με πόρτες, παράθυρα και τρεις σκάλες, βαμμένο με χαρωπά χρώματα. Στην πραγματικότητα όμως, ο διάδρομος του σχολείου δεν είναι καθόλου χαρωπός.

 Σ' αυτό το διάδρομο έχουν αντηχήσει κλάματα και φωνές. Έχουν πέσει θανατηφόρα βλέμματα. Κάποιος έχει τρέξει. Σ' αυτό το διάδρομο έχουν στάξει κηλίδες αίματος. Μπορώ να ξέρω και χωρίς να το έχω δει.

  Εσύ ήσουν εκεί.

 Μπορούσες να τη δεις να φωνάζει και να κλαίει απογοητευμένη. Συντετριμμένη. Σίγουρα γελούσες. Αλλά γιατί την κοίταξες έτσι; Γιατί από τότε σου ξεφεύγει και την κοιτάζεις πάντα έτσι;...

 Με μια νεκρή έκφραση στα μάτια, τρέχει, προσπαθώντας να φανεί νευριασμένη. Έχεις δει όμως τα δάκρυα στα μάγουλά της. Και ξέρεις ότι τρέχει για να μην τα δεις.

 Και τώρα δεν ξέρει ότι τη βλέπεις... Αλλά εσύ τα παρακολουθείς όλα σοκαρισμένος από μια γωνιά του διαδρόμου, κρυμμένος μέσα στον ασβέστη και τη μπογιά του τοίχου.

 Να, αυτή τη φορά τη βλέπεις πιο κοντά.

 Ένα πλήθος αράχνες διαπερνά το κορμί σου βλέποντάς τη, μ' ένα λεπίδι, να σχίζει το δέρμα του καρπού της. Οι στάλες αίματος στάζουν μες στα μάτια σου και τις αισθάνεσαι καυτές. Δε μπορείς να δεις άλλο. Φτάνει!

 Κι έπειτα, τίποτα. Δεν την ξαναβλέπεις ποτέ.

 Καθισμένος στην ίδια θέση, περιμένεις να έρθει ξανά, να της δέσεις το χέρι, να μην πονάει.

 Πιο πέρα κάθομαι εγώ, απορροφημένη μες στα σκαλάκια του διαδρόμου, και σε βλέπω να ψάχνεις με τα μάτια. Παρ' όλα αυτά δεν κάνω τίποτε, απλώς στέκομαι εκεί, περιμένοντας να σβήσει ο αέρας του χρόνου τις χαρακιές στον αριστερό μου καρπό.

~2012