Depths of Despair (Revision)

Chapter 18

I always remind myself that I don't want to be in a relationship with someone who doesn't want to be with me. Everyone wants to be loved, and I'm one of those people who wants to be loved genuinely.

I don't want someone to like me after knowing that I like them first. I don't want to be picked just because I'm the only one available.

I will continue to carry this belief of mine so that I do not end up in a situation that I will regret eventually. Perhaps because of this weird beliefs and perspectives, I continue to carry this kind of thinking wherever I go.

I grew up in a place where no love was felt or seen at all, so maybe this is the reason why I think this way.

Maybe the reason why I didn't try to love was because my heart was so full of hatred and resentment. In my dread, I decided to just create a barrier between myself and those people seeking affection.

Hindi naman kasi ako nakaranas ng matagalang pagmamahal kaya hindi ko alam ang pakiramdam ng ganoon. Takot nga ba ang tunay na nararamdaman ko o masyado lang akong sabik sa pagmamahal na ito?

I was so lost in reverie and didn't notice that I was actually in the middle of the line up at the counter and I remained standing there without moving.

"Miss, ayaw mo ba umusad? Marami kami sa likod mo baka gusto mong gumalaw," untag sa akin ng babaeng nasa likuran ko at tinapik pa ng mahina ang aking braso.

Mabilis akong kumilos at inisang hakbang ang pagitan ng layo ko sa pila at hindi na nag abalang tignan pa ang mga tao na nagrereklamo sa aking likuran. Nag focus na lamang ako sa paghihintay at hindi na sumubok na matulala pa.

I swiftly went out of the grocery store after paying for the products I had bought. The heat of the sun beamed down on me from where I was standing. Nagmamadali akong tumakbo.

Para akong tanga na tumatawa habang mistulang nakikipaghabulan sa haring araw sa labis na pag iwas sa init nito. Hindi ko pinansin ang mga taong may nanunuring tingin sa akin bagkus ay natatawa pa akong kumaway sa kanila. Masyadong espesyal ang araw na ito para lang masira ng kanilang mapanuring mga mata.

When I arrived at the apartment, the guard greeted and smiled at me, to which I responded with a salute which he laughed at.

Nakangisi akong naglakad sa pinto ng apartment ko nang mahagip ko ang papalabas na si aling Maricor kasama ang kaniyang dalawang maliit na anak. Napatingin agad ito sa supot na dala ko at pinangkit ang mga mata upang makita ng mas malinaw ang aking dala.

"Birthday mo, Kianna?" tanong nito pagkuwan.

"Oho," sagot ko at pasimpleng kinagat ang aking labi. Napangiti siya at kaagad na hinawakan ang magkabila kong balikat na nagpagulat sa akin.

"Happy birthday sa 'yo iha. Hindi mo naman sinabi na kaarawan mo pala. May handa ka ba?"

I secretly laughed at her last question. Sabay ganoon eh. Bakit manghihingi ho ba kayo? Gusto ko sanang itanong kaya lang baka ma offend.

"Sus," nakangisi kong turan. "Hindi na ho uso sa akin ang handaan. Simpleng pagbati lang ay ayos naman na," pagtatapos ko at sumulyap sa kaniyang dalawang anak na babae. Sa tantiya ko ay nasa anim na taong gulang na ang mga ito. Bigyan ko kaya ng handa itong dalawang bulinggit na ito? Kaya lang ang malas nila dahil alak ang handa ko.