Pov Felix
Binnen een dag had ik iedereen opgetrommeld die ik nodig had. Ze stonden allemaal voor mij met een grijns op hun gezicht.
Ze kenden mij allemaal zo goed, dat me meteen wisten dat ik iets van plan was.
'Ik heb jullie laten komen,' begon ik grijnzend. 'Omdat ik die heks wil vermoorden en daarbij heb ik jullie hulp nodig.'
Gezichten gingen van grijnzend naar moordlustig terwijl ik dat zei. Ik wist nu al dat iedereen mee zou gaan doen, wel of geen Alpha om tegen te vechten.
'Ik ben van plan om haar de komende paar weken uit te hongeren,' legde ik mijn plan uit. 'Zodra zij dan te zwak is om haar krachten te gebruiken, pakken we haar en laten haar levend verbranden!'
'Jaa!' werd er geroepen.
'Maar hoe zit het met haar mate?' vroeg toen een van de mannen.
'Als ik het goed begrepen heb,' antwoordde ik. 'Hij is zelf ook al zo mager als ik weet niet wat. Als wij hem kunnen overmeesteren, kunnen wij daarna zonder verdere moeilijkheden, de heks op de brandstapel gooien!'
'Wat is de tachniek?'
'Onze tachniek is als volgt. Ik ga naar beneden en doe de cel op slot zodat ze er niet uit kunnen,' Mijn stem was rustig en beheersd. 'Daarna wachten we een week voordat we verder gaan. Dan-'
'Waarom doen we dat?' onderbrak een jongere gozer mij, die blijkbaar niet zo slim was.
Een man dichtbij hem sloeg hem hard tegen zijn achterhoofd. 'Laat hem uitpraten domkop!' gromde hij.
'Dankje,' zei ik tegen de man. 'En om antwoord te geven op kouw vraag, jongeman, we doen dat zodat de Alpha zo verzwakt is dat we hem makkelijk aan kunnen. Zodra hij dus zo verzwakt is, nemen wij die heks van hem mee. Diezelfde dag zal zij nog branden op de brandstapel.'
Gejoel en geroep kwam op. Ik hield mijn handen op en meteen werd het weer stil. 'Zijn er nog verdere vragen?' vroeg ik.
'Nee,' werd er door iedereen geroepen.
'Mooi,' grijnsde ik. 'Dan zien wij elkaar hier weer over een week. Als het eerder wordt, dan horen jullie het wel.'
Er werd geknikt en met een zelfvoldaande grijns liep ik het packhuis door, opweg naar de kerkers. Daar hoorde ik die Alpha geruststellend praten tegen haar.
Muisstil liep ik naar hun cel. Door mijn lijf stroomde heel veel adrealine. Zo veel dat ik niet luisterde naar hun gesprek.
De celdeur was al dicht. Het enige wat ik zelf nog zou moeten doen was hem opslot draaien.
Ik zakte door mijn benen en kroop naar het slot. Met een seconde had ik hem op slot gedraaid.
Tanden werden zichtbaar net voor mijn gezicht en geschrokken struikelde ik achteruit. Mijn kont belandde hard op de harde en koude stenen.
Met grote ogen keek ik naar de Alpha die me door de tralies heen aan keek. Ik had hem nog niet vaak in wolvenvorm gezien, maar wat ik zag, deed mijn plan helemaal verdwijnen.
Mijn hart vulde zich met medelijden toen ik zijn gewonde vacht zag, geen idee waar dat vandaan kwam. Ik kon met geen mogelijkheid mijn ogen van hem afwenden.
Zijn vacht zaten onder de bloedvlekken en was op meerdere plekken gescheurd. Nu ik het zag, drong ook de geur van vers bloed mijn neusgaten binnen.
Waar heeft hij al die tijd gezeten dat hij nu zo gewond is? dacht ik verbaasd. En waarom is het nog helemaal niemand opgevallen dat hij eigenlijk dringend hulp nodig heeft?
'Waarom draaide jij de cel op slot?' vroeg hij met zijn dominante stem, die mij meteen uit mijn gedachtes trok.
Verward schudde ik mijn hoofd. Ik voelde me heel klein onder zijn dominantie, maar dat zou eigenlijk helemaal niet mogelijk moeten zijn, omdat hij niet mijn Alpha is.
'Ik hoef geen antwoord te geven op jouw vragen,' antwoordde ik toen ik mijn stem weer had terug gevonden. 'Jij bent mijn Alpha niet.'
'Dat klopt,' gaf hij naar mijn verbazing toe. 'Maar ik sta nog steeds hoger in rang, dus verplicht ik het je om me te antwoorden.'
'Nee,' haperde mijn stem. 'Nee, ik ben nuet verplicht jou antwoord te geven!'
En zo snel ik kon, rende ik de kerkers uit.
Pov Toboe
Grommend beukte ik tegen de trailies op. Ik was woedend. Hoe kon hij dat doen?
Waarom heeft hij ons in vredesnaam opgesloten? vroeg Nahele verbaasd. Waarom zou hij dat doen?
'Omdat hij denkt dat ik Mitch verwond heb,' antwoordde Alex zacht. 'Doe nou maar rustig, als je zo door gaat, genees je nooit.'
Teneergeslagen stopte ik met beuken. Moeier dan ik gedacht had dat ik was, zakte ik in elkaar. Nahele piepte bezorgd naar mij.
'Misschien wordt Mitch optijd wakker voordat hij de verkeerde keuzes gaat maken,' zei ze.
Zuchtend knikte ik. Ik richtte me langzaam op, maar zakte met de eerste stap al weer in elkaar. Waarom waren mij de wonden nog niet opgevallen? vroeg ik me af.
Als je rustig doet, adviseerde Nahele me, dan zorg ik ervoor dat de wonden wel weer genezen.
Ik kon niets anders doen dan me daarbij neerleggen. Alex kwam tegen me aan liggen en ik genoot van de warmte dat van haar af kwam.
'Je mag niet opgeven, oké?' vroeg ze zacht in mijn oor.
'Nooit,' fluisterde ik terug.
Drie dagen later merkte ik dat de zwarte vlekken voor mijn ogen steeds meer werden. Het werd steeds moeilijker om mijn ogen open te houden. Kon ik ze niet voor heel even dicht doen? Ik had namelijk al dagen niet geslapen.
Nee! verbood Nahele me. Hou nog even vol. Zolang je bij bewustzijn bent, kan ik nog steeds contact zoeken met Jason!
Jason? Wat heeft Jason hiermee te maken?
Misschien kan hij ons hieruit halen. Dus hou nog even vol!
Het spijt me, zuchtte ik en meteen werd iko mringd door duisternis.
Heeyyy
Das snel he ;) ik vind iig van wel :)
Wat vinden jullie van het plan van Felix? Laat het weten :) zou ik leuk vinden.
Vote? Coment? Follow?
Groetjess
