Pov Mitch
Hijgend bleef ik als wolf staan. We waren een uur geleden aangevallen door de Blood Shadows.
Niemand had gek genoeg een aanval verwacht, terwijl we juist door hun bedreigd worden.
'Alpha!' werd er door mijn Beta geroepen. 'Gaat alles goed?'
Ik knikte licht. 'Kijk bij de gewonden en check bij de jagers of iedereen nu veilig is,' beval ik hem. 'Stel ook wachten op met alleen de mannen die het kunnen. We moeten nu goed opletten en onze waakzaamheid niet meer laten zakken.'
Mijn Beta knikte en rende weer weg.
Gesloopt en moe liep ik weer het packhuis is. Het viel me op dat ik Alex niet meer heb gezien de laatste tijd.
Misschien had ze zich terug getrokken, wat ze de laatste tijd wel meer doet aangezien Toboe al voor een maand weg is.
Ik veranderde terug en liep naar de slaapkamer waar Alex bijna nooit uit zou komen.
Verbaasd bleef ik staan toen ik zag dat Alex vastgebonden en wel, in een hoek van de kamer lag.
Ze probeerde zich op te richten. Er kwamen gesmoorde kreten achter het doek vandaan.
Ik rende naar haar toe. Ze probeerde me weg te duwen, maar koppig zoals ik was duwde ik haar weer terug en maakte haar los.
'Je moet hier meteen weg,' zei ze gejaagd. 'Hij is hier nog. Ga alsjeblieft. Ga!'
Verbaasd keek ik haar aan. 'Wie?'
'Kijk kijk kijk,' klonk opeens een stem grijnzend. 'Kijk eens wie we daar hebben. Als dat de Alpha niet is.'
Geschrokken keek ik om. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de man herkende die voor me stond.
Pov Marco (broer van Jason)
'Je had gezegd dat hij met me mee zou komen!' riep ik kwaad tegen mijn "baas" Max. 'In plaats daarvan blijft hij bij die Alpha!'
'Geduld, Marco,' zei hij rustig. 'Geduld wordt altijd beloond.'
Ik slaakte een gefrustreerde zucht. 'Dat zeg je nu al dagen! Ik wil gewoon dat Jason met me mee naar huis gaat.'
'Naar huis?' vroeg Max verbaasd. 'Ben je dan vergeten dat je niet meer naar huis kúnt? Dat je door puur jezelf geen huis meer hebt, alleen maar omdat je zo graag weg wilde? En dat als ik je niet had gevonden, je dood was gegaab van verhongering en uitdroging? Ben je dat vergeten, Marco?'
'Nee...' piepte ik zachtjes. 'Dat ben ik niet vergeten.'
'Heb dan geduld!'
Ik knikte licht. Ik voelde me vernederd en op mijn plaats gezet.
Verslagen liep ik de kamer uit, opweg naar de controlekamer, waar alle beelden binnen kwamen van onze camera's.
Daar zat ik meestal en keek naar Jason en die Alpha.
Het verbaasde me dat die Alpha nog steeds niet dood was. Maar dat duurt ook niet zo lang meer, gromde mijn wolf Dave gemeen. Zie je niet aan zijn lichaamcen houding dat het hem bijna vataal wordt!
Misschien moeten we hem maar weer een keer eten bezorgen, dacht ik na enige tijd. Misschien dat het dan weer iets beter met hem gaat.
Waarom wil je dat doen? Even was ik van mijn stuk gebracht door de macht die ik van zijn stem af hoorde komen. Laat hem toch lekker wegrotten.
De tweestrijd in mij werd steeds groter. Ik wilde hem best helpen, maar hem weg laten rotten, zoals Dave zegd is ook niet verkeerd.
Precies! riep Dave enthousiast. Laat hem lekker. Wat boeit ons wat er nou met hem gebeurd?
Ik knikte. Inderdaad. Laat hem maar lekker.
Met die beslissing zou ik Jason nooit krijgen, maar daar zou ik nog wel achter komen.
Echt 1110000000 x sooorrryyy voor de zo late update.
Ik hoop dat jullie het boek wel blijven lezen (?)
Anyways, hope you like it.
Wat vinden jullie van de pov van Marco?
Volgende update komt sneller, beloofd!!!
Groetjessss xx
