Pov Kiba (schuin is gedachten)
Waar bleef die jongen toch? Het is al meer dan anderhalf uur voorbij sinds hij hier weg is...
Het komt wel goed, Kiba, hoorde ik Tsume zeggen. Ik ga wel even naar hem op zoek. Ik ben met een uur terug.
Ik knikte en zag hoe Tsume weg rende. Hige kwam naar me toe en ging naast me zitten.
'We moeten hem ook gaan zoeken,' zei hij zacht en na enig aarzelen. 'Als hij nog niet terug is dan moeten wij hem gaan zoeken.'
Ik knikte weer. Kom op dan. Ik rende hem in wolvenvorm voor en volgde de geur van Tsume.
We zagen hoe hij rond snuffelde bij een groot park en hij keek met gespitste oren op toen hij ons hoorde. We hebben een probleem, hoorde we hem zeggen voordat we überhaupt bij hem waren.
Wat is er aan de hand? vroeg ik toen we bij hem stil stonden.
Zie je die wolven? vroeg hij terwijl hij naar de drie wolven keek die doorweekt op het gras lagen. Ik knikte en hij ging verder. Dat zijn wolven van de Blood Shadow pack. Toboe is hier geweest.
Heeft Toboe die drie wolven vermoord? vroeg Hige toen. Ik wist niet dat hij dat kon.
Dat wist niemand van ons... zei ik zacht en we bleven staan op de plek waar ons spoor was gestopt.
Pov Toboe (schuin is gedachtes)
Kreunend opende ik mijn ogen. Meteen wist ik dat ik was flauwgevallen. Ik was door de drie wolven en mijn mate...
Mijn mate is van de Blood Shadows! dacht ik opeens verschrikt.
Ik richtte me langzaam op en zag dat ik in een kooi lag. Mijn wonden waren verbonden, maar niet aan het helen. Ik vroeg me af waarom dat was.
Een zware deur werd open geduwd en ik zag dat een oude man binnen kwam lopen.
De man had een grijze haren en een groene lange jas aan. Zijn ogen stonden hard en ik voelde me aangetrokken tot hem.
'Mijn kleindochter heeft iets over jou gezegd,' zei hij terwijl hij voor het kooi neerknielde. 'Dat jij haar mate bent?'
Ik legde mijn ogen in mijn nek, wetend dat ik onderdanig moet zijn om met hem vrede te kunnen sluiten.
'Klopt dat?'
Ik knikte met mijn kop en meteen werd zijn uitdrukking nors. Ik ging beter liggen en zag zijn ogen over mijn wonden glijden.
Daar heb je last van of niet? hoorde ik hem opeens vragen.
Ik keek hem aan en knikte licht. Maar dat gaat wel over. Van mij zult u geen last hebben.
'Das mooi want dan hoef ik daar ook niet niets aan te doen,' zei hij bot. 'En als je ooit aan mijn kleindochter komt, zal je wensen dat je nooit geboren was.'
Maar dat gaat mij nooit lukken! bracht ik ertegenin. Zij is mijn mate. Hoe kunt u dan van mij verwachten dat ik van haar af kan blijven?
Zorg daar maar voor of jij en zij zijn niet meer veilig.
Ik blafte kwaad en stond grommend op. Niemand zegd mij wat ik zou moeten doen!
Een stroomschok ging door mij heen en ik gromde om de pijn te nergeren. U kunt mij pijn doen, als u Alex maar met rust laat...
'Dat zien we wel,' zei hij en ik voelde de stroom zo toenemen, dat ik bewusteloos weg viel.
